In de Kringwinkel van Antwerpen is een Picasso opgedoken, een schaal met bruine stieren erop. ‘Knap onderschept door een alerte medewerker’, melden de nieuwssites. Het personeel schijnt dan ook opgeleid te worden om opa’s zelfgeschilderde ‘Hoeve bij valavond’ van een meesterwerk te onderscheiden.
Graag had ik zelf zo’n cursus gevolgd. Het Picasso-bord is zoiets waar mijn wederhelft en ik onze vaste ruzie over zouden krijgen, mochten we het in de kelder aantreffen tijdens het opruimen. Ik (zuchtend): ‘Mag dit onding nu eindelijk weg? Hij (vlam vattend): ‘Zeker niet! Mijn groottante had smáák. Wacht tot ik het laat taxeren!’ Je ongelijk moeten toegeven is altijd pijnlijk, maar in dit scenario zou ik weleens alleen kunnen achterblijven, verlaten voor een schrandere medewerkster van veilinghuis Christie’s.
Ik slaag er maar niet in me de Picasso ergens anders voor te stellen dan in het kringloopcentrum in mijn buurt. Rechtop, in een wankel houten staandertje, achter een serie wijnglazen met witte ranken die veel weg hebben van kalkaanslag. De vergeethoek van het serviesgoed. Ach, er moet maar één zot zijn die blij wordt van bruine stieren, mijmert de passerende vaste klant, zelf vooral uit op de weckpotten in afslag (3 voor de prijs van 2). Het is een van de dingen die ik graag doe, nu ik er zelf de deur platloop met oude rommel: het meest affreuze voorwerp op de rekken spotten, en dan week na week checken of er al iemand zijn hart aan heeft verloren.
Eind 2032 verschijnt de bestseller ‘Toch maar eens nee zeggen tegen je kind’.
Wie al lang op de wachtlijst van de psycholoog staat of met tegenzin zit te mediteren, moet trouwens dringend eens naar deze boulevard of broken furniture. We vliegen de halve wereld over om tot onszelf te komen, maar geen betere plek om je besognes te relativeren dan tussen verschoten bankstellen en bureaus met een schilfer af. Op dat kruispunt van voorbije levens en verlangens weet je: zo belangrijk ben ik niet. En de waan van de dag krijgt vroeg of laat iets treurigs.
Op de boekenafdeling tel ik gemiddeld acht exemplaren van Vijftig tinten grijs, en ook Het Dukan Dieet (veel eiwitten eten!) vindt maar geen afnemer. Proteïnen mogen vandaag dan de heilige graal zijn, het woord dieet heeft duidelijk afgedaan. Net als rijke mannen die ons slaan. Wat staat hier over tien jaar te vergelen? Veel boeken met het woord ‘mild’ in de titel, wellicht. Uit menige kast gewipt na het verschijnen van de besteller Toch maar eens nee zeggen tegen je kind, eind 2032.
In de Kringwinkel kun je binnenkomen met ballast en buitengaan met een nieuwe identiteit. Dat zag ik onlangs heel duidelijk bij een man in de rij aan de kassa. Hij omklemde een pastamachine met een koortsachtige gloed op het gezicht. In de loop van één winkelbezoek had hij zichzelf voelen veranderen in de nieuwe Jeroen Meus.
Zelf beweerde ik altijd iemand te zijn die ‘nooit fietst in de stad’. Tot een afgedankt rood rijwiel, achteraan in de hoek naast de helmen, me alles in vraag deed stellen. Aan het slot bungelde een beertje dat ooit roze was. Tussen een communie en een eerste fuif te kinderachtig bevonden. Bestond er een beter vervoermiddel om als kortbenige vrouw in de overgang een vrolijke nieuwe richting mee uit te rijden? Ik deed een testrondje op de parking, en hopsa, daar vertrok ik. Zo’n wat verouderd model met hier en daar een kras, dat bolt nog een stuk soepeler dan je denkt.
