Eric Janssen en Anne Rasschaert van het Eran Fonds voor Vrouwen: ‘Sommige vrouwen vragen zich luidop af of vrouwenemancipatie nog op de agenda moet staan’

‘Aan de geprivilegieerde, succesvolle vrouwen die deze strijd niet meer nodig vinden, zou ik willen vragen om het voortouw te nemen en daar ook mannen in te betrekken’, schrijven Eric Janssen en Anne Rasschaert, oprichters van het ERAN Fonds voor Vrouwen, naar aanleiding van de 110ste Internationale Vrouwendag.

Samen met mijn echtgenote Anne woonde en werkte ik jarenlang in vele verre landen. Daarbij viel het ons dikwijls op dat vrouwen er niet altijd als volwaardige burgers werden beschouwd. We struikelden over vervelend machogedrag in landen van Latijns-Amerika, de juridisch vastgelegde ongelijkheid en discriminatie in sommige landen van het Midden- en Verre Oosten en getolereerd geweld – soms het letterlijk monddood maken – van meisjes en vrouwen in landen van het Indische subcontinent. Het gedrag van mannen, de wet en de wapens staan er zelden aan hun kant.

Spijtig genoeg bestaan de hierboven geschetste toestanden vandaag nog steeds. Voorbeelden ervan bereiken ons dagelijks in onze geglobaliseerde wereld. Sinds de Covid-19 pandemie blijken ze zelfs nog aan kracht gewonnen te hebben. Zo is er een duidelijke toename aan intra-familiaal geweld. Meisjes worden sneller uit de school gehaald wegens de precaire financiële situatie van vele gezinnen. Kindhuwelijken zijn opnieuw in opmars en genitale verminking is een trieste blijver. Na twee stappen vooruit in de laatste decennia, zetten we opnieuw een stap achteruit.

Sommige vrouwen vragen zich luidop af of vrouwenemancipatie op de agenda moet staan

De eerste Internationale Vrouwendag ligt nu al vele jaren achter ons. Sommige vrouwen vragen zich luidop af of vrouwenemancipatie op de agenda moet staan en en of een Internationale Vrouwendag nog nodig is. Waarschijnlijk kijken deze – wellicht hoogopgeleide, succesvolle en zelfbewuste – vrouwen vooral stroomopwaarts en ontwaren ze de spleten en gaten in het glazen plafond. Maar kijken ze af en toe ook achterom? Kunnen ze uit hun eigen leefwereld treden en de realiteit zien waarmee meisjes en vrouwen uit minder geprivilegieerde sociaal-economische milieus waar ook ter wereld leven? Hebben we oog voor de etnische, culturele en religieuze gebruiken die anderen verstikken?

Voor hen heb ik de volgende boodschap: neem het voortouw, kijk naar de dagelijkse realiteit en betrek de jongens en mannen hierbij. Ook hen sensibiliseren en hun gedrag veranderen is essentieel. Het heeft weinig zin vrouwen te emanciperen en hen dan terug te sturen naar gemeenschappen en gezinnen waar ze opnieuw in hun ondergeschikte rol worden geduwd.