De EuroMillions-winnaars van Olmen maken de balans op: ‘Een gierigaard blijft een gierigaard’

Op sinterklaasdag 2022 veranderde het leven van 165 mensen in en rond Olmen toen ze samen de jackpot van 143 miljoen wonnen met EuroMillions. Een klein miljoen per persoon, wat doet dat met je gemoedsrust? Met vriendschappen en verlangens? Een halfjaar later kunnen de winnaars weer helder zien. “Een gierigaard blijft een gierigaard.”

6 december 2022 – 22.00u

Christel Stessens (54) doet die avond wat ze in haar leven al 378 keer eerder heeft gedaan: rond tien uur, net voor ze gaat slapen, controleert ze de resultaten van de EuroMillions-trekking, die twee uur eerder heeft plaatsgevonden en waarvoor zij en haar man, uitbaters van krantenwinkel De Pershoek in Olmen, regelmatig een groepspot organiseren. De organisatie van die groepspot, waarmee klanten van de krantenwinkel samenleggen voor de Lotto en vooral voor EuroMillions, want die prijzenpot ligt een pak hoger, wordt in goede banen geleid door Wim Van Broekhoven (53). Hij liet speciaal hiervoor een computerprogramma ontwikkelen, samen met een collega.

Wim zit naast Christel in de zetel. Allebei hebben ze hun pyjama al aan. Al dertig jaar gaan Christel en Wim om tien uur slapen en staan ze op om vier uur, want de rolluiken van De Pershoek gaan klokslag vijf omhoog voor de eerste klanten. Die dinsdag hebben 165 deelnemers elk 15 euro ingelegd voor meerdere Multi-spelformulieren, waarbij de computer verschillende cijfercombinaties en sterren aankruist. Hoe meer deelnemers, hoe meer cijfercombinaties ze kunnen kopen, hoe groter hun winstkans. In de dertien jaar dat Christel en haar man de groepspotten organiseren, is dit de 379ste keer dat ze ‘s avonds nog even haar laptop openklapt.

12-20-25-26-27 met sterren 8 en 12. Die winnende cijfers ziet Christel verschijnen op haar scherm, diezelfde cijfers staan op haar deelnameformulier. Ze kijkt naar haar man. “Hebben wij nu gewonnen?”, vraagt ze. Vol ongeloof belt ze haar dochter op. “Inez, zoek eens snel de cijfers van EuroMillions op.” Een ander paar ogen bevestigt vanop een andere computer wat Christel en Wim in hun zetel niet kunnen geloven. Met de groepspot won hun krantenwinkel zonet bijna 143 miljoen euro. Net geen 870.000 euro per persoon.

Paniek. Euforie. Wim en Christel weten niet wat eerst te doen, maar slapen is die nacht geen optie meer. Omdat een aantal vaste klanten al jaren zwanst dat ze uit hun bed gebeld mogen worden als ze de jackpot winnen, neemt Wim z’n telefoon erbij. Telkens wordt het heel stil aan de andere kant van de lijn. Alle andere winnaars krijgen de volgende ochtend van hem een mail met als onderwerp: ‘Speelpot met trekking op 06/12/2022.’

22.30u

Die avond kopt een krantenwebsite al: ‘Grote winnaar van EuroMillions-jackpot komt uit België.’ Christel en Wim kleden zich snel weer aan, stappen in de auto en rijden van Balen naar hun krantenwinkel in het aangrenzende Olmen. Daar bellen ze rond halfelf ’s avonds naar Tina Verheyen, salesverantwoordelijke van de Nationale Loterij en contactpersoon voor de regio rond Olmen. “Hallo, het is hier met Wim van krantenwinkel De Pershoek in Olmen.” Door het late uur van het telefoontje stelt Tina meteen de juiste vraag: “Wim, is het bij jullie?”

Tegen de vroege ochtend staan er journalisten uit het hele land voor de krantenwinkel, een radioreporter van BBC World hangt aan de lijn en er is een tv-ploeg uit Frankrijk afgezakt. Twee winnaars die het goede nieuws al vernamen, hebben de hele nacht door gevierd en komen uitgelaten hun identiteitskaart en bankkaart tonen. Andere winnaars komen discreet om bevestiging vragen. Wim voelt de neiging om hen een voor een te feliciteren, maar wil hun privacy ook beschermen. Later die dag mailt hij naar alle winnaars om zich te excuseren voor zijn koele houding en om concreet de volgende stappen uit te leggen.

8 juni 2023

10.00u

Zes minuten. Zo lang duurt het om een klein miljoen over te schrijven van de ene bankrekening naar de andere. Een transactie die ter plaatse op de bank moet gebeuren en daar door twee personen geverifieerd wordt. Het is een van de vele dingen die Wim Van Broekhoven geleerd heeft na die zotte sinterklaasnacht, waarbij net geen 143 miljoen op zijn rekening belandde, die hij daarna moest verdelen. Een halfjaar later zijn we afgezakt naar zijn krantenwinkel. Hier mogen we een hele dag met winnaars praten, die intussen bekomen zijn. Hoe heeft het hun leven en nachtrust beïnvloed? En de sfeer in het dorp? “Ik kan al één ding verklappen”, zegt Wim, die een aparte ruimte in zijn winkel heeft vrijgemaakt voor onze gesprekken met de bijna-miljonairs. “Een gierigaard blijft een gierigaard. Sommige winnaars bijten nog altijd elke euro in tweeën. En iemand die voordien al vrijgevig was, is dat nu nog meer. Zo’n bedrag winnen verandert je persoonlijkheid niet. Daarvoor was de som misschien ideaal. Het is een mooi bedrag, maar niet verlammend veel. De meeste winnaars zijn blij dat dit een gedeelde ervaring is en hadden de jackpot niet in hun eentje willen winnen.”

An Lammens van de Nationale Loterij begeleidt al jaren de grote winnaars. En zelfstandig kantoorhouder Bart Custers van het lokale ING-kantoor in Olmen- Balen leidde de uitbetaling in goede banen. “De winnaars konden anoniem blijven, maar ik liep in het vizier”, zegt Wim. “Met An en Bart had ik twee personen met wie ik knopen kon doorhakken, wat op een bepaald moment nodig was. Zo kreeg ik plots mails en een anonieme brief van mensen die een deel van de winst eisten of beweerden dat zij de groepspot hadden georganiseerd en ik hun moest uitbetalen. De Nationale Loterij heeft toen voor een bewakingsagent in onze winkel gezorgd, voor mocht het onrustig worden. Die man heeft gelukkig niets hoeven te doen.”

Of hij en Christel ook bij de winnaars zijn, houdt Wim voor zich. “Ik zeg nooit ja of nee, ik laat mensen liever in het ongewisse.” Wel werd Wim een klankbord voor heel wat winnaars, soms haast een therapeut. “De rust in het dorp is intussen teruggekeerd, maar de winnaars hebben onderling weinig contact met elkaar. Sommigen hebben het aan niemand verteld, behalve hun partner, en willen af en toe toch eens iets kwijt. Dan komen ze hun verhaal aan mij doen. Ik heb de voorbije maanden heel wat klanten op een meer persoonlijke manier leren kennen. Hun dankbaarheid is groot. Ik heb nog nooit zoveel flessen wijn cadeau gekregen.”

10.30u – Kamiel (78): “Ik ga niet naast mijn schoenen lopen“

“Vier jaar geleden is mijn derde vrouw overleden”, zegt Kamiel, die als eerste zijn verhaal kwijt wil. “Enfin, ze was mijn vriendin, want we waren niet getrouwd. Ik verkocht het huis waarin we samenwoonden en de helft van die som ging uiteraard naar haar familie. Met de andere helft kon ik hooguit een studio kopen. Dus huurde ik de voorbije jaren een appartement, terwijl ik mijn hele leven in een huis heb gewoond. Dankzij EuroMillions kocht ik recent opnieuw een gelijkvloerse woning. Daar ben ik heel blij mee. Ik vind de haag in de tuin niet mooi, maar mijn schoonzoon gaat die onder handen nemen. Aan de aankoop gaf ik twee derde van het gewonnen bedrag uit. Dat is veel en geeft me wat stress, maar ik ben ook al ouder, zoveel heb ik niet meer nodig. Ik gaf ook honderdduizend euro aan mijn enige dochter. En als mijn huis is ingericht, krijgen mijn twee kleinzonen zeker ook nog iets. Maar mijn moeder zei altijd: ‘Je moet je hemd niet uitdoen voor je gaat slapen.’ Dus daar wacht ik nog even mee. Ik loop niet naast m’n schoenen sinds ik gewonnen heb. Een nieuwe auto heb ik niet gekocht. Een auto dient om van A naar B te rijden. Waarom zou een nieuw model daarvoor beter zijn? En gezondheid is niet te koop. Ik ben eigenlijk deel van een tweeling, maar mijn broer stierf negen dagen na de geboorte. Door een hoofd–wonde veroorzaakt door een klem waarmee dokters ons toen ter wereld brachten. Ik vind het spijtig dat ik hem nooit gekend heb, maar ik heb gelukkig nog een andere broer en vier zussen die nog leven. Ze zijn allemaal blij voor mij, net als mijn kameraden. Aan eentje had ik vijfduizend euro beloofd als ik ooit een groot bedrag zou winnen en ik heb woord gehouden. Daar was hij heel gelukkig mee. Wil je graag foto’s zien van mijn nieuwe huis?”

11.00u – Lucie (68): “Dit komt dertig jaar te laat”

“Ik heb alles aan mijn kinderen en kleinkinderen gegeven”, zegt Lucie. “Voor mijn man en mij komt deze winst dertig jaar te laat. We zijn uit de kosten. Ons huis is afbetaald en onze kinderen allang afgestudeerd. Zij kunnen het beter gebruiken, dus schonken we alles weg. ‘Heb je zelfs geen nieuwe kookpotten gekocht?’, vroeg een vriendin. Maar er is niets mis met mijn kookpotten. Twintig jaar geleden raakte ik door gezondheidsproblemen deels verlamd. Nog elke voormiddag komt er een verpleegster en elke namiddag de kinesist. Een miljoen of niet, een nieuw lichaam kun je er niet mee kopen. De hele ervaring geeft me wel een gerust gevoel over de toekomst van mijn kinderen en kleinkinderen. Ik blijf dus meedoen aan alle speelpotten die ze hier organiseren.”

11.30u – Joris (73) en dochters: “Mijn ex kan me nu financieel niet meer raken”

“Ik heb nog geen eurocent opgedaan”, vertelt Joris, die met zijn twee dochters naar de krantenwinkel is afgezakt. “Ik zit al jaren in een echtscheidingsprocedure en leefde in angst: wat als mijn ex het huis krijgt en ik op straat beland? Door deze ervaring heb ik eindelijk gemoedsrust. Mijn ex kan me niet meer raken. Ik heb het bedrag voorlopig over verschillende banken verspreid, want de bankencrisis kan altijd terugkomen. Maar ik wil er vooral mijn twee dochters mee steunen, die al jaren geen contact meer hebben met hun moeder. Mijn kleindochter is gek op alle prullaria die Wim in zijn krantenwinkel verkoopt, dus ik geef haar nu wel sneller een cadeautje. Maar ook niet te veel, of haar vriendjes worden jaloers.”

“De scheiding van mijn ouders is lang een ijkpunt geweest in mijn leven”, zegt de jongste dochter van Joris. “Maar sinds kort is deze ervaring een nieuw, positief ijkpunt. Mijn zus en ik voelen ons op financieel vlak plots 25 jaar volwassener. Dit nieuws kwam er midden in de winter, op het moment van de stijgende energieprijzen. Je voorschotbedrag voor energie zonder stress kunnen verhogen is een luxe.” Joris’ oudste dochter vult aan: “Als leerkracht zie ik kinderen soms jaren in dezelfde twee of drie truien rondlopen. Er is veel verdoken armoede en sinds we dit hebben meegemaakt, vind ik het nog moeilijker om dat in mijn eigen klas te zien.”

“Ik ben naar deze krantenwinkel beginnen komen toen ik eens las dat ze met vier winkels uit de buurt een groepspot organiseerden, iets wat ze nu niet meer doen”, zegt Joris. “Ik rijd daarvoor zeven andere krantenwinkels voorbij, want wij wonen in Ham, maar ik heb graag een persoonlijk contact met mensen die mij een dienst verlenen. Ik ga ook nooit tanken in het dichtstbijzijnde station, maar waar er bediening is aan de pomp.”

12.00u – Wim en Christel: “Mensen komen nu van over het hele land naar onze winkel”

Sinds corona gaat krantenwinkel De Pershoek tijdens de middag een uurtje dicht, zodat Wim en Christel rustig kunnen lunchen. Bij een boterham met kaas vertelt Wim hoe zijn winkel sinds die fortuinlijke dag in december overuren draait. “Als krantenwinkel moet je jezelf voortdurend heruitvinden, want de verkoop van kranten en magazines gaat achteruit. Wij verkopen hier ook brood, allerlei wenskaarten en schrijfwaren, we zijn een postpunt en organiseren die speelpotten. Dat zorgde de voorbije jaren voor stabiliteit. Maar sinds december komen mensen van over het hele land meedoen aan onze speelpotten. Vorige week kwamen er uit Namen, Luik, Bree, Antwerpen, Diest en Zaventem om een ticketje te kopen. Dat kan enkel in onze winkel, niet online. In december wonnen we met 165 mensen die groepspot, maar nu nemen er soms 1500 klanten deel aan zo’n EuroMillions-trekking. Ook de meeste winnaars van toen spelen nog mee, ze geloven dat het nog eens zal gebeuren.”

De klanten gunnen Christel en Wim dit mooie hoofdstuk in hun carrière, want velen herinneren zich nog hoe intens de opstartjaren waren. In 1997, drie jaar nadat ze als jonge twintigers een krantenwinkel hadden overgenomen, werd hun eerste van twee kinderen geboren. Een dochtertje, Inez, dat na negen maanden een neuroblastoom kreeg, een zeldzame tumor door een foutje in haar celdeling. Terwijl Christel wekenlang bij hun baby in het ziekenhuis was, stond Wim elke ochtend alleen op. Hun dochter kroop door het oog van de naald, maar de angst die ze jarenlang gevoeld hebben, en nog altijd voelen bij de jaarlijkse controle, heeft hen als gezin gevormd. “Sommige klanten herinneren zich nog hoe Inez vóór haar ziekte in haar wieg op de toonbank stond. En plots was ze weg”, zegt Wim bewogen, voor de rolluiken van de winkel weer omhoog gaan.

13.00u – Maaike (46): “De som paste niet op de rekenmachine”

“Ik lag op 7 december bij de kinesist op tafel toen die zei: ‘Heb je het al gehoord van die winnaars in Olmen?’ Ik wist meteen wat hij bedoelde, maar ik was niet zeker of ik erbij was, want ik had de dag voordien last minute een ticketje gekocht, nadat ik zonder sigaretten bleek te zitten. De kinesist bleef me verder masseren, tot ik zei: ‘Stop maar, ik moet weten of ik erbij ben.’ Ik ben van zijn tafel gesprongen nog voor hij die had laten zakken en ben naar hier gereden. Toen Christel het nieuws bevestigde, was het enige waaraan ik kon denken: leuk, maar ik heb om vier uur wel een afspraak in het containerpark. Ik heb het nieuws meteen aan mijn man verteld, maar nog niet aan onze tienerkinderen. Ik heb die eerste week moeten overgeven van de stress, omdat ik aan niemand wilde vertellen dat we gewonnen hadden, maar er wel door iedereen over aangesproken werd. Als je moet zwijgen over iets dat je van de daken wilt schreeuwen, dan tel je de uren op je werk af tot je naar huis mag. Mijn man kon er niet van slapen. Hij had het bedrag uitgerekend in Belgische frank en die som raakte niet op zijn rekenmachine. Met het geld hebben we nog niet veel gedaan. Ik heb mijn schoonzus, die het niet breed heeft, gesteund en gaf al wat uit aan kleinigheden, zoals een parfum en een familieweekend. Maar ik had het eigenlijk al goed, want ik heb vroeger hard gewerkt in mijn eigen zaak en de winst altijd goed geïnvesteerd.”

13.30u – Mark (57): “Ik had nog nooit belegd”

“Alles gaat opnieuw zijn gewone gang, alleen financieel is het leven makkelijker”, zegt Mark. “Het bedrag was niet zo groot dat ik kon stoppen met werken, maar wel groot genoeg om aan de bank beleggingsadvies te vragen, iets wat ik nog nooit had gedaan. Een nieuwe auto had ik voordien al besteld en ik ben ’m niet gaan wisselen voor een duurdere. Misschien maken mijn vriendin en ik eens een extra reis dit jaar, trakteren we onze familie op een etentje of besteed ik een klus die in huis moet gebeuren voortaan uit aan een werkman. Maar voorlopig heb ik er nog niets mee gedaan. De balustrade die op ons terras moet komen, zal ik zelf nog wel installeren. Ik had al het materiaal toch al gekocht.”

14.00u – Leo (63): “Ik heb alles weggegeven”

“Mijn vrouw en ik waren het snel eens”, zegt Leo. “We hebben alles aan onze twee zonen gegeven en niemand in onze omgeving verteld dat we gewonnen hebben. Ik ga bijna met pensioen en heb dankzij mij werkgever al een heel mooi pensioenfonds. Onze zonen kunnen het beter gebruiken. De ene heeft een eigen zaak, de andere is een huis aan het verbouwen. Mijn vrouw en ik gingen voordien al geregeld op restaurant en tweemaal per jaar op reis. Dat blijven we doen. Eigenlijk ben ik met dat bedrag niet meer bezig, ik heb het toch niet meer.”

15.00u – Domi (50): “De tweede keer dat ik de loterij won”

“Op mijn 21ste won ik als jonge gast al eens 45.000 euro, ook dankzij een groepspot die we met collega’s op het werk organiseerden. Ik ben geen vaste speler in deze krantenwinkel, maar kom hier wel dagelijks een koffie drinken. Omdat ik die zesde december geen kleingeld had en weet dat een transactie met Bancontact voor zo’n klein bedrag veel kost, legde ik nog 15 euro bij voor de speelpot. Ik was een van die klanten die ’s avonds van Wim telefoon kregen. Ik heb ook niet meer geslapen die nacht, want je denkt meteen aan alle kleine zorgen die wegvallen. Twee jaar geleden werd mijn vrouw invalide na een fietsongeluk en we zouden net een kleine lening aangaan voor een nieuwe auto. Beseffen dat ik plots een Porsche zou kunnen kopen als ik dat wil én dat mijn vrouw kan stoppen met werken, geeft enorm veel gemoedsrust. De druk is eraf. Mijn vrouw en haar dochter, uit een vorige relatie, zijn totaal niet geïnteresseerd in het geld. Na lang aandringen mocht ik voor mijn vrouw een klein busje kopen, omdat ze graag meedoet aan rommelmarkten. Maar mijn stiefdochter van negen koopt nog altijd haar onderbroekjes in de Zeeman. In plaats van hotels met drie sterren boek ik nu sneller een viersterrenhotel. En voor de Afrikareis die al gepland was, zal ik onze zitplaatsen upgraden van economy naar business. Eén week heb ik echt zot gedaan. Toen boekte ik een suite met privézwembad. Maar werd ik daar gelukkiger van? Nee. Dus de rest van het geld ga ik slim proberen te beleggen en de goede doelen die ik al jaren steun, zoals een poezenasiel, krijgen voortaan een grotere bijdrage.”