Virgil Abloh maakt tapijten met Ikea: ‘Jongeren zijn niet gewoon consumenten, ze kopen bewust’

IKEA besloot één dag lang vier tapijten van Virgil Abloh te verkopen in Parijs. Nog geen halfuur na de eerste verkoop werden de gelimiteerde tapijten online aangeboden. Gekocht voor 150 euro, en in doorverkoop meteen 3000 euro waard.

Begrijp je zelf de ongelooflijke hype die rond je hangt?

‘Ik vind mezelf helemaal niet speciaal. Als tiener dacht ik dat ik geen designer kon worden omdat er geen ontwerpers waren met wie ik me kon identificeren. Daarom maak ik dingen die mensen raken, die relevant zijn, zowel voor de designtoerist die alles net ontdekt als voor de purist met een diepgaande kennis. Dat slaat aan bij jongeren. Er is een verschuiving in hun manier van denken. Ze zijn niet gewoon consumenten, ze kopen bewust, hebben een mening.’

Valt streetwear makkelijk te vertalen naar meubelontwerp?

‘Absoluut. Dat is net wat ik wil bewijzen met mijn werk. Streetwear komt van de mensen zelf. Voor mijn MARKERAD-collectie voor IKEA heb ik jongeren uit de hele wereld bezocht in hun habitat. We hebben gebabbeld, ik heb aantekeningen gemaakt. Mijn ontwerpen zijn op die ervaring gebaseerd. Iemand van een eerdere generatie ziet een tapijt, voor mij zijn het kunstwerken die je ook aan de muur kunt hangen.’

Er is een overaanbod aan mooi design. De markt is volledig verzadigd.

Welk idee schuilt er achter je IKEA-collab?

‘Er is een overaanbod aan mooi design. De markt is volledig verzadigd. Ik ben opgegroeid met de hiphop van de jaren 90, een nieuw genre dat ontstaan is uit samples van vroegere soul, funk en jazz. Ik doe hetzelfde met kunst. Voor mij zijn het niet alleen meubelen die je kunt kopen, ik wil er mensen mee aan het denken zetten. En desnoods afgewezen worden.’

Wat is het moeilijkst: mode of meubelen?

‘Toen ik architectuur studeerde, maakte ik stoelen. Het lijkt ironisch dat ik dit nu pas doe, terwijl meubelen ontwerpen mijn eerste en voornaamste interesse was. Het is veel gemakkelijker om één T-shirt te maken dat in alle kasten past dan één object dat in alle huizen past. Het vergt een volledig andere manier van denken. Ik moest ook rekening houden met het democratisch- design-principe van IKEA, met duurzaamheid, met verpakking en logistiek. Maar ik heb geen bezwaar tegen beperkingen, ze leiden meestal tot betere ideeën.’