Dilan Lurr van het modelabel Namacheko: ‘Mijn Koerdische roots zijn slechts een deel van wie ik ben’
Dilan Lurr (36) groeide op in Kirkuk, in Iraaks Koerdistan, en later in Zweden. Hij is creatief directeur van Namacheko, het modelabel dat hij in 2016 lanceerde met zijn zus Lezan en waarvan de hoofdzetel vorige maand van Antwerpen naar Parijs verhuisde.
Fantasie
‘Ik kom uit een familie van storytellers. Zo haalde mijn vader in mijn kindertijd graag herinneringen op aan de Iraakse monarchie en zijn jeugd. Maar nog belangrijker was de deal die ik had met mijn grootmoeder: ik gaf haar rugmassages, in ruil vertelde ze me sprookjes die ze stoffeerde met feiten uit haar eigen leven en dat van de stad. Ik had bij gebrek aan elektriciteit toch niets anders te doen thuis. Haar verhalen hebben me echt gevormd, want ik visualiseerde alles wat ze vertelde in mijn hoofd, en creatief zijn, dat begint bij je verbeelding.’
Immigranten
‘Naar Zweden verhuizen met mijn ouders was opwindend. Voor het eerst sneeuw, winkelcentra en speeltuinen zien, gewoon fietsen of tv-kijken als je daar zin in hebt: als achtjarige waande ik me in Disneyland. Uiteraard merkte ik wel dat we de enige immigranten waren in onze buurt in Halmstad en dat ik een buitenbeentje was op school. Bovendien verhardde de Zweedse samenleving mettertijd. Een succesvolle immigrant als voetbalspeler Zlatan Ibrahimović werd als Zweed gezien, anderen met een vreemde naam niet. Daarom ben ik later ook naar Antwerpen, en nu Parijs getrokken – plekken waar ik minder met mijn afkomst bezig moet zijn. Dat privilege is slechts weinigen gegund.’
Ik wil Koerdistan op de kaart zetten en laten zien dat ook Koerden innovatieve dingen kunnen doen.
Ongehinderd
‘Je plannen moet je niet op de lange baan schuiven. Op dat vlak had de plotse dood van mijn moeder in 2015 een grote impact op mij. Ik was 26 en studeerde voor ingenieur in Lund, maar het vooruitzicht van een repetitieve kantoorbaan stak me tegen. Mijn droom was een creatief leven: mijn passie voor film, kunst en mode uitdrukken en mezelf artistiek ontplooien. Alleen maakte zo’n vrijer, maar misschien moeilijker pad me bang. Na het verlies van mijn moeder vielen de zorgen over een vast inkomen, het betalen van de huishuur en alles wat er kon gebeuren echter weg. Het leven is kort, ontdekte ik, dus moest ik het gewoon proberen.’
Keerpunt
‘Mijn roots heb ik pas laat omarmd. Altijd moeten uitleggen waar je vandaan komt en dat niet alle moslims terroristen zijn – dat hielp niet om enige trots te voelen. Het keerpunt voor mij was 2014, toen IS Irak binnenviel en Koerdische verzetsstrijders zoals mijn neven plotseling echte helden waren. Daarop ben ik me gaan verdiepen in Koerdistan en raakte ik zo begeesterd dat ik in 2016 een kortfilm maakte over mijn neven. De kostuums die ik daarvoor ontwierp, leidden tot een bestelling van de Parijse modeboetiek The Broken Arm, wat de start van Namacheko betekende.’
Een vrijer, maar moeilijker pad maakte me lang bang. Tot ik plots mijn moeder verloor.
Zelfvertrouwen
‘Creativiteit draait in de eerste plaats om ideeën. Daarom putte ik als tiener kracht uit het werk van Martin Margiela, omdat het me leerde dat je ook zonder financiële middelen iets sterks kunt neerzetten. Later, vlak voor de lancering van Namacheko, had ik het geluk om kennis te maken met Marc Gysemans, de Rotselaarse kledingfabrikant die in mijn verhaal geloofde en uiteindelijk onze eerste collecties produceerde. Hij gaf me het zelfvertrouwen om de sprong te wagen.’
Focussen
‘Je wordt nergens beter in tenzij je je erop toelegt. Daarom vrees ik dat jongeren soms te veel willen: ze willen graag schilderen of muziek maken, maar daarnaast ook met fotografie bezig zijn en een kledingmerk runnen. Al die zaken vergen echter kennis en skills die je enkel na verloop van tijd verwerft, en dan moet je nog je eigen stem vinden. Doe dus geen duizend-en-een dingen tegelijk, maar wees geduldig en respecteer het ambacht dat achter elk creatief beroep schuilt.’
Als ik met mijn neven in Koerdistan bel, voel ik nog altijd hoe beperkt hun horizon is.
Persoonlijkheid
‘Noem me geen Koerdische designer. Ik snap dat labels de wereld eenvoudiger maken, maar als ik daarin meega, beperk ik mezelf. Ik stop referenties naar Koerdistan in mijn collecties omdat ik het land op de kaart wil zetten en wil laten zien dat ook Koerden innovatieve dingen kunnen doen. Maar hoe belangrijk mijn etniciteit ook is, uiteindelijk is dat slechts een deel van wie ik ben en wat ik wil uitdrukken.’
Dromen
‘Ik heb geleerd om mijn vrijheid niet voor lief te nemen. De situatie in Koerdistan is nu beter dan onder de dictatuur van Saddam Hoessein, toen de Koerden vervolgd werden, de politie regelmatig huizen doorzocht en mensen afperste, en toegang tot informatie onbestaande was. Als ik met mijn neven bel, voel ik echter nog altijd hoe beperkt hun horizon is. Vrij rondreizen, ergens gaan wonen zonder dat je de taal spreekt: dat kunnen zij zich niet voorstellen. Dan besef je: wat voor dromen en ambities je koestert, hangt samen met de plek waar je woont.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
