‘Blijkbaar is de behoefte groot om mensen met hun neus in hun leeftijd te duwen’

Over een paar dagen word ik vijftig. Ik wacht het gelaten af ­– misschien is het de leeftijd – maar blijkbaar moet een mens er iets mee. Een knalfeest geven, ook al krijg je vapeurs van grote groepen. Je leven aan een grondig onderzoek onderwerpen, ook al dompel je je sinds je veertiende in existentiële vragen. ‘Ik heb er geen problemen mee, ware het niet dat anderen er zo’n big deal van maken’, zeg ik in de kantine tegen een collega. Ze kijkt naar haar belegde broodje, waar een blaadje sla alle hoop heeft opgegeven. ‘Wees blij dat je niet in Nederland woont. Daar zetten ze een metershoge pop voor je huis als het zover is.’

Ik zoek het op om het te geloven. Het gebruik is ontstaan in 1961, toen prins Bernhard een opblaasbare ‘Abraham’ in zijn paleistuin aantrof, op de dag dat hij Abraham ging zien. Voor de jonkies: Abraham of Sara zie je als je op tram vijf stapt. Het is een uitdrukking die verwijst naar Bijbelse figuren. De Bijbel is een boek.

Maak het maar mee. Je wordt betrekkelijk fris wakker, zelfs die onvriendelijke voorhoofdsgroef valt nog mee op de verjaardag waar je enigszins tegenop zag. De ochtend ademt mogelijkheden. En dan open je het slaapkamerraam. Een opblaaspop kijkt je recht in de ogen, de handjes om een rollator geklemd. ‘Het is meestal een geintje van een familielid, vriend of kennis om de jarige op een grappige manier voor schut te zetten’, lees ik op een Nederlandse site. Jongens, wat een lol. Vooral als je naar Google Afbeeldingen gaat. De Abraham-poppen houden dwaas grijnzend een blik bier omhoog, de Sara’s, met knot en forse borsten, hebben een deegrol vast of dragen een zakje met ‘SALE’ erop. Voor beide geslachten is er een versie die op de wc zit met de krant. Dat hebben we uiteindelijk dan toch gemeen: constipatie.

Blijkbaar is de behoefte groot, om mensen met hun neus in hun leeftijd te duwen. Wie weet heeft het iets bezwerends: wie bang is voor de ouderdom, zet ’m gewoon bij een ander voor de deur. Maar we zijn 2024. Waarom geen realistischer midlifetafereeltjes vervaardigen? Een vrouw die met gebogen rug haar zoon van kot helpt verhuizen. Een blote man in foetushouding, prostaatonderzoek. De mogelijkheden zijn eindeloos. En zeker niet allemaal sneu. Zelf zou ik behoorlijk ingenomen zijn met een immense Patti Smith-pop: verweerd als een Bretonse rots, vestje van Ann Demeulemeester aan en people have the power brullend alsof morgen niet bestaat. Geeft niet dat ze al zeventwintig jaar geen vijftig meer is. Later wil ik haar worden.

Ik vertel nog niet alles. Wist je dat er behalve opblaasrotzooi die een mens op twee benen moet voorstellen ook een ‘ouwe taart’ en een ‘ouwe doos’ te bestellen vallen? Ja. Dat ziet er exact zo triest uit als je denkt. Alle vijftigers zijn lachwekkend, maar sommige zijn lachwekkender dan andere. Zelfs als carnavalswaar delf je als vrouw het onderspit. Op de vooravond van mijn verjaardag dreig ik me te verliezen in jaloezie op plastic opa’s die bier drinken.

Zijn mannen er echt zoveel beter aan toe? Mijn vingers hangen boven het toetsenbord. Als ik nu eens een andere zoekterm intik dan ‘Abraham pop 50’. Hoe zouden degenen die dubbelklappen om een ‘ouwe doos’ hun broer of mannelijke collega noemen als hij vijftig kaarsjes uitblaast. Twee woorden, en daar verschijnt het beeld al op mijn scherm. Roze en deerniswekkend, met zijn glimlachende gezichtje op de schacht. Van ballen tot eikel meet hij 3,5 meter. Duidelijker kan niet. Man of vrouw, op een dag zijn we allemaal de lul.