Zonder onderbroek en met stiletto’s in de hand door NYC: een vrije vrouw?

Het vriest. Ik ben net gaan zwemmen en bereid me op weg naar de kleedkamer mentaal reeds voor op de ijspegels in mijn haren. De lessen in mindfulness vertellen me nu dat ik meteen terug naar het heden moet. Die ijspegels, daar pieker ik later wel over. En in dat moment besef ik: geen ondergoed bij. Dat ik doorgaans geen beha draag, dat weet wie deze column leest al even. Maar het laten van die vertrouwde onderbroek? De Peppi to my Kokki thuis achtergebleven. Da’s niet OK, toch?

Ik overweeg even die klamme bikini aan te houden. In een onhandige pose tracht ik het stofje onder de haardroger vergeefs van overtollig vocht te ontdoen. Een natte bikini in de vrieskou lijkt niet het beste idee. Ik bedoel: kunnen vagina’s verkouden worden? Niest dat?

De eerste gedachte wanneer ik me bij het ontbreken van een onderbroek heb neergelegd, maalt door mijn hoofd: ‘Dat gaat tochten.’ De tweede gedachte: ‘Witverlies in mijn leren broek, dju toch.’ Een beetje als wat lekkende tepels voor iemand die van #freethenipple doet, zouden betekenen. Maar dan zuidwaarts. En lactosevrij.

Een vriendin wil nog gezellig koffie drinken. De volgende uren ben ik me overdreven bewust van de naad die tussen mijn schaamlippen loopt. ‘Voelt dat niet bevrijdend?’, vraagt die vriendin zich spottend af. Ik voel veel, maar weet het niet zeker van die bevrijding.

Ik zag mezelf weer staan op 59th & Amsterdam na een nacht uit in New York. Stiletto’s in mijn rechterhand, linkerhand lonkend naar een taxi, naakte doos onder mijn jeansbroek. Voelde ik me toen een vrije vrouw? Ik geloof dat ik gewoon mijn onderbroek niet vinden kon, het die vreemde man geschonken heb, mocht hij er ooit over struikelen en vooral probeerde niet over mijn nek te gaan achter in die taxi op weg naar huis. Een aaneenschakeling van gebeurtenissen die in de volksmond als de ultieme walk of shame bestempeld werd en – tot mijn spijt nog steeds – wordt.

Een walk of shame, dat is na een nachtelijke vrijpartij de volgende dag in dezelfde kleren de woning van een ander verlaten om snel je eigen bed te vinden. Misschien vraagt het feit dat ik niet in staat was al mijn kledingstukken bijeen te rapen om een nog schandelijker definitie. Ik betwijfel of dat mogelijk is. Nee. Of daar nood aan is.

Waarom sturen we die seksistische uitspraak anno 2016 nog naar onze vriendinnen met al dan niet voor- of achtervoegsel lol erbij of die emoji van de danseres zonder handen in dat mooie rode kleed? We lachen maar mee om hoe seks bij mannen aangemoedigd wordt, maar vrouwen het met schaamte moeten bekopen. Als iets nog steeds – en aan je gender gerelateerd – schandelijk bevonden wordt, kan je dan echt van vrijheid spreken?

Commando gaan, gaat dus haast vanzelfsprekend gepaard met een vervelend gevoel. Vanwege de terechtwijzende vingertjes en onvermijdelijke Basic Instinct-referenties als je terloops zou vermelden dat je aan tafel zit zonder extra laagje katoen tussen leer en haar of huid. Misschien. Of – waarschijnlijk hand in hand – vanwege de misvattingen over het maanlandschap onder je rokje die God weet hoe in je hoofd beland zijn. Zoals het een teken van promiscuïteit zou zijn (of sterkte ik dat idee net?) of dat je je vulva zo blootstelt aan een rijke voedingsbodem voor bacteriën.

Het moet dan ook niet verbazen dat het vermiste ondergoed van Rory Gilmore zo veel fans bezighield: van de Gilmore Girls-revival trailer waarin de vreemde lol eerst opdook, tot na de zes uur lange minireeks, omdat – spoiler alert – Rory’s ondergoed een jaar later nog steeds niet terecht is. Wat?! Ademt haar vagina winter, lente, zomer én herfst zonder schroom? Da’s durven. Of klopt het plaatje dan helemaal, de nieuwe promiscue levensstijl van het hoofdpersonage – seks met een Wookie, gewaagd – in acht nemend?

Het is vooral nonsens. Ondergoed achterwege laten, kan zelfs gezond zijn voor je vagina. En als dat nog niet overtuigt, kan Rory’s moeder Lorelai – laten we even negeren dat ik hier opnieuw terugval op fictie – dat misschien wel. De afkeurende houding van dochterlief buiten beschouwing gelaten, wees mama Gilmore jaren geleden al op twee andere voordelen: 1) Je hoeft je niet te haasten om de was te doen of geld tegen het zoveelste nieuwe ondergoed aan te smijten omdat je te lui bent om die was te doen. 2) Het voelt eigenlijk best aangenaam, breezy.

Op de fiets naar huis was ik inderdaad al helemaal vergeten dat ik eerder mijn onderbroek vergeten was. Een soort van inception van geheugenverlies zeg maar. Of simpelweg de innerlijke rust na de voor de hand liggende aanvaarding: schaamlippen wapperend in de wind, da’s best OK.