Naar analogie met ‘onvrijwillige doodslag’ zou er in de strafwet een een categorie ‘onvrijwillige verkrachting’ opgenomen moeten worden, zo pleitte experte seksueel strafrecht Liesbet Stevens in De Morgen. De Vrouwenraad is allerminst te vinden voor dit voorstel.
“Hoe kan een verkrachting nu in hemelsnaam onvrijwillig zijn?”, klinkt het bij de Vrouwenraad. “Betekent dat dan dat de dader er niet aan kon doen, dat hij niet verantwoordelijk is, dat de drang sterker was dan de wil? Onderzoek heeft nochtans aangetoond dat heel wat daders juist niet vanuit de onderbuik te werk gaan, dat ze handelen met voorbedachten rade. Seksueel geweld heeft alles met macht te maken en met gebrek aan respect voor de integriteit van de ander, zoals staatssecretaris Sleurs terecht zegt.”
“Seksueel geweld is dus nooit, maar dan ook nooit goed te praten. Seks zonder toestemming kan nooit gerechtvaardigd worden, of het slachtoffer nu dronken was, onder invloed van drugs, met de dader mee naar huis ging, op een bepaalde manier gekleed was, zich niet lichamelijk verzette of niet duidelijk “nee” zei. Het is misschien ook hier tijd voor de nieuwe hashtag: #OnlyYesMeansYes, want alleen een JA is een duidelijk teken dat er wel degelijk instemming was.”
De Vrouwenraad herhaalt met klem dat het slachtoffer nooit met de vinger gewezen mag worden. Die mensen zijn levenslang veroordeeld, klinkt het, en hoewel de fysieke letsels op termijn wel zullen helen, gaat dat bij de psychische letsels nooit of alleszins veel moeilijker.
“Wij zien niet in hoe de categorie ‘onvrijwillige verkrachting’ het fenomeen zou kunnen counteren. Een toevoeging of wijziging van het strafrecht zal niet leiden tot meer aangiftes, meer veroordelingen, strengere straffen en meer daderbehandelingen. Enkel een globale aanpak door alle relevante actoren samen (medische staf, politie, justitie en psychische hulpverlening) en een sensibiliseringscampagne die er geen doekjes om windt, kan de problematiek in al zijn aspecten op het juiste spoor trekken.”
