Feminisme in België: Waar neuten wij nog over?

Op vrouwendag zijn er doorgaans twee reacties te horen: wanneer mannendag nu eigenlijk valt (19 november) en waarom feminisme in een land als België nog nodig is. Columniste Wided Bouchrika kroop in de pen om u op die laatste vraag van repliek te dienen.

Een willekeurige dag in het leven van een vrouw. Dat is opstaan en onder de douche je benen en oksels scheren. Iets over dat propere naakte lichaam trekken en met de fiets naar het werk. Je job doen, een toiletbezoek, koffie en babbel daarbij. Daarna op café, uitgaan en weer naar huis wandelen. Iets in de keuken klaarmaken om dan voor de buis in je zetel te zakken. Slapen, alleen of met twee.

Toch?

LOL. Nee.

Dat is opstaan en onder de douche met duurdere scheermesjes dan die voor mannen je al even mannelijke haren van je lichaam schrapen. Dat is voor de spiegel eindeloos twijfelen tussen het vooruitzicht van commentaar op een te diep decolleté, te korte rok, te hoge hakken, te comfortabele sneakers, te brede kleren, te strakke top, te veel make-up, te weinig make-up (”t Was een zware nacht zeker?’). Op je ‘mannenfiets’ springen en onderweg verwacht worden complimenten bij wijze van gefluit, gebaren of geroep aan te nemen. Dat is voor de deuren van kantoor kiezen tussen je mond opendoen (te agressief, te assertief, te direct, niet leuk), zwijgen (depressief, moe, kater, niet leuk) of de ‘smile and wave‘-aanpak (super sympa madam); en bij het schrijven van stukken als deze je woorden wikken en wegen om vragen als ‘Haat jij mannen?’ in de toekomst te vermijden.

Je toiletbezoeken plannen met een als luxeproduct belaste tampon in je broekzak en het kakken tot constipatie toe voor later ophouden, want vrouwen hebben geen anus tenzij er sprake is van anale seks. Dat is opletten dat je de koffie niet in een groep van uitsluitend vrouwen consumeert, omdat het dan op roddelen gaat lijken voor wie in dat stereotiep gelooft. Vrouw zijn, is op café de vraag ‘Waarom ben jij nog single?’ moeten beantwoorden, wetende dat ‘Vrouwen zijn zo kieskeurig!’ de voorgeprogrammeerde reactie is. Dat is in de club slut drops doen omdat je anders niet aan squatten toekomt en dan betast worden ‘omdat je erom vraagt’. Het is aan de toog uitblazen waar onbekenden met je willen praten, maar jij niet. Dan worden ze kwaad, want jij hebt het recht niet te kiezen wanneer je je stem laat horen, hij wel en durf hem dat niet te ontzeggen. Smile and wave. En op weg naar huis heb je de huissleutel tussen je knokkels in de ene hand, je gsm met 101 op speed dial in de andere.

Dat is in de keuken het zoveelste gerecht dat geen spaghetti is, doen mislukken en jezelf een slechte huisvrouw noemen. In de zetel voor de buis vrouwonvriendelijke mopjes aanhoren, want we mogen toch nog lachen mevrouw? Het is in bed vertrouwen op de pil want hij vindt dat condoom niet lekker zitten en de mannenpil verpestte zijn humeur. En in je hoofd, vechten tegen de stem die zegt dat je overdrijft.

Want waar neuten wij nog over? We mogen naar school, kunnen een eigen bankrekening beheren, mogen werken, moéten zelfs stemmen en we zijn baas in eigen buik want opdringerig sperma kunnen we weren door elke dag een pilletje te slikken.

We neuten omdat nergens ter wereld vrouwen evenveel kansen hebben als mannen. Nergens. Omdat ondanks al het gevloek op de Verenigde Staten, België zelf nog geen vrouwelijke premier heeft gekend. Omdat pas in 2002 de grondwet gewijzigd werd om er de gelijkheid van mannen en vrouwen in op te nemen, wat de aanwezigheid van vrouwen in de federale regering moest verzekeren. Omdat die aanwezigheid met vijf vrouwen op een totaal van achttien regeringsleden nog steeds ondermaats is. We neuten omdat de loonkloof nog altijd boven de 20 procent ligt, wat er kort gezegd op neerkomt dat onze economie de vrouw laat betalen. We neuten omdat te vaak gedacht wordt dat politieke vertegenwoordiging en de loonkloof de laatste struikelblokken voor vrouwen in België vormen terwijl een beleidsnota over gelijke kansen met geen woord over seksisme rept. We neuten omdat we dagelijks met seksisme te maken krijgen, ook wanneer we het willen aankaarten. Omdat een vriendin op de radio één minuut krijgt om haar bijdrage aan de Vrouwenraad toe te lichten. Zestig seconden, meer tijd hebben we niet voor feministische onzin.

Behalve vandaag dan. Eén dag van de 365 speciaal vrijgehouden om iedereen van het belang ervan te overtuigen. Vrouwendag, ’t is iets belachelijks. Maar helaas nog broodnodig. Want de strijd voor gelijkheid is pas begonnen: op de werkvloer, op straat, in ons eigen huis en hoofd. En zolang we geconfronteerd worden met die obstakels, is elke andere dag gewoon mannendag.