Réunion

Ile de la Réunion, een stukje Frankrijk in de tropen, rijst als een grillige massa uit de Indische Oceaan. De aarde is er nog splinternieuw. Bergen en dalen zijn pieken en ravijnen: er was nog geen tijd om af te slijten. Er komen zelfs nieuwe stukjes bij.

Wat je verwacht van een eiland ter hoogte van de zuiderkeerkring, is er niet. Geen hagelwitte stranden, geen langoureuze naaldpalmbomen. Réunion, 72 kilometer lang en 51 breed, rijst als een steile berg uit de oceaan. Het eiland heeft een omtrek van iets meer dan tweehonderd kilometer. Daarvan bestaan er nauwelijks dertig uit blond strand.

De resterende waterlijn is bezaaid met wat zwarte strandjes, met keien en rotsen, maar vooral met kliffen. In het westen en het noorden van het eiland leven zelfs geen meeuwen of andere zeevogels, omdat er voor hen niks te smikkelen valt aan algen of wat dan ook. Daar is de zee meteen vierduizend meter diep.

Zarabes en zoreils

Deze rots in de oceaan was zo ontoegankelijk dat niemand er ooit aan land ging. Toen de Franse kapitein Goubert in 1638 dit stukje wereld ‘veroverde’ voor zijn koning Louis XIII, trof hij een onbewoond eiland aan. Niemand had er aanvankelijk een bestemming voor.

Pas acht jaar later kwam iemand op het idee om van l’îsle Bourbon – zo heette het tot de Franse Revolutie – een deportatie-eiland te maken, een gevangenis.

Nu is Réunion un melting-pot de civilisations. Ongeveer de helft van de bevolking is kaffer (wat betekent: van Afrikaanse origine), een kwart is Indiaas, vijftien procent is min of meer blank, en ongeveer acht procent is Chinees. De laatste groep kwam uit vrije wil, om handel te drijven. Alle overige zijn door Frankrijk ingevoerd.

Op Réunion is de officiële taal Frans maar de gebruikstaal is creools: oud Frans, gekruid met tal van invloeden en eigenaardigheden. Le dodo is een uitgestorven vogel en La Dodo is een lokaal biertje. Een kameleon is vanwege zijn traagheid een endormi: een slaapkop, een slome. En Alain Indiase moslims noemen ze Les Zarabes. Nieuwe Fransen, dat wil zeggen van nà de revolutie, zijn dan weer Zoreils.

Tropische stormen

De flora langs de smalle tweebaansweg is een bont allegaartje: hibiscus, mimosa, agaven, witte aronskelken, stekelige acacia’s. In dorpjes en nederzettingen bloeit blauwe jacaranda, over muurtjes hangen zware trossen gele trompetbloemen, struiken wuiven met kleurrijke flessenborstels. Kamerplanten als ficus en anthurium nemen bijna angstaanjagende proporties aan, maar het opvallendst is de flamboyant, alomtegenwoordig en rood als vuur.

In de weiden grazen blondes d’Aquitaine en zeboes uit Madagaskar. En in het landschap liggen over heel het eiland ongeveer zevenhonderd waterreservoirs om de voorraden te waarborgen: de bodem is zo poreus dat regen meteen wegsijpelt, terug naar zee.

Water is er pas letterlijk in overvloed tijdens de cyclonentijd, die Réunion teistert tussen half november en half april. In die periode beuken jaarlijks zo’n dozijn tropische stormen tegen de hellingen aan en proberen de daken van de huizen te rukken. Om dat natuurgeweld de baas te kunnen, hebben alle huizen op Réunion een dak van golfplaten.

Ook buiten het cycloonseizoen is de natuur lang niet altijd vriendelijk. Bergen en dalen bevinden zich nog in het stadium van pieken en ravijnen. Zo jong is de aarde hier nog: ze had geen tijd om te slijten tot rondere vormen. Ze is zelfs nog niet af, nog niet klaar: dit is een eiland in de maak.

De hoogste top van het vulkanische eiland is Piton des Neiges (3071 meter), een schone slaapster die zich al twaalfduizend jaar koest houdt. De piek is omgeven door drie immense keteldalen: Cirque de Mafate, Cirque de Salazie en Cirque de Ciloas. Die intens groene amfitheaters hebben alle drie samen meer dan duizend kilometer bergpaden, en tellen een massa spectaculaire watervallen, die namen dragen als Niagara, Le voile de la mariée en Le pisse en l’air.

Ook in het zuidoosten liggen verscheidene slapende of uitgedoofde vuurbergen, en één die nog zeer regelmatig uitbarst: Piton de la Fournaise (2525 meter) zou zelfs de actiefste vulkaan ter wereld zijn. Bijna maandelijks zijn er kleine erupties.

De lava stroomt steeds langs dezelfde helling naar beneden, die niet voor niets Le Grand Brûlé heet. Een grijs-zwarte massa, afkomstig uit ’s werelds ingewanden, glijdt van de krater brandend tot in zee, waar ze sissend en kolkend telkens een stukje grondgebied toevoegt aan Réunion.

Bron: Weekend Knack