Deze week: Birgit Loveniers (49), anesthesiste in het AZ Sint-Jan in Brugge die jaarlijks op humanitaire missie gaat en thuis een bijzonder cohousingproject bestiert. Het gaat allemaal terug tot een citaat dat haar 84-jarige vader als een rode draad door haar leven weeft.
“Voor ik kinderen in slaap breng, geef ik de operatiekamer een sterrenhemel. Ik heb er ook mee voor geijverd dat de ouders mogen blijven tot de verdoving begint te werken. Zo probeer ik elke dag het verschil te maken – daarom ging ik destijds ook geneeskunde studeren. Anesthesie is de ideale specialisatie voor mij, want ik zoek graag het acute op.
Acuut wordt het zeker tijdens mijn missies in Centraal-Afrika. De laatste keer had een vrouw door een slecht uitgevoerde keizersnede een darmperforatie opgelopen. Ze woog nog dertig kilo en was voor mijn ogen aan het sterven. Ondanks de zeer beperkte middelen die Reginald Moreels (met wie ze samenwerkt, red.) en ik hadden, konden we haar optimaal opereren. Haar man was zo dankbaar dat hij ons een geit schonk, zijn grootste bezit. Zulke momenten raken me enorm en motiveren me om elk jaar vakantiedagen op te offeren. Ik probeer nu om humanitair verlof in ons ziekenhuis op de kaart te zetten, want ik wil meer collega’s motiveren om mee te gaan.
Op de werkvloer kunnen mensen al eens onterecht als minder behandeld worden. Daar ga ik altijd hard tegenin omdat ik ‘le respect de l’homme’ met de paplepel meegekregen heb. Mijn vader zei het heel vaak, bijvoorbeeld als hij weer eens een buurman had uitgenodigd of wanneer we onterecht een leerkracht bekritiseerden. Elk mens verdient respect, vond hij, ongeacht zijn afkomst of positie.
Hij raapte het citaat op in Parijs, waar hij elke maand naartoe ging toen hij nog voor een beveiligingsbedrijf werkte. Hun Franse partnerbedrijf had een P.D.G. – zoals mijn vader de CEO noemde – die hem altijd uitnodigde voor de lunch op de Champs-Élysées. Die man was de vader van actrice Isabelle Huppert, maar ondanks zijn aanzien had hij één motto: le respect de l’homme.
Pas op, ik verheerlijk mijn vader niet. In mijn tienerjaren had hij er zo’n boeltje van gemaakt dat mijn moeder ons gezin van vijf draaiende moest houden en ervoor moest zorgen dat we allemaal konden gaan studeren. Uiteindelijk scheidden ze, maar geen van beiden liet ons ooit een slecht woord over de ander zeggen. Dat is weer dat respect.
Als ze vandaag met ons meereizen, delen ze zonder problemen een kamer. En als mijn moeder hier ’s woensdags komt eten, fleurt ze altijd op als ze mijn vader ziet. De bedoeling is dat ze op termijn in ons cohousingproject stapt. Vlak voor corona kochten we het appartementsblokje naast mijn huis met heel de familie. Zij die meer middelen dan de anderen hebben, hielpen zonder morren – ook dat is het gevolg van mijn vaders zinnetje.
Mijn vader woont nu op het gelijkvloerse appartement en participeert heel graag in onze commune. Ook toen ik op mijn 32ste plots alleen kwam te staan, kwam hij gewoon bij mij meedraaien, omdat hij zag dat ik het niet trok door het verdriet en de zorg voor een baby en peuter. Helpen was voor hem evident.
Voor ons allemaal eigenlijk, en dus draait onze cohousing zonder formele regels. Als het al eens botst, gooien we het er rap uit, dat is het voordeel van familie zijn. Ann en ik zijn als tweelingzussen sowieso een stuk van elkaar. Het is fantastisch om het dagelijkse leven te delen met haar, onze gezinnen, mijn nieuwe partner, zijn kinderen en mijn vader. Ik wens het iedereen toe, net zoals dat basisrecht dat nog te vaak geschonden wordt: respect.”
