Dara Oguntubi (21) acteert in onder meer Thuis en 2DEZIT en studeert sociologie. Dit jaar is ze een van de gezichten van De Warmste Week, de solidariteitsactie van de VRT van 18 tot 24 december. Die laatste avond viert ze thuis kerst met haar mama en oudere zus, wier wijze woorden haar in drukke tijden altijd weer tot rust brengen.
‘Ik ben een rusteloze persoon, altijd geweest. Ik was het kind met duizend hobby’s en ook vandaag vind ik het moeilijk om niets omhanden te hebben. Ik vind dat niet per se een slechte eigenschap. Er zit een enorme kracht in het feit dat je veel wilt doen en in veel geïnteresseerd bent, maar op sommige momenten is het gewoon… veel.
Mijn zus Dami, die me door en door kent, heeft het altijd door wanneer ik me overweldigd voel. Dan zegt ze: “Doe gewoon rustig, Dara. Het hoeft niet per se nu, nu, nu. Iedereen heeft zijn eigen tijdlijn.”
Ik kan het moment waarop ze dat de eerste keer zei niet meer precies pinpointen, maar ik herinner me wel heel goed wanneer de uitspraak de meeste impact op me had.
Zonder schuldgevoel
Het was vorig jaar ongeveer in dezelfde periode als nu: ik was gevraagd als reporter voor De Warmste Week, iets waar ik superblij om was, maar de opnames vielen wel midden in de blok. In januari zou ik bovendien beginnen draaien voor Thuis en ik wist nog niet hoeveel werk dat – recht in de examenperiode – met zich mee zou brengen.
Natuurlijk worstel ik nog met dat ideaalbeeld dat ik in mijn hoofd heb.
Ik panikeerde: ik kreeg al die geweldige kansen, maar het was zo veel dat ik nooit alles voor de volle honderd procent zou kunnen doen, een moeilijke gedachte voor een perfectionist als ik. Ik voelde me schuldig dat ik er niet alles uit zou kunnen halen én me tegelijkertijd inzetten voor mijn studie. Het jaar daarvoor was ik in mijn eerste jaar geslaagd voor al mijn vakken, iets waar ik erg trots op was. Dat ideale plaatje loslaten was moeilijk voor me.
Lees ook: Flo Windey over haar hypersensitiviteit: ‘Een beetje blij of droevig, dat bestaat niet bij mij’
Mijn zus zag dat ik aan het verdrinken was en gaf me, voor de zoveelste keer, dat fantastische advies. Het hielp me om zonder schuldgevoel voorrang te geven aan mijn nieuwe projecten. Ik stelde enkele examens uit en besloot in het tweede semester minder vakken op te nemen dan ik oorspronkelijk gepland had. Dan doe ik maar een beetje langer over dat diploma.
Vergeet leeftijd
Natuurlijk worstel ik nog met dat ideaalbeeld dat ik in mijn hoofd heb: dan moet ik afstuderen, dan alleen gaan wonen, dan een huis kopen… Maar het geeft me rust om aan die tijdlijn van mijn zus te denken. Jongere mensen krijgen zo vaak te horen: “Het is nú dat je het moet doen.” Ik wil me niet door die gedachte onder druk laten zetten. Want ik wil nog zo veel – reizen, talen leren, boeken lezen… Maar dat hoeft niet meer per se allemaal nu te gebeuren.
Misschien is het daarom dat ik verhalen van oudere mensen die hun leven omgooien enorm inspirerend vind. Onlangs sprak ik op een rommelmarktje met een vrouw van in de zestig. Haar hele leven had ze een kantoorbaan gehad, zonder zich daar vragen bij te stellen. Maar in de coronaperiode begon ze te schilderen, en ontdekte ze dat ze daar veel talent voor had. Nu staat ze op de markt haar prachtige schilderwerkjes te verkopen. En waarom niet?
Je kunt op elk moment een nieuwe hobby vinden of een andere carrière starten, ook al ben je vijftig, zestig, zeventig. Het is niet erg als je een ander pad bewandelt dan je leeftijdsgenoten. Nu wil ik acteren en presenteren, maar wie weet waar mijn levenspad me nog brengt. Het is zoals mijn zus zegt: iedereen heeft zijn eigen tijdlijn.’
Lees ook: Radiopresentator Imane Boudadi: ‘Soms mogen mensen zich aan jou aanpassen’
