Deze week: Evelyne Van Hecke (32), danser, choreograaf en oprichter van de sociaal-artistieke organisatie Moving Ground, die onlangs een Ultima won. Evelyne spaarde zich voor haar Antwerpse vzw het brood uit de mond en kreeg door de lockdowns bijna de genadeklap, maar één motto hield haar gaande.
‘Ik was twaalf toen ik in onze sociale wijk in Eeklo drugs aangeboden kreeg, maar ik liet niets in de weg komen van mijn passie. Sinds mijn vierde danste ik obsessief en mijn moeder had me gewaarschuwd: zodra ik het uithing, was het gedaan met lessen en optredens.
Ze was zelf zo gestigmatiseerd – kind uit een arm gezin van elf, later alleenstaande tienermoeder – dat ze zich keihard wilde bewijzen. Mijn broers, zussen en ik mochten nooit stout zijn of slechte punten halen, want dan konden al die veroordelende mensen zeggen: ‘Zie je wel dat een moeder uit die wijk geen kinderen kan opvoeden.’ Voor mij lag de lat onmogelijk hoog. Thuis kreeg ik zelden complimenten, op mijn aso-school werd ik scheef bekeken.
Ik ontsnapte in grootse dromen: ik zou Wim Vandekeybus opvolgen en internationaal gaan toeren met een eigen gezelschap. Ik begon inderdaad als choreografe te werken, startte in 2015 Moving Ground en organiseerde een crowdfunding. Ik wilde absoluut iets veranderen in de perceptie van mensen met een beperking, met uiteenlopende achtergronden of bij jongeren die, net als ik, een moeilijke jeugd hadden.
Hoe minder ik focuste op wat ik nog niet kon of kreeg, hoe meer audities en droomjobs me in de schoot vielen.
Maar er waren financiële tegenslagen, ik leed honger en verloor bijna mijn huis. In 2017 geloofde ik eigenlijk niet meer in mijn danstoekomst, het vergde te veel van mij. En toen selecteerde performer en maker Cindy Claes me voor haar theaterproject 1000 Pieces Puzzle. Cindy gooide me in het diepe – ik met al mijn twijfels en met mijn academische achtergrond tussen erg getalenteerde urban dancers – maar ze begeleidde me zo goed dat ik af raakte van het idee dat ik geen potentieel had of dat anderen dat niet zagen. Ze prentte me in: ‘Kijk naar wat er wel is.’ Voor het eerst besefte ik hoeveel ik al verwezenlijkt had, hoeveel groeikansen er in problemen zitten. Het werd een gamechanger, want hoe minder ik focuste op wat ik nog niet kon of kreeg, hoe meer audities en droomjobs me in de schoot vielen.
Dat betekent niet dat het nooit meer stormt. Begin 2020 gaf ik een halftijdse job in het onderwijs op om stevige subsidiedossiers voor Moving Ground te schrijven. En toen kwam de pandemie. Op een uitkering of overheidssteun had ik geen recht, maar dankzij Cindy’s motto voelde ik genoeg vertrouwen om niet te panikeren.
Er dook een vrouw op die zelf geworsteld had met het leven en die mij nu geld leende, zonder voorwaarden, waardoor ik vier maanden kon overleven. En toen ik in de zomer nog maar nul euro op mijn rekening had, werden onze subsidies toegekend. Eindelijk! Ik investeer al jaren alles wat ik heb om iets te bewegen in de maatschappij en eindelijk steunt die maatschappij mij ook.
Onlangs was er bij ons een jongen die veel woede in zich had. Nadat we langzaamaan zijn vertrouwen hadden proberen te winnen, nam hij deel aan een muziekworkshop. De frons verdween van zijn gezicht en voor het eerst was hij trots op zijn creatieve intelligentie. Even ontroerend was het toen we acht meisjes uit Deurne begeleidden naar een auditie voor Opera Ballet Vlaanderen. Ze sleurden elkaar erdoor, supermooi om te zien, en vier van hen gaan naar de volgende ronde. Maar ook in kleinere dingen laten we onze jongeren voelen dat ze barsten van het talent dat gezien mag worden. Ik zeg het bijna wekelijks omdat ik het weet uit ervaring: hoe minder je naar de neens kijkt, hoe vaker je een ja krijgt.’
