XXL: waarom het plussize aanbod zo mager is

Natan+, de Geneva-jurk van Universal Standards en Natan + © .

28-11-2017, 20:00 Bijgewerkt op: 07-12-2020, 18:22

Alle body positivity ten spijt is het pover gesteld met het kledingaanbod in grote maten. Wat in de rekken hangt, lijkt gemaakt om te verhullen, niet om te plezieren. Vandaar ons pleidooi voor meer plussize. “Misschien slankt een plooirok niet af, maar ik word wel blij als ik er een draag.”

44. Dat is de maat waarbij je van keuzestress naar keuzearmoede gaat als het op kleding aankomt. Ik ben die grens twee jaar geleden overgestoken. Daarvoor kon ik in de meerderheid van de winkels terecht, van grote keten tot designer. Uiteraard zijn er ontwerpers en zaken die niets groters dan een 42/3/L aanbieden en uiteraard was de keuze altijd minder uitgebreid dan voor maatje 38, maar een dagje shoppen leverde in pre-44-tijden altijd een mooie buit op.

Post-44 smelt het aanbod sneller dan een ijsje in een hittegolf. Er zijn een paar kwalitatieve labels die zich specialiseren in de rondere vrouw en je kunt ook in een aantal grote ketens terecht, maar als je in mode geïnteresseerd bent, moet je al geluk hebben om in het minieme aanbod je persoonlijke stijl terug te vinden.

‘De meest verkochte vrouwenmaten in België zijn 40 en 42’, vertelt Wendy Luyckx van Creamoda, de beroepsorganisatie voor Belgische mode. ‘Bij een merk als Mayerline is dat zelfs 44.’ Toch produceren veel merken geen maten groter dan 44 en als er al een XXL of 46 in het aanbod zit, is die razendsnel uitverkocht. Logisch, want we zijn met velen. Zo’n 40% van de Belgische vrouwen heeft volgens de recentste cijfers een BMI hoger dan 25, en draagt dus waarschijnlijk een ‘maatje meer’.

Dat is ongeveer de helft van de bevolking die gekleed moet worden. Je zou verwachten dat er bij zakenmensen en designers dan prompt een geldkleurig licht gaat branden. Maar nee, vanaf maat 46 heb je het gevoel quantité négligeable te zijn voor de meerderheid van zowel fast als high fashion labels. Dat is raar, want mijn lijf is dan wel veranderd, maar de inhoud van mijn portefeuille en mijn kledingsmaak zijn dat niet. De vraag is dus: waarom negeert de mode-industrie zo’n grote groep potentiële klanten? Ik stoot al snel op twee terugkerende antwoorden. Grotere maten zijn moeilijker en duurder om te maken. En het verkoopt niet, want de rondere vrouw is niet geïnteresseerd in mode en investeert niet in kwaliteit.

Als het maar past

Dat er in een maat 46 meer stof kruipt dan in een 36 is logisch. Dat een 46 moeilijker te maken is dan een 36, is dat al een stuk minder. Bij Marina Rinaldi, al sinds 1980 het go to-merk voor wie naast een grote maat ook een stevig budget heeft, is de basismaat waar de collectie op gebaseerd is een 44. ‘Alle vrouwen met maat 38 hebben min of meer hetzelfde figuur, dat past in kledingstukken die vooral bestaan uit een voor- en een achterpand, ‘ legt Lynne Webber, directeur van het merk, uit in NRC. ‘Maar hoe groter de maat, hoe driedimensionaler het lijf. Tops van Marina Rinaldi hebben daarom ook vaak een zijpand. Hoe groter de maat, hoe groter ook de variatie. Sommige vrouwen hebben een buik, anderen een volle boezem…’

‘Lichaamsvormen worden inderdaad meer uitgesproken als dat lichaam zwaarder wordt, maar zo moeilijk kan dat ontwerpen voor een variatie aan vrouwen toch niet zijn’, zucht Sabine Peeters. Deze blogster, visagiste en auteur van Lief voor mijn lijf werd door Xandres uitgenodigd om een capsulecollectie te maken voor hun Xandres xline, die tot maat 54 gaat. ‘Misschien weten designers niet hoe het moet omdat het niet in hun opleiding zat. Misschien zitten in de designteams geen mensen met een maatje meer en hebben ze dus geen praktijkervaring. Misschien is het luiheid. Ik vermoed dat al die factoren meespelen. Wat mij opvalt, is dat veel merken dezelfde vormen produceren, alsof ze allemaal van dezelfde paar basispatronen werken. Het is ook allemaal heel veilig. Bij het maken van mijn capsulecollectie merkte ik dat er wel wat vooroordelen zijn. Geen korte mouwtjes, geen plooirok want dat accentueert de taille. Ik heb erop aangedrongen om dat toch te doen. Weet je, soms heb ik het gevoel dat we plussize vrouwen onderschatten. Het moet niet trendy zijn, de pasvorm moet niet geweldig zijn, we mogen al blij zijn als er iets is waar we in passen. Dat is beschamend.’

Vaak is er inderdaad te weinig aandacht voor de pasvorm van grotere maten, stelt Tine Naessens, marketingmanager van Xandres. ‘Daarom zien we in dit segment van de markt de laatste decennia vooral basics of makkelijke stukken in rekbare stoffen. Wij zien dat anders en willen trends op een kwalitatieve manier vertalen naar al onze klanten.’ Het is sowieso een illusie om er als designer van uit te gaan dat je ontwerpt voor iemand met ideale maten, stelt Naessens. ‘Elke vrouw, ongeacht haar maat, heeft een eigen specifieke bouw. Bij sommige vrouwen zijn de verhoudingen helemaal in proportie, anderen hebben bijvoorbeeld een smallere borstomtrek ten opzichte van de heupomtrek. Het is niet zozeer dat bepaalde stukken ‘zich niet lenen’ tot een grotere maat, maar soms kiezen we ervoor om voor de Xandres xline bijvoorbeeld een jasje iets korter of langer te maken om de proporties zo elegant en harmonieus mogelijk te houden.’ Ontwerpen voor grotere maten is gewoon een kwestie van vakmanschap.

Als de expertise er is, waarom zien we dat dan toch niet in de winkel? Dat heeft met imago te maken, vertelt Diletta Bettarini, manager van Marina Rinaldi’s Londense flagshipstore aan de site The Business of Fashion. ‘Sommige designers willen hun merk voor slanke mensen voorbehouden. De ‘juiste’ maat voor hen is een 34-36. ‘

Modehuizen die grote maten maken, zoals Michael Kors, Tommy Hilfiger en Calvin Klein, pakken daar niet mee uit. Ook Natan heeft een Plus-lijn waar weinig over gecommuniceerd wordt. ‘Ik denk soms: wie gaat die zak met geld ophalen,’ lacht Sabine Peeters, ‘maar het is blijkbaar uncool om plussize kleding te maken.’

De kleren zijn het probleem

Verklaring nummer twee voor het minimale aanbod is dat er geen markt voor zou zijn. Wie maat 44 of meer draagt, is niet geïnteresseerd in mode of wil niet investeren in duurdere stukken. Iets wat ik als ervaringsdeskundige ten stelligste tegenspreek en waar ik in gesteund word door onderzoek van de Amerikaanse keten ModCloth. Die stelde in 2016 vast dat 80% van de vrouwen met een grotere maat meer zou spenderen aan kleding als ze meer keuze had en dat 90% dieper in de buidel zou tasten als er meer trendy opties waren. Sabine Peeters ziet dat ook in haar omgeving. ‘Vorig jaar vroeg ik op Facebook wat plussize klanten missen. Trendy kleren, mooi design, meer kleuren en iets sexyer, zo bleek. Ze willen geen compromissen maken op het vlak van stijl en willen zich niet saai kleden.’ Veel heeft volgens haar te maken met lichaamscultuur. ‘Ik merk een vals gevoel van bezorgdheid op. Wie een zwaarder lichaam heeft, krijgt langs alle kanten de boodschap dat trots zijn op je lichaam niet kan, want dan promoot je een ongezonde levensstijl. Dat zorgt niet voor zelfvertrouwen. Er wordt verwacht dat je slecht in je vel zit en kleren zoekt die afslanken en verhullen. Maar ik wil kleding die mijn pluspunten accentueert en me een goed gevoel geeft. Misschien slankt een plooirok niet af, maar ik word wel blij als ik er een draag.’

Blij. Een cruciaal woord. Vrolijk word je inderdaad niet als je een twintigtal winkels binnenloopt, daar maar een handvol kledingstukken vindt die eventueel passen, waarvan je er misschien eentje ook effectief in je kleerkast wilt. Ik zit niet slecht in mijn vel, maar ik pas wel in heel weinig kleren. Een mens zoekt dan al snel zijn mode-fix online, waar het aanbod aanzienlijk groter is. Onlangs ontdekte ik Universal Standard, een Amerikaans label dat minimalistische, kwaliteitsvolle kleding maakt. Bij mijn eerste bestelling deed ik een dansje in mijn living. Hun asymmetrische Geneva-jurk in zacht katoen was stijlvol, origineel en maakte me vooral heel erg blij. ‘Iets passen dat mooi gemaakt is en goed zit, zorgt ervoor dat je gaat beseffen dat niet jij maar de kleren het probleem zijn’, zegt Universal Standard-designer Alex Waldman op de website. ‘We willen kleding maken die professioneel is, maar die je ook als je gewoon naar de winkel rent, het gevoel geeft dat je van mode houdt en stijl hebt’, vertelt ze op de web- site. Het bleek een gat in de markt. In 2015 was de allereerste US-collectie volledig uitverkocht in zes dagen. ‘Wat wij maken is geen fast fashion, het is niet spotgoedkoop, en toch loopt het als een trein. In de mode-industrie leeft het idee dat plussize klanten geen geld hebben, of het niet willen besteden aan kleding. Wij bewijzen dat dat niet waar is.’

Moeilijke klanten

Is het dan puur een kwestie van een beter aanbod? Niet helemaal. De eerlijkheid gebiedt ons toe te geven dat we best moeilijke klanten zijn. Ondanks het groeiende idee van body positivity zitten veel rondere vrouwen minder goed in hun vel en dat maakt shoppen lastig. ‘Dikwijls spenderen ze veel tijd aan hun keuze en moeten ze aangemoedigd en geadviseerd worden’, weet Lynne Webber van Marina Rinaldi. ‘Het is belangrijk dat onze medewerkers geduldig zijn en begrijpen hoe ze de klant op haar gemak kunnen stellen.’ Dat ziet Tine Naessens ook bij Xandres: ‘De interactie met de klant is persoonlijker en gevoeliger. Plussize klanten voelen zich niet altijd even comfortabel in een pashokje en grijpen snel naar de klassiekers waarin ze zich veilig voelen. Als je zo’n klant kunt overtuigen om iets nieuws uit te proberen, is dat een blijk van enorm vertrouwen.’

En ja, plussize klanten geven soms minder makkelijk geld uit dan slanke vrouwen. ‘Alle vrouwen, maar vooral rondere vrouwen, wordt geleerd hun lichaam te zien als iets tijdelijks’, vertelt Alex Waldman van Universal Standard in Forbes. ‘Misschien val je af, misschien kom je bij. Het gevolg is dat we in de spiegel niet zien wie we echt zijn en daarom minder kopen, of soms shoppen voor de vrouw die we in de toekomst willen zijn. We hebben allemaal weleens iets gekocht dat te klein is, ‘voor na het dieet’.’

Iets wat ik herken. Ik koop dan wel niets dat te klein is, maar ongeveer een derde van mijn kleerkast zijn spullen waar ik niet meer in pas en waarschijnlijk nooit meer in zal passen, maar die ik niet weggeef, want je weet maar nooit. Universal Standard probeert dat op te lossen met een Universal Fit Liberty-programma. Koop je een L, maar ben je binnen het jaar afgevallen of bijgekomen en heb je een S, M of XL nodig, dan mag je jouw jurk of hemd terugsturen en krijg je zonder extra kosten eentje in je huidige maat. De teruggestuurde stukken gaan naar liefdadigheidsinstellingen.

Sabine Peeters in de plooirok die ze voor Xandres xline ontwierp.

Een geweldig idee, vindt Sabine Peeters. ‘En het kost hen waarschijnlijk niet eens zo veel, want vaak zullen klanten hun aankopen niet terugsturen. Het is vooral psychologisch slim, omdat het inspeelt op een reële ongerustheid.’ Wat volgens Peeters ook zou helpen als het op het shopping-zelfvertrouwen van rondere vrouwen aankomt, is de beeldvorming. ‘De modellen in de plussize campagnes zijn vaak niet plussize. Ze hebben maatje 40. Maar zo heb je met maat 48 nog altijd geen idee hoe die rok of jurk er bij jou zal uitzien. Bij Britse of Amerikaanse merken zie je in campagnes en op de websites echte plussize modellen en dat geeft veel meer vertrouwen.’

Het einde van plussize

De mode-industrie wijst naar de technische kant van plussize mode, maar toch vooral naar de klanten om te verklaren dat het aanbod voor rondere klanten zo mager is. De klant speelt de bal terug en stelt dat ze meer zou kopen als het aanbod beter op haar noden is afgesteld. Dat heet dan een vicieuze cirkel, waar pas verandering in zal komen als de labels hun oogkleppen afzetten en de potentie van de plussize markt zien, zodat de klanten met plezier hun euro’s kunnen besteden. En misschien moeten we ook iets minder in categorieën denken. Sinds 2012 praat Marina Rinaldi bijvoorbeeld niet meer over plus- size in hun campagnes. Bewust, legt Lynne Webber uit. ‘Enerzijds vragen vrouwen met een grote maat wel naar kleren die hun lichaam er goed doen uitzien, aan de andere kant willen ze ook niet de hele tijd over hun maten praten.’ Ook veel Amerikaanse labels stappen af van het idee van een aparte categorie. ‘Wij zien geen toekomst voor plussize mode’, vertelt Alex Waldman van US in Forbes. ‘De toekomst is mode. Voor alle vrouwen.’