Bregje Hofstede (31) woont in Amsterdam en schreef met haar derde boek Drift haar meest persoonlijke roman tot nu toe. Ze leest er volgende maand uit voor tijdens Saint Amour. Daarnaast bericht ze over nieuw feminisme voor De Correspondent.
Schrijven is mijn houvast. Als kind hield ik al dagboeken bij. Ik was de enige van vier zussen die dat zo overtuigd deed. Taal is voor mij dan ook iets magisch, iets waarmee ik betekenissen kan laten oplichten in de toevallige brij die het leven is. Ik zie dat leven als een dunne draad die over een diepe leegte loopt. Als ik een boek de wereld in stuur en lezers komen bij mij terug met reacties, dan voelt het alsof ik die draad op meerdere punten verankerd en dus steviger gemaakt heb.
Terloops ontstaat het beste werk. Schrijven is altijd een onderzoek naar een vraag die ik nog niet beantwoord heb. Het is belangrijk je onderbewuste zich daarmee te laten bemoeien. Dat lukt bij mij goed ’s avonds, als de dag voorbij is en het plichtsbesef wegvalt. Ook als ik schrijf meteen na het wakker worden, kan er zich iets aandienen wat ik niet gepland had. Het maakt een roman niet alleen rijker, maar ook slimmer dan de schrijver. Dankzij Drift zag ik in dat ik de harde pit die ik in mij draag niet per se als onbuigzaamheid moet zien, maar dat ze een kracht kan zijn om iets moois te maken.
Schrijven is waarvoor ik ’s morgens opsta en als ik daar concessies aan doe, wordt het meteen een stuk minder zinvol.
Mijn comfort is ondergeschikt aan een goede tekst. Voor Drift heb ik niet alleen nachten doorgehaald, ik maakte mezelf ook ontzettend kwetsbaar door persoonlijke ervaringen te delen – de roman vertrekt vanuit het huwelijk waar ik uitgestapt ben. Dat is ook confronterend voor de mensen om mij heen, maar ik heb uiteindelijk beslist als schrijver, meer dan als mens. Schrijven is waarvoor ik ’s morgens opsta en als ik daar concessies aan doe, wordt het meteen een stuk minder zinvol. Wat ook meespeelde, is dat ik vorig jaar onverwacht een goede vriendin verloor. Haar dood gaf me een stoot woedende levenslust, een gevoel van urgentie waardoor ik dit boek nú moest afmaken, zonder compromissen te sluiten.
Sinds mijn burn-out probeer ik milder te zijn voor mijn fysieke zelf. Die dip, rond mijn 25ste, maakte me veel bewuster van de vele lijntjes tussen wat we traditioneel lichaam en geest noemen. Ik herinner mezelf er nu zo vaak mogelijk aan om af te dalen uit mijn hoofd naar de rest van mijn lijf. Niet vergeten te lunchen als ik aan het werk ben, genoeg gaan wandelen. De cadans van mijn gedachten en bewegingen valt tijdens het wandelen ongedwongen samen. Daarom was het zo’n verademing om het onlangs zes weken lang te kunnen doen in Nieuw-Zeeland. Ik gaf mezelf ook even vrijaf van het moeten schrijven. Ik wil een tijdje braak liggen.
Voor Drift heb ik niet alleen nachten doorgehaald, ik maakte mezelf ook ontzettend kwetsbaar door persoonlijke ervaringen te delen.
Onbezonnenheid is niet mijn forte. Ik ben eerder iemand die voortdurend reflecteert. Net daarom doe ik graag aan extreme sporten. Ik heb een tijd rugby gespeeld en nu klim ik. Daarbij moet ik al mijn fysieke mogelijkheden gebruiken en kan ik dus aan niets anders denken. Die pure focus is prettig. Rugby bood ook een goed tegengewicht voor de beheersing die in het dagelijks leven van je verwacht wordt. Op het veld hoefde je niet beleefd te zijn en mocht je lekker door de modder rollen.
Feminisme boeit me omdat elke vraag erover vijf nieuwe vragen opwerpt. Wat ik op dit moment heel interessant vind, is dat vrouwen gelijkwaardigheid nastreven, maar soms lijken terug te schrikken voor de verantwoordelijkheden die ermee gepaard gaan. Die ambiguïteit vind ik alleen maar een geruststellend bewijs dat de wereld rijk en complex is.
Ik ben achterdochtig geworden tegenover romantiek. Ik zou niet meer zo snel trouwen omdat je jezelf soms geweld aandoet door in dat traditionele narratief te proberen passen. Ik ben wel een nieuwe relatie aangegaan, al was ik in het begin doodsbang om dezelfde fouten te herhalen. Nu ben ik alleen nog bang om te veel naar angst te luisteren. Die houdt je tegen in wat je zou willen of kunnen. Als ik nu bijvoorbeeld tegen mijn vriend heel precies verwoord wat hij bij mij teweegbrengt, dan is dat enger dan het veilige ‘Ik hou van jou’ zeggen. Maar ik doe het wel omdat ik het juister vind.
