‘De tijd is weer rijp voor leiders die hun eigen navel als het antwoord op al je vragen zien’

Een vrouw op tv zegt dat ze elke avond bidt voor Donald Trump; ze voelt dat hij met een bijzonder doel op deze wereld is gezet. De vrouw heeft vochtige ogen en lijkt sereen en oprecht. Bijna ben ik geneigd haar te geloven, maar dan schiet mij een boek te binnen dat in mijn boekenkast al jaren stof staat te vergaren: Brieven aan Hitler – een volk schrijft zijn Führer. De Führer kreeg borduurwerk van vrouwen toegestuurd en snoepgoed van kinderen. Velen hadden het gevoel dat hij met een bijzonder doel op deze wereld was gezet.

Ik wil geen appels met peren vergelijken, maar de tijd is weer rijp voor leiders die hun eigen navel als het antwoord op al je vragen zien. Het was geloof ik Bertrand Russell die opmerkte: ‘The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves and wiser people so full of doubts.’ Maar wie leest er nog Bertrand Russell, als je je ook kunt verliezen in James de musical? Een admiraal van de NAVO beweert dat we ons moeten voorbereiden op het onverwachte. De mensen knopen dat in hun oren en vertrekken vervolgens op skivakantie. Er is niets dat ik kan doen, behalve mij dagelijks een trappist inschenken. Terwijl ik brieven lees van het volk aan zijn leider, verdiept mijn jongste dochter zich in de avonturen van Casper & Hobbes. Af en toe hoor ik haar zachtjes lachen. Soms komt ze mij iets tonen waarvoor ik zelf te lomp ben geworden.

Bij valavond gaan we samen naar de stad, om de balpen met de kattenoortjes opnieuw te kopen die haar op school is ontstolen. Er is veel dat ik niet kan herstellen, maar een kattenbalpen kan ik terugbrengen. Misschien zelfs wat blijdschap in een kinderhart.

In de winkel waar boeken verramsjt worden, ligt een massa kartonnen buizen met daarin telkens een andere affiche. Ik zie De schreeuw van Edvard Munch, pastelkleurige Kandinsky’s en een gezelschap honden dat rond een tafel zit te pokeren en sigaren te roken. Ik voel mij aangetrokken door een geometrisch patroon waaronder staat te lezen: Nothing but blue skies. Dat vind ik passend voor het raam aan de straatkant, waar het roet van de stad voorbijkachelt en steeds vaker ook elektrische auto’s die zingen als vliegende schotels.

Ik kies voor een prent die de bekendste van Banksy schijnt te zijn. Een klein, pikzwart meisje strekt haar arm verlangend uit naar een ballon die wegdrijft op de wind. De ballon heeft de vorm van een hart. Het beeld kan op diverse manieren geïnterpreteerd worden, van het verlies van onschuld tot het vinden van nieuwe hoop en liefde. Twee bewegingen die zich bij ons thuis vrijwel dagelijks voordoen.

Het meisje met de ballon begon als mural: een muurschildering op Waterloo Bridge en andere plekken in Londen. Banksy maakte ook een ingekaderde versie met ingebouwde papierversnipperaar, die tijdens de veiling bij Sotheby’s onverwachts in werking trad. Sommigen zagen dat als een verzetsdaad tegen de macht van het geld.

Het meisje bungelt nu halfversnipperd uit een lijst met gouden krullen. De titel werd Love is in the Bin.

Ik vind het minder mooi, maar de prijs vermenigvuldigde.