Actrice Jennifer Heylen: ‘Hoe is het mogelijk dat jonge vrouwen massaal aanschuiven bij esthetische chirurgen voor het uitdeuken van hun blutsen?’

‘Ik weet dat botox spuiten op je 29ste ridicuul klinkt, maar een groot deel van mijn vriendinnen heeft het weleens gedaan’, schrijft actrice Jennifer Heylen. Ze is een van de 110 stemmen die we naar aanleiding van de 110ste Internationale Vrouwendag aan het woord laten.

Zoals elk persoon kijk ik dagelijks in de spiegel. Tijdens het poetsen van mijn tanden, glijden mijn ogen langs mijn huid en zie ik wat ik al negenentwintig jaar lang zie. Natuurlijk is dat veranderlijk, ik weet het, maar toch. Ik kijk naar het schoonheidsvlekje op mijn rechterwang, naar mijn mond die lichtjes scheef hangt als ik praat en mijn wenkbrauwen die, hoe hard ik ook probeer, nooit écht gelijk zijn. Iemand zei me ooit dat wenkbrauwen geen zusjes zijn maar nichtjes, en nog nooit had iets zo waar geklonken in mijn oren. Maar ik wijk af. De laatste paar maanden kijk ik naar mijn gezicht en zie ik iets nieuws; groeven, kreuken, plooien. Iets wat op een rimpel lijkt, maar ik nooit zou durven noemen. Al neem je mij het leven af. En bij het zien van die kleine frons overvalt mij een gevoel van angst. Is het tijd voor mijn spuitje? Ik wil niet dood uiteraard, maar een spuitje dat, gevuld met fillers en botox, mijn vouw zal doen inslapen. In de hoop dat ik morgen opsta, met het gezicht dat ik vijf jaar geleden in de spiegel zag. Nu, ik weet dat botox spuiten op mijn leeftijd compleet ridicuul klinkt. Maar als ik vertel dat een groot deel van mijn vriendinnen dit al eens deed, is het een understatement. En als ik zeg dat nog geen enkel van mijn mannelijke vrienden dit nog maar overwoog, is dat geen overdrijving.

Hoe is het mogelijk dat jonge vrouwen massaal aanschuiven bij esthetische dokters, voor het uitdeuken van hun blutsen?

Hoe is het mogelijk dat relatief jonge vrouwen in kudde aanschuiven bij esthetische dokters, voor het uitdeuken van hun blutsen? Waarom voelen vrouwen massaal de druk eeuwig jong te blijven? Net als ieder probleemstelling, zullen er wel 1.001 antwoorden zijn op die vraag. En op die antwoorden zijn dan weer evenveel tegenargumenten. Maar ik zie het al te vaak om me heen. Een actrice van nog geen veertig jaar, die de moeder van een bijna dertigjarige speelt. Een achttienjarige Scarlett Johansson die de love interest van Bill Murray speelt, die met zijn zesenvijftig jaar voor een leeftijdsverschil van vierendertig jaar zorgt. En dan zijn er prachtige vrouwen als Famke Janssens, Demi Moore en Nicole Kidman die hun gezichten volledig vervormen door menige tripjes naar chirurgen.

Dat zijn de vrouwen die spelen in blockbusters waar miljoenen ogen naar zullen kijken. De kijker weet uiteraard dat die gezichten bewerkt zijn, maar dat betekent nog niet dat je er actief bij stilstaat. Wat je ziet, en mogelijk internaliseert, is het idee dat een vrouw eeuwig jong moet blijven. Dat we rimpels dienen op te vullen, te camoufleren, te verstoppen, zo goed en zo kwaad als het kan. Je kan nog zo feministisch zijn als je wil, niemand is ongevoelig voor zulke idealen, die nog altijd op grote schaal verkondigd worden. Natuurlijk zijn de regisseurs niet de enige verantwoordelijken. Ook de reclame-industrie en, meer recent, sociale media zijn hiervoor verantwoordelijk.

Zorgt de inprenting van het idee dat vrouwen lelijker ouder worden er net niet voor dat vrouwen zichzelf lelijker laten maken? Ik besef natuurlijk wel dat er grotere issues zijn dan te opperen dat het patriarchaat dicteert dat we ‘lelijk’ oud worden. Femicide in Zuid-Amerika, kindhuwelijken (cfr. wereldwijd trouwen elk jaar twaalf miljoen meisjes voor ze achttien zijn). Maar toch… mijn hoop voor de toekomst van vrouwen is dat hun rimpels gevierd worden. Dat er geen enkele huidplooi ooit nog ingeslapen moet worden.