De herrijzenis van punk: ‘De wereld is fucked up, maar woede is een sterke creatieve impuls’

Is punk dood? Volgens Lindsi Dendauw (25) helemaal niet. Met haar collectief Girls Go BOOM rebelleerde zij in 2017 tegen de gangbare norm. ‘Meisjes hebben interessantere dingen te zeggen dan witte heteromuzikanten die jammeren over hun ex.’

‘What the fuck, wie zit er nu weer in mijn appartement? Daar stond ik dan in mijn woonkamer, met bandleden die op de vloer bleven slapen. Mijn zestienjarige zelf zou me nooit geloofd hebben.’ Voor Lindsi Dendauw (25) was 2017 het jaar van de punk. Lindsi is een van de oprichters van Girls Go BOOM, het project dat in Gent en Rotterdam een podium biedt aan vrouwen.

Een basgitaar rust naast onze tafel in het café. In augustus 2017 startte ze haar eigen groep op. Daarvoor had ze helemaal geen ervaring met instrumenten. ‘Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in muziek. Maar het idee om zelf een band te starten was niet eens bij mij opgekomen. Dat is geen optie voor meisjes. Als meisje ben je een fan of ‘het lief van’. De beste ambitie die je kan hebben als zestienjarig punkrockmeisje is de vriendin zijn van iemand in een band. Dat is zo triestig. Maar zo dachten wij erover.’

DIY-mentaliteit

Nu gaat Lindsi tegen dat denkpatroon in met haar eigen groep, al moeten ze nog fel hun weg zoeken. ‘We kunnen er echt niets van! (lacht) Maar dat is niet erg. ‘Ik geloof heel sterk in punk. Het is een medium dat immens empowering kan zijn. De gedachte achter punk is nog altijd: je moet niet veel kunnen, of een professional zijn, of 15 jaar klassieke muziek gestudeerd hebben om je gedacht te zeggen.’

Met dat in haar achterhoofd, werkte Lindsi in 2017 heel hard om Girls Go BOOM op de kaart te zetten. ‘Niet iedereen snapt wat we willen doen. Af en toe krijg je de reactie: ‘Zijn mannen niet welkom?’ Natuurlijk zijn mannen welkom. Het draait gewoon een avond niet om jullie. Voor een keer. Je mag letterlijk bij alle andere bookingsagency’s shows inplannen, gewoon niet bij ons. (lacht)’

Schenen schoppen is belangrijk. Je moet je nog altijd kwaad kunnen maken. Maar je moet wel om mensen geven. Zeker nu. Dat is waar punk naartoe gaat.

Ook professionals in de muziekwereld durfden al eens te fronsen, weet Lindsi. ‘Ze vroegen zich af ‘wat die grietjes aan het doen zijn’. Je moet jezelf net als iedereen bewijzen. We hebben ondertussen wel kunnen aantonen dat we geen eendagsproject zijn, dat we toegewijd zijn.’

Meer zelfs, Lindsi heeft het gevoel dat ze nu zelfs een beetje te professioneel overkomen. ‘Wij hebben geen budget. Wij doen alles zelf. Maar mensen denken dat dit mijn job is, wat niet klopt. Niet dat ik het erg vind, hoor. Bands die bij mij thuis blijven slapen, dat is deels uit noodzaak en deels omdat het tof is om elkaar beter te leren kennen.’

Zo is Lindsi nu goed bevriend met de leden van Cocaïne Piss. ‘Zij hebben het juiste fuck you-gedacht tegen dingen die er niet toe doen. Ze zijn tegen regels, normen, kapitalisme en het patriarchaat. Maar ze geven heel hard om mensen. Ze doen enorm hun best om zich in te leven in anderen. Dat is waar punk volgens mij naartoe gaat. Schenen schoppen is belangrijk. Je moet je nog altijd kwaad kunnen maken. Maar je moet wel geven om mensen. Zeker nu.’

Woede als drijfveer

Punk is terug belangrijk aan het worden, vindt Lindsi. ‘We wonen in een fucked up politiek klimaat. Alles is heel rechts en nationalistisch aan het worden. We bannen bijvoorbeeld krakers maar dan vragen politici wel of we creatieve oplossingen kennen om daklozen ergens onder te brengen in de koude wintermaanden. Misschien door leegstaande panden te kraken? (lacht)’

De grens bewaken tussen de wereld mooier maken en heel erg boos zijn, hoeft niet noodzakelijk. Je kwaad maken is goed. Woede is een creatieve impuls. Het zet aan tot activisme.

‘Rechten die al verworven zijn, draaiden in 2017 zo gemakkelijk terug. Ik denk aan abortus, LGBT-wetten… Het is een super interessante periode voor punk. Niet dat ik naïef probeer te zeggen dat kunst en muziek de wereld gaan redden. Maar het verbindt ons wel. Dat is nodig nu. De politiek zet heel hard in om van ons allemaal beledigde individuen te maken.’

Lindsi vindt woede een belangrijke emotie. ‘De grens bewaken tussen de wereld mooier maken en heel erg boos zijn, hoeft niet noodzakelijk. Je kwaad maken is goed. Je mag het je gewoon niet laten consumeren. Woede is een goede creatieve impuls. Het zet aan tot activisme.’ De truc zit ‘m in je vasthouden aan kleine dingen, volgens Lindsi. ‘Met Girls Go BOOM ontmoet ik iedere dag meisjes die boeiende dingen het doen zijn. Kan je dan nog kwaad zijn? Je bent nooit echt alleen in je woede.’

Meisjes

Lindsi wil met die filosofie een echte scene creëren. ‘Ik heb enkel interessante mensen ontmoet die bezig zijn met dezelfde dingen. Dat is belangrijk voor mij. Als minderheden zich groeperen, zijn ze krachtiger. Het moment dat je als meisje in een wereld die helemaal niet gemaakt is voor meisjes verwelkomd wordt, voel je je zo sterk.’ Het girls to the front-gegeven is heel belangrijk. ‘Het maakt zo’n verschil uit om met allemaal meisjes voor een podium te staan. Dat er niet zo’n irritante fotograaf van middelbare leeftijd kiekjes onder de rokken zit te trekken. Het is zo bevrijdend om met enkel meisjes in de moshpit te staan.’

Het woord ‘meisjes’ valt mij op dit punt in ons gesprek wel heel erg op. ‘Het is een geuzennaam’, knikt Lindsi, ‘Vrouwen worden gezien als consument en seksueel object. Bij jonge meisjes is dat nog feller. Wij lezen glossy magazines die ons producten aansmeren die ons aantrekkelijk moeten maken voor mannen. Wij worden niet gezien als actieve individuen, mensen met een politieke mening of creatieve personen die iets kunnen ondernemen. Mensen noemen ons meisjes omdat het een denigrerende term is, het impliceert dat we niets kunnen. Wij willen dat terugpakken, om te beginnen met de muziekscene, waar meisjes niet altijd welkom zijn.’

Daarmee raakt Lindsi een pijnpunt: de muziekwereld is een heel erg masculiene wereld. ‘De typische bands die nu speelkansen krijgen, hebben niet zulke boeiende dingen te vertellen. Het is een structureel probleem. Er staan niet veel vrouwen op het podium, maar ook niet achter de schermen: programmeren, techniek… Het gebeurt nog te vaak door enkel mannen.’

In de muziekscene zijn meisjes niet altijd welkom. Wij willen dat veranderen. Meisjes hebben iets te zeggen dat veel interessanter is dan al die witte, heteromannen die jammeren over hun ex en hun break-ups.

De wereld in het algemeen is, in Lindsi’s woorden, ‘redelijk shitty’. Maar als het gaat over vrouwen in muziek is ze erg hoopvol. ‘Girls Go BOOM is erg gebaseerd op de Riot Girls van de jaren 1990. Ik zie veel nieuwe bands met dezelfde attitude een het podium opeisen. Ze zeggen: ‘Fuck, wij zijn hier. En wij hebben iets te zeggen dat veel interessanter is dan al die witte, heteromannen die jammeren over hun ex en hun break-ups.’

Helden van voetstuk

2017 was ook het jaar van #MeToo, dat een zware impact had op de muziekwereld. ‘In november was er een moment waarop ik alle blogs checkte en alle artikels gingen over beschuldigingen van overschrijdend gedrag. Het is zo’n lawine. Dat kan ik enkel toejuichen. Het is belangrijk dat meisjes die met verhalen naar buiten komen zich niet alleen voelen. Maar het is ergens wel steeds een teleurstelling om je helden van hun voetstuk te zien vallen. Het doet echt veel pijn. Maar we moeten er gezamenlijk door om een kans te geven aan andere groepen.’

Heel het concertgebeuren is zo mannelijk en heteronormatief. Wij focussen ons dan wel op meisjes, maar het is even belangrijk dat holebi’s, mindervaliden en niet-witte concertgangers in alle veiligheid kunnen genieten van een optreden.

En dat hoeven niet alleen punkmeisjes met een mening te zijn. ‘Heel het concertgebeuren is nu zo mannelijk en heteronormatief. Ik denk dat we moeten nadenken over hoe we van concertruimtes safe spaces kunnen maken. Het idee van muziek is toch nog altijd dat je jezelf kan zijn. Dat is nu beschikbaar voor een heel selectief clubje. Wij focussen ons dan wel op meisjes, maar het is even belangrijk voor holebi’s, mindervaliden, niet-witte concertgangers.’

In 2017 heeft Girls Go BOOM zich gefocust op meisjes op het podium zetten. ‘In 2018 willen we meisjes aanzetten om zelf de handen uit de mouwen te steken. We gaan workshops organiseren waarin we bijvoorbeeld meisjes laten kennismaken met drummen. We gaan ze leren hoe een versterker werkt. We gaan samen zines maken, lessen geven in feministisch schrijven. Punk is niet enkel muziek. Je kan punk borduren, als je het maar met de juiste attitude doet. (lacht)’