Kenneth Ramaekers woont in een funky kleurboek: ‘Ze moesten belastingen heffen op de kleur wit’

Kenneth Ramaekers, ex-directeur van het Hasseltse Modemuseum, is even gek op Paul Smith als op Verner Panton. Zijn woning in Hasselt popt van de Space Age-topstukken. “Ze moesten belastingen heffen op de kleur wit.”

Stapte je tien jaar geleden binnen bij Kenneth Ramaekers, dan kwam je terecht in een Space Age-loft. Ingericht met enkel wit en zwart vintage meubilair, onder meer van Vico Magistretti en Peter Ghyczy. ‘Ik was een purist. Alles moest gemaakt zijn tussen 1962 en 1974’, zegt de marketingmanager van Jansen the Building Company. Zijn oog voor zeldzaam sixties- en seventiesdesign is anno 2021 nog intact. Maar zijn nieuwe appartement is een funky kleurboek geworden. Met een paarse slaapkamer, een petrol Tufty-Timesofa en een badkamerplafond in Miami Pink.

Daar zit Kenneths held Verner Panton (1926 – 1998) voor iets tussen. ‘Panton, dat is die Deense meubelontwerper en interieurarchitect die vond ‘dat ze belasting moesten heffen op de kleur wit”, lacht Ramaekers. ‘Voor zijn interieurprojecten ontwikkelde hij een psychedelisch palet met heel specifieke tinten paars, oranje, rood, groen en blauw. Toen ik mijn slaapkamermuren in acht Panton-tinten verfde, moest het natuurlijk exact juist zijn. Via een verzamelaar kwam ik in contact met Pantons dochter, Carin, die me hielp met de juiste kleurcodes. Zij adviseert ook Verpan, het label dat heruitgaven doet van zijn ontwerpen.’

Ruimte voor Space Age

De Panton-manie gaat maar door in de slaapkamer. Boven Ramaekers’ bed hangt een ingelijst stuk stof Design Lips dat de Deen ontwierp voor Mira-X. Naast zijn bed staat een moeilijk vindbare Vilbert-stoel, die Panton in 1993 ontwierp voor Ikea. ‘Ik heb weinig met Ikea, maar voor Panton maak ik een uitzondering. Dit stoelmodel flopte, dus er zijn er heel weinig van gemaakt. En dat drijft de prijzen natuurlijk op’, zegt Ramaekers, die voor de gelegenheid in Dries Van Noten is uitgedost. ‘Voor zijn SS19-collectie gebruikte hij motieven en kleuren van Verner Panton. Het was de eerste collectie waarvan ik meteen dacht: doe mij maar alles, in een medium alstublieft.’ Voor het Panton-topstuk uit zijn collectie moeten we niet naar Kenneths dressing, maar naar zijn woonruimte. Daar scheidt een Living Tower uit 1969 de zit- van de eethoek. ‘In het organische meubel kun je op vier verschillende manieren zitten, hangen of liggen. Ik kocht het tweedehands, dus de kleur kon ik niet kiezen. Maar rood werkt hier wel.’

De Living Tower is misschien wel het opvallendste, maar zeker niet het zeldzaamste Space Age-ontwerp uit het interieur. Dat moet zijn eettafel uit ABS (1969) van Anna Castelli en Ignazio Gardella zijn. ‘Gekocht voor vijfhonderd euro op eBay in 2002. Het model staat in het Kartell Museum en is intussen een veelvoud waard’, weet hij. Op de slaapkamer van Kenneths dochter staat nog zo’n vondst: een zeldzaam bureau van Vittorio Introini voor Saporiti uit 1969. ‘Er zijn er maar tweehonderd van gemaakt. Ik kocht dit exemplaar bij een man in Turnhout die het verkocht als ‘Panton’. Het meubel moest plaatsmaken, omdat daar de opnames begonnen voor het tv-programma Mijn Restaurant, zegt hij. ‘Mensen vragen me weleens of je zo’n Space Age-interieur niet beu wordt. Die stukken hebben al genoeg stof van de geschiedenis over zich gekregen om een klassieker te blijven. De Space Age was een revolutionaire tijd in het design en in de mode. Ik ben nog steeds aan het wachten op een futuristische modecollectie, die de impact heeft van wat Paco Rabanne en Pierre Cardin toen toonden. Het lijkt alsof modehuizen maar blijven pikken, herhalen en recycleren. Wanneer komt er een oerknal in de mode?’

Paul en Peter

Kenneth Ramaekers begon zijn carrière als (mode)fotograaf, maar liep tussen 2008 en 2016 in de kijker als directeur van het Hasseltse Modemuseum. Daar organiseerde hij expo’s met onder meer Paul Smith, Axelle Red en Hannelore Knuts. Zijn schoenententoonstelling In Her Shoes kreeg een verlengstuk in de Kunsthal Rotterdam, waar 113.000 bezoekers op afkwamen. Aan zijn expo rond de Jazz Age hield Ramaekers een print van topfotograaf Peter Lindbergh over. ‘Op zoek naar een affichebeeld stootte ik op een iconische foto van model Jessica Stam, geshoot voor Vogue Italia in jarentwintigstijl. Lindbergh stemde toe met het hergebruik als coverbeeld en liet een print maken in Parijs. Die heb ik overgekocht, als aandenken aan de tentoonstelling.’

Aan zijn succesvolle expo rond Paul Smith hield hij een vriendschap met de Britse modeontwerper over. Wie goed rondkijkt ziet daar sporen van: kledij natuurlijk, maar ook gesigneerde wielertruitjes en een aluminium spatwand in de keuken, geïnspireerd op de gevelarchitectuur van Paul Smiths winkel in Albemarle Street. ‘En dan vergeet ik nog het werk van Kristjana S. Williams in mijn eethoek. Die IJslandse kunstenaar heb ik ontdekt in de exporuimte van Paul Smith, beneden in zijn boetiek in Londen’, zegt hij. ‘Paul moet de vriendelijkste man uit het modewereldje zijn. Hij voelt zich niet te goed om een praatje te slaan met de vuilnisman of poetsvrouw. Ik zie het niet veel ontwerpers doen.’

ID Kenneth Ramaekers (45)

(Mode)fotograaf van opleiding. Curator en consultant in mode, design en interieur.

Was van 2008 tot 2016 directeur van het Hasseltse Modemuseum. In deze functie realiseerde hij de succesvolle tentoonstellingen In Her Shoes, UltraMegaLore (met Hannelore Knuts) en Axelle Red – Fashion Victim, die internationaal veel weerklank kregen. Ook Sir Paul Smith wist hij te overtuigen om te exposeren in het MMH.

Tot 2020 werkte hij mee aan de expo De Wereld van Bruegel in het kader van het Bruegeljaar 2019.

kennethramaekers.com

@kenneth_ramaekers