Van een donker huis zonder lichtinval op een anoniem kruispunt maakte architecte Karen Seykens een zonnig hoekhuisje dat heel wat nieuwsgierigheid bij de buren opwekt.
‘Als architect had ik altijd al een grote voorliefde voor hoekpanden. Het heeft mijn partnerkeuze niet bepaald, maar het was toch een enorme meevaller toen bleek dat mijn vriend Werner acht jaar voor onze ontmoeting een hoekhuis had gekocht in Borgerhout’, lacht architecte Karen Seykens. Een verrassende voorkeur. Bij gebrek aan een tuin of koer, en vooral het tekort aan lichtinval aan de achterzijde, blijken hoekhuizen vaak niet zo in trek te zijn. ‘Dat klopt,’ beaamt Karen, ‘maar het is net in de grootste minpunten dat het grootste potentieel schuilt.’
Het huis, waar honderd jaar geleden een viswinkel in was gevestigd, is onderverdeeld in een gelijkvloerse verdieping en twee verdiepingen van telkens 40 vierkante meter. Om extra ruimte te creëren besloot de architecte de donkere schacht die de woning aan de achterzijde scheidt van de buren, bij de woning te betrekken. Functionele ruimtes – de badkamer, het gastentoilet, de berging en een bijkeuken – werden erin ondergebracht. ‘Vier vierkante meter klinkt krap, maar het is net genoeg om een kwaliteitsvolle badkamer te creëren. Met minder was het zeker niet gelukt, maar meer hoefde ook niet.’
Door de ingreep kwam een maximale woonoppervlakte vrij aan de zonnige gevelkant van de woning, die nog extra werd verruimd door er een resem muren en deuren weg te halen. Zoals de omkasting van de trap. ‘Door hem open te breken leidt de trap je nu niet meer alleen van A naar B, hij doet ook dienst als zitbank. Als het mijn partner niet is, dan zijn het vrienden die er plaatsnemen terwijl ik in de potten roer.’
Gluren en begluurd worden
Van de oude viswinkel ontbrak elk spoor toen Werner het huis kocht. De vorige eigenaar had de ruimte tot garage omgevormd. De voormalige garagepoort verving Karen door een glazen vouwdeur die bij mooi weer wordt opengeschoven. ‘Soms lijkt het echt alsof we op straat werken. Oorspronkelijk was het ook de bedoeling om die verbinding met de straat te benadrukken in het interieur. We wilden de betonklinkers van het voetpad binnen laten doorlopen. Structurele problemen staken daar helaas een stokje voor.’ De voorganger van het koppel bleek meerdere bouwkundige faux pas te hebben begaan met onvoorziene wendingen op de werf tot gevolg. Maar bitter zijn ze niet. ‘Achteraf bekeken was het verrijkend. We zijn blijven zoeken naar kansen en potentieel.’
Met het ruwe uitgewassen beton dat even korrelig onder je voetzolen aanvoelt als de ruwe straattegels, schoten ze alsnog niet naast hun doel om een wisselwerking tussen privé en openbare ruimte te creëren. De gelijkvloerse verdieping doet dienst als inkom, werkruimte en huisrestaurant, maar evengoed om de fietsen of een vestiaire in op te bergen. ‘Voorbijgangers hebben het weleens moeilijk om de ruimte te lezen. Ze vragen dan of we een winkel zijn of een kantoor. Het open venster en de ruwe afwerking zorgen voor een bepaalde laagdrempeligheid. Ik hou van het interactiespel dat daardoor ontstaat. Als we beneden zijn, worden we nauw betrokken met wat op straat gebeurt, vanuit de keuken op de eerste verdieping kunnen we ons afschermen en ongegeneerd gluren. Beneden is het net andersom: daar kunnen wij begluurd worden.’
Overal een keuken
Net omdat ze zo veel functies kon toewijzen aan de gelijkvloerse verdieping slaagde Karen erin de rest van het huis ervan te bevrijden. Daardoor voelen de twee andere verdiepingen – ook al zijn ze klein – ruim aan. Een paar visuele trucs helpen om je optisch te misleiden. ‘We lieten op elke verdieping de vloer doorlopen in het meubilair. Als je geen grondige, visuele scheidingen creëert tussen vloer, wand en plafond, ervaar je de ruimte automatisch als groter.’ De radiatoren, die het verlies van 12 centimeter in de woning benadrukten, werden verborgen achter multiplex kasten. Intussen worden ze ook gebruikt als zitbank, boekenplank of buffet. Zo wordt iedere centimeter slim benut. ‘Maar dat is gaandeweg gegroeid. Zoiets hadden we niet kunnen voorspellen.’
Vanaf de slaapverdieping leidt een trap via een tweede bijkeuken naar het dakterras met uitzicht op het statige Districtshuis van Borgerhout. Drie kookplaatsen in een huisje van 130 vierkante meter, dit moet het huis van onnavolgbare foodies zijn. ‘Ik kook inderdaad heel graag, maar Werner en ik zijn ook heel onhandig met plateaus. Die bijkeukens zorgen ervoor dat we zowel beneden als op het dak op z’n minst comfortabel kunnen aperitieven.’
Als dat geen grote luxe is.
Karen Seykens
Geboren in 1985.
Studeert architectuur aan het Henry van de Velde Instituut in Antwerpen.
Vormt samen met Annemie Lathouwers blancooo, een ontwerpbureau en open huis voor makers.
Heeft recent Bar Bob in Borgerhout verbouwd.
Ontwerpt woningen met oog voor eindafwerking en inrichting.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
