Gentenaar Pieter De Poortere (47) wekt al 23 jaar het onverwoestbare Boerke tot leven en is tot 1 september gastcurator van de thematentoonstelling ‘Choose Life’ op het Cartoonfestival Knokke-Heist. In bibliotheek De Krook in Gent loopt tot 28 september de expo ‘Boerke Natuurlijk’, naar zijn recentste album.
‘Meebrullen met punkrockbands terwijl ik aan het werk ben, is mijn uitlaatklep. Ook Boerke tekenen helpt om mijn maatschappijkritiek of andere vormen van negativiteit te ventileren. Maar de afgelopen jaren lukte dat minder vaak omdat ik vooral tentoonstellingen, animatiefilms en merchandise aan het coördineren was. Misschien verklaart dat waarom ik soms negatiever naar dingen begon te kijken. Of was het een midlifecrisis waardoor mijn onbezonnenheid verminderde?
Ik ga niet zeggen dat het heel erg was, maar de voorbije jaren hielden mijn kinderen mij wel een spiegel voor. Ik heb een dochter van vijftien en een zoon van dertien die me soms grumpy old man noemden, terwijl ik net geen nors voorbeeld voor hen wil zijn.
Op zulke momenten dacht ik aan ‘Be more kind’, een nummer van een van die muzikale filosofen van mij: Frank Turner. Zijn songtitel telt amper drie woorden, maar ik hing hem in mijn werkkamer als reminder: niet vergeten om vriendelijk te zijn voor je omgeving.
Het is gek, want ik was altijd degene die vond dat de wereld meer nood had aan empathie, zelfs aan lessen erover op school. Mijn erg cynische werk contrasteerde scherp met hoe zorgzaam en positief ik in de wereld stond, mijn vrienden bevestigden me daarin. Maar de laatste jaren leek ik het een beetje verleerd om spontaan aardig te zijn.
Ik moet wel zeggen dat de wereld stevig in ons gezin binnenkwam, bijvoorbeeld toen we in 2020 heel onverwacht mijn schoonmoeder verloren én de lockdowns begonnen, een sombere tijd. Met de huidige conflicten en klimaatcrisis is het er vandaag natuurlijk niet minder somber op geworden, maar als je eerlijk bent, moeten de meesten van ons, westerlingen, niet klagen. Ja, veel 4×4-chauffeurs voelen zich geviseerd door het Gentse circulatieplan, maar dat is geen reden om bakfietsers zoals ik uit te schelden voor klootzak. In de buurtsupermarkt benaderen mensen mij ook geregeld om racistische opmerkingen te delen.
Zo werd ik steeds vaker geconfronteerd met slechtgezinde mensen, wat mij op mijn beurt slechtgezind maakte. Mensen spiegelen elkaars emoties, maar die ‘Be more kind’ deed me inzien dat ik dat ook ten goede kon draaien. Als ik nu ga winkelen of wandelen, glimlach ik bewust en dikwijls krijg ik inderdaad een glimlach terug. Dat klinkt oppervlakkig, maar het maakte mijn omgeving leuker, want de meerderheid van de mensen blijkt opener en vriendelijker dan je van hun gezicht denkt te kunnen aflezen.
Zelfs wie in de shit zit, kan via zo’n positievere houding een uitweg vinden, denk ik. Ze creëert namelijk een groepsdynamiek waarin mensen elkaar minder besmetten met gezaag, bijvoorbeeld terwijl ze ergens aanschuiven, en meer met vrolijkheid. En wie wordt er nu niet blij van twee vriendinnen giechelend over straat te zien lopen? Die spark, die verwondering, dat is toch waarvoor we leven?
Ach, je zult mij wel een naïeven teut vinden. Maar het is een kleine keuze die ik maak, een voorafname ook op niet eenzaam ouder worden, want wie alleen maar klaagt, bezwijkt uiteindelijk onder zijn eigen negatieve sneeuwbal. Wil dat zeggen dat ik voortaan ook more kind ga zijn voor Boerke? Nee, want deze stijl is mijn manier om kritiek en humor te bedrijven. Maar in mijn dagelijks leven blijf ik mijn naïviteit koesteren.’
