Hillary Clinton aan jonge vrouwen: ‘Ik wil dat jullie weten dat ik jullie zie’
Amerikaans presidentskandidate Hillary Clinton schreef voor de lifestylewebsite Refinery29 een essay gericht aan jonge vrouwen. ‘Jonge vrouwen over heel dit land weten dat de kwesties die we aankaarten en de dingen waarvoor én waartegen we vechten in deze campagne niet enkel theoretisch zijn.’
“Vorig jaar in juni was ik met mijn campagne in Californië toen ik de kans kreeg om voor een klein stadje in Los Angeles te spreken. Dat zijn eigenlijk mijn favoriete events. Die grote rallies zijn spannend, maar ik heb liever conversaties met mensen, zodat ik rechtstreeks van hen kan horen waar ze mee zitten en we samen aan oplossingen kunnen denken die voor hen beschikbaar zouden kunnen (of moeten) zijn.
Die avond in L.A. ontmoette ik een jonge vrouw, Chrissy Chambers. Haar ex-vriend had zichzelf in het geheim gefilms terwijl hij haar verkrachtte. Nadat ze met hem gebroken had postte hij de video op meer dan 30 pornowebsites zonder dat zij er iets vanaf wist of er haar toestemming voor had gegeven. Ze vertelde me hoe deze ervaring haar deed voelen alsof iemand al haar waardigheid had afgenomen. Niemand zou zoiets mogen ondergaan. Chrissy wist haar persoonlijke vernedering om te zetten in een krachtige oproep. Ze verzamelde bijna 200 000 mensen die een petitie voor strengere wetten tegen ‘revenge porn’ ondertekenden, een petitie die momenteel in handen is bij congreslid Jackie Speier. Speier diende op haar beurt een wetsontwerp in waarin ze wraakporno wil criminaliseren om de privacy van vrouwen als Chrissy te beschermen.
A photo posted by Bria and Chrissy (@briaandchrissy) on
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Chrissy wist me omver te blazen met haar onverschrokkenheid. Je kan je makkelijk voorstellen hoe ze, nadat haar persoonlijk leven zo door cyberspace gesleurd werd, gewoon alles zo snel mogelijk zou willen vergeten en proberen verder te gaan met haar leven. In plaats daarvan heeft ze al haar moed bij elkaar geraapt en heeft ze haar verhaal met de wereld gedeeld, in de hoop zo andere vrouwen te kunnen helpen. Ik heb diezelfde dapperheid en vrijgevigheid in zoveel andere jonge vrouwen gezien terwijl ik het land doortrok.
Ik zie het in Astrid, een jonge vrouw die ik vorige zomer in Las Vegas ontmoet heb en wie ik heb mogen uitnodigen op de Democratische Nationale Conventie. Astrid kwam op vierjarige leeftijd van Mexico naar de Verenigde Staten met niets meer dan een pop, een kruisbeeldje en de jurk aan haar lijf. Nu is Astrid een twintiger die zich dagelijks inzet voor Amerikanen zonder papieren.
Ik zie dezelfde onbevreesdheid bij Maxine, een jonge vrouw die ik ontmoet heb in New York City. Ze werd moeder op 19-jarige leeftijd en moest knokken tegen armoede en huiselijk geweld terwijl ze haar hogeschooldiploma behaalde en zich kon registreren als boekhouder. We hebben elkaar gesproken tijdens één van mijn events waar Max zich met hart en ziel inzette om jonge vrouwen – met name niet-blanke jonge vrouwen- te overtuigen zich toch te engageren voor deze verkiezingen.
Vrouwen als Chrissy, Astrid en Max belichamen de essentie van mijn Methodische opvoeding: Doe al het goede dat je kan doen, in alle manieren waarop je dat kan doen, voor alle mensen waarvoor je dat kan doen, voor zolang je dat kan doen.
Die impuls om te reageren tegen onrecht wanneer je dat onrecht ziet of zelf ondergaat is iets waar veel vrouwen zich in zullen herkennen. Ik ervaarde het zelf toen ik als jonge rechtenstudent in een ziekenhuis vol arme kinderen in New Haven terecht kwam. Ik vroeg me toen al af hoe rechtvaardig ons systeem kan zijn wanneer het de meest kwetsbare burgers in de steek laat.
Die vraag bracht men bij mijn vriendin en mentor: Marian Wright Edelman. Marian is een mensenrechtenactiviste en de oprichtster van de Children’s Defense Fund. Ze zond me naar Dothan, Alabama, om me daar voor te doen als een blanke ouder die haar kinderen wou inschrijven in een school die bekend stond als een ‘segregatie academie’: een school die weigerde om Afrikaans-Amerikaanse kinderen in te schrijven.
Ik had nog nooit eerder zoiets gedaan. Op Wellesley word je immers niet onderwezen in de kunst van het undercover gaan. Maar ik ging de confrontatie aan met het schoolhoofd tot hij toegaf dat hij geen zwarte kinderen accepteerde in zijn instituut. Eens ik mijn eigen research opgenomen zag in een rapport over segregatie wist ik dat ik nooit meer onrecht de rug zou kunnen toekeren. Wanneer ik mijn rechtenstudie had afgerond zei ik Marian dat ik voor haar wilde komen werken.
Net zoals ik de nood voelde om me in te zetten voor kinderen als jonge vrouw, en net zoals Chrissy, Astrid en Max hun eigen gevechten aangaan vandaag, weten jonge vrouwen over heel dit land dat de kwesties die we aankaarten en de dingen waarvoor én waartegen we vechten in deze campagne niet enkel theoretisch zijn. Van de steeds stijgende studentenleningen, de toegang tot Planned Parenthood en een veilige aburtus tot een gelijk loon voor gelijk werk en betaald moederschapsverlof: dit zijn échte gevechten die een échte invloed hebben op jullie leven. Jullie vechten er iedere tegen, en leren van jullie inzet en strijdlust zal van mij een betere president maken.
Ik wil dus dat je weet dat ik jullie zie.
Ik zie dat je 300 kilometer naar een medisch centrum moet rijden.
Ik zie dat je je dochter afzet bij de crèche om op tijd in de les te zitten.
Ik zie je argumenteren bij je baas, voor een opslag die je al lang had moeten krijgen, ook al ben je zo bang om te vragen waar je recht op hebt.
Ik zie het verschil dat jullie maken in de wereld, in je eigen leven en in de levens van de mensen om wie jullie geven.
En als ik de mogelijkheid krijg zal ik er alles aan doen om de dingen een beetje makkelijker te maken voor jullie.
Het is immers niet omdat jullie deze gevechten kunnen en willen aangaan, dat jullie dat zouden moeten.”
Hillary Clinton voor R29
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier