‘Luxe is voor iedereen anders: sommige mensen kiezen ervoor om honger te lijden in een vijfsterrenhotel’

Honger hebben in een vijfsterrenhotel, het is niet iets wat je verwacht, en toch had ik de vreemde eer dat mee te maken. Ik werd een paar jaar geleden op reportage gestuurd naar een schitterend luxe designhotel in de buurt van Saint-Tropez voor een wellnessbootcamp. Op papier was dat een droom: een prachtige omgeving, elke dag yoga om zeven uur, na het ontbijt een wandeling in de bossen langs de kust en na de lunch een hele middag wellnessbehandelingen. En dat vijf dagen lang. Ik zou terugkeren als een veranderde vrouw.

Een deel van die droom kwam uit. Het hotel was een parel, de wandelingen heerlijk en yoga met zicht op de Méditerranée bleek geen straf, ook al lijkt zeven uur voor een avondmens als ik het midden van de nacht. Die wellnessbehandelingen had ik na een dag of twee wel gezien, dus sloot ik een spijbelpact met de sympathieke masseuse die me liet wegglippen naar mijn kamer zodat ik gewoon een boek kon lezen. Maar ondanks de luxe en verwennerij was mijn overheersende herinnering aan die reis honger. De ietwat arrogante Franse arts bij wie ik de eerste ochtend op consult moest, concludeerde volledig correct dat ik te veel woog, en besloot dat we dat zouden oplossen door me vijf dagen op een dieet van, bij wijze van spreken, 0,12 calorieën te zetten. Stel je voor: je verblijft in een hotel met een geweldig restaurant, in een van Frankrijks lekkerste streken, maar krijgt maaltijd na maaltijd tomaat-mozzarella en gegrilde kip met wat broccoli. Ondanks de luxueuze omgeving en goede intenties voelde dat bootcamp inderdaad als een straf, wegens een totaal gebrek aan Franse culinaire generositeit.

Nu was ik daar voor een reportage en dus niet helemaal uit vrije wil. Maar het hotel liep vol gasten die effectief een paar duizend euro betaald hadden om amper iets te eten. In de wetenschap, veronderstel ik, dat vijf dagen amper eten zero effect heeft op je gewicht. Maar de mensen die ik aansprak – Parijzenaars, Amerikanen (van de erg dunne soort) en Scandinaviërs – leken geen last te hebben van een knorrende maag. Ze zagen het als een soort reset, het begin van de rest van hun gezonde leven. Een opoffering voor een stralende huid en beter passende bikini. Een groep Deense dames kwam zelfs elk jaar naar Zuid-Frankrijk om zo de zomer goed in te zetten. Eentje lachte dat zij sowieso altijd op 0,12 calorieën leefden.

Luxe is voor elk van ons anders. Omdat we van verschillende dingen genieten, een andere blik op de wereld en, uiteraard, een ander budget hebben. Ik droom van antieke Japanse naaidozen en gaf de laatste veertig jaar evenveel uit aan boeken als Carrie Bradshaw aan schoenen. Sommige mensen investeren in de betere handtas, anderen kopen kunst of design, nog anderen geven hun centen uit aan betere hotels of de tafel in de keuken bij een chef die ze op prijs stellen. En enkelen geven dus geld uit aan ontbering met een glamoureus randje (zie ook p. 40). Ik kwam inderdaad als een veranderde vrouw terug uit Saint-Tropez, een die besefte dat wij een interessante maar vreemde diersoort zijn.

Lees ook: Professionals vertellen wat echte luxe is: ‘Alles draait om aandacht’