‘Ik zou ze de kost niet willen geven, vrouwen die een breiende man niet aantrekkelijk vinden’

In de zetel van flesgroen fluweel ligt nu een bol wijnrode wol. Daar kan ik genietend naar zitten kijken – een stilleven van herbergzaamheid. In de wereld heerst onrecht, het breien daarentegen kent alleen recht en averecht.

Op de bol staat te lezen: Scheepjes – Chunky monkey. Er staat een zeilbootje bij en in de O zit een aap, alsof die zijn hele leven nog niets anders heeft gedaan. De vrouw van de winkel heeft mij rondbreinaalden aangesmeerd; ook in de wereld van het handwerk staat de techniek niet stil. Ik durfde niet te zeggen dat ik een hekel heb aan updates en verandering. Verandering lokte mij weg uit de gelukzaligheid van mijn jeugd en voerde mij mee naar deze tijd, bezwangerd van onrust en geweld.

Misschien brei ik omdat ik naar houvast hunker. Het is fijn vanuit het niets een sjaal of muts tevoorschijn te toveren. Het stelt mij gerust steken te tellen terwijl de radio meldt dat de Houthi’s weer schepen aanvallen.

Toen ik voor het laatst breide, was ik een jaar of acht. Ik bezit nog een sjaal vervaardigd door mijn oma, die in die dingen zeer bedreven was voor zij in 2008 de breipennen aan Maarten gaf. Het heeft iets tragisch dat ik het nu moet leren met behulp van een boek dat Breien met Mr. Knitbear heet. Al die kennis die zomaar verloren ging en nu steek voor steek weer moet worden opgeraapt.

Ik kijk ook naar tutorials met de breimevrouw van Veritas. Haar gezicht kan ik niet zien, alleen haar vlijtige vingers, een welgevormd been, een wreef en een teen die uit een schoen piept. Vaardig beweegt ze de pennen heen en weer. Ik voel mij een kleine jongen die nog veel te leren heeft.

Die soberheid is een verademing, vergeleken bij de wildvreemde vrouwen die op je telefoon twerken in ondergoed met panterprint. Erotiek schuilt in de afwezigheid van het expliciete. Handen zijn van een schoonheid die wordt onderschat.

Het is geruststellend de breimevrouw bezig te zien terwijl ik haar na-aap en intussen spiergeheugen kweek. Buiten rochelen auto’s met ontploffende knalpotten, die ongetwijfeld door mannen bestuurd worden. Ik voel mij mans genoeg om geen nood te hebben aan penisverlengers. Ik hou van activiteiten die barrières slopen tussen de geslachten. Toch zou ik ze de kost niet willen geven, vrouwen die een breiende man niet aantrekkelijk vinden. Zelf zie ik het wel zitten: een dame die afdaalt in de smeerput om fluitend de olie van de auto te verversen.

‘Insteken, omslaan, doorhalen, af laten glijden’, luidt de mantra van het breien. De bekende neuroloog Steven Laureys vergelijkt het met yoga: het doet stress en slapeloosheid wegebben. Het is schrijven zonder almaar het juiste woord te moeten zoeken. Onderzoek van de universiteit van Harvard wijst uit dat breien de bloeddruk verlaagt en de hartslag doet dalen met gemiddeld elf slagen per minuut. De vrucht van je arbeid bewonderen, maakt dan weer stofjes vrij zoals dopamine, serotonine, endorfine en oxytocine. ‘Ze creëren pijnstilling, een evenwichtig humeur en verbondenheid met anderen.’

Breien maakt blij, kortom.

Dat, en een zweem van lente, volstaat om mij vrolijk te stemmen.