Zand in zicht: met een huurauto vol kampeermateriaal op roadtrip door Namibië

Spectaculaire landschappen, levendige kleuren, traditionele volkeren en een rijk wildleven: met een huurauto vol kampeermateriaal trok onze reporter met zijn gezin drie weken door Namibië en probeerde de neushoorns niet te storen.

Aan de vooravond van onze uitstap in Damaraland gaven de drie rangers die ons zouden begeleiden een briefing. De uiteenzetting duurde een uur, maar laat zich samenvatten in één zin: ‘Als er iets gebeurt, blijf achter ons en beweeg niet!’ ’s Anderdaags gaan we al vroeg op pad in deze dunbevolkte en ruige regio in het noorden van Namibië. Eerst in een 4×4, daarna te voet. Fototoestel in de aanslag om al wat spannend is te vereeuwigen, in de eerste plaats een zwarte neushoorn waarmee we oog in oog hopen te staan.

Voor onze ogen ontrolt zich een indrukwekkend schouwspel: rode bergen, diepe valleien, hoge rotsformaties in een uitgestrekt maanlandschap waarin grillige rivieren zich een weg kronkelen. We zitten nog in de jeep wanneer onze gidsen een paar honderd meter verder een neushoorn spotten, een vrouwtje. We maken ons klaar om uit te stappen en haar voorzichtig te naderen, maar plots richt ze zich op en zet het op een lopen… in onze richting! De botsing is hard wanneer ze met haar hoorn de flank van onze Defender ramt. De schade aan de flank is aanzienlijk, maar het is niet de eerste keer dat de wagen in contact is gekomen met een neushoorn. De gidsen zien meteen dat de Land Rover voor de zoveelste keer naar de garage zal moeten voor een herstelling. Wat als we al waren uitgestapt? Met enige reserve geloven we onze begeleiders, die beweren dat ze het dier hadden kunnen wegjagen.

Proloog: alles de auto in

Gelegen aan de Atlantische Oceaan in Zuidelijk Afrika, biedt Namibië de meest uiteenlopende landschappen van het Afrikaanse continent. Deze voormalige kolonie van Duitsland is het dunst bevolkte land van Afrika. De woestijnen (Namib, Kalahari, Skeleton Coast of Geraamtekust) bestrijken meer dan de helft van het territorium, de rest is verdeeld over bergstreken, dierenreservaten en bewoonde gebieden waar verschillende stammen een half nomadisch bestaan leiden en eeuwenoude tradities verderzetten: o.a. de Himba, de Damara en de San of Bosjesmannen, die met elkaar communiceren via klikgeluiden met de tong.

Je kunt makkelijk door het land reizen langs een netwerk van goed onderhouden wegen. We kozen daarom voor een self-drive roadtrip met een huurwagen en sliepen meestal in een tent, om zo dicht mogelijk bij de natuur te zijn. Het is de ideale reisformule voor een gezin met kinderen – twee adolescenten in ons geval – en avontuurlijker dan een verblijf in lodges, al hebben we daar ook enkele keren in overnacht. De kampeerplaatsen langs het traject liggen dikwijls in de buurt van comfortabelere accommodaties, wat het makkelijk maakt om af te wisselen. De kampeerplekken zijn goed uitgerust met voldoende sanitair en kookruimtes, maar het is ook fijn om eens te dineren in het restaurant van een hotel of lodge, en een duik te nemen in hun zwembad tijdens de heetste dagen.

Onze tocht begint in de hoofdstad Windhoek, waar we onze huurwagen oppikken: een Toyota Land Cruiser met dubbele cabine, uitgerust met al het noodzakelijke campingmateriaal en voorzien van de nodige voorraad eten en drank. We zijn klaar voor een avontuur dat drie weken zal duren.

Eerste etappe: kamperen op een kaap

We zetten koers richting zuiden op weg naar het NamibRand Nature Reserve, een groot privénatuurreservaat. Het omvat vier verschillende ecosystemen en biedt een afwisseling van hoge bergen, duinen, rotsformaties en een uitgestrekte savanne. Er leven hier veel zoogdieren, reptielen en vogels, maar (voorlopig) geen roofdieren, waardoor open campings en trektochten te voet of te paard mogelijk zijn. We kozen voor het laatste, nadat we onze tent eerst hadden opgeslagen op een kaap met een droomuitzicht.

Mijn dochters delen een tent ver genoeg van de onze zodat ze wat privacy hebben. De ervaring van vorige reizen heeft ons geleerd dat we tenten op de grond verkiezen boven die op het dak van de auto, om het contact met de natuur, waarvoor we gekomen zijn, te versterken. En als we meer dan één nacht op dezelfde plaats blijven, kunnen we ’s morgens gemakkelijk vertrekken zonder eerst te moeten inpakken.

Bij onze eerste stopplaats zien we hyena’s en jakhalzen, oryxen (de typische antilopen van het land) en gazellen, zebra’s en giraffen, struisvogels en roofvogels. Wie veel geluk heeft, kan een zeldzame woestijnolifant spotten, een diersoort die met uitsterven bedreigd is. Maar het loont ook de moeite om naar boven te kijken. Bij zonsondergang ontvouwt zich een fabelachtige kleurenpracht aan de hemel, terwijl we nippen van een heerlijk aperitief in afwachting van onze braai (de barbecue van de Afrikanen). Dit deel van de wereld lijdt het minst onder de menselijke lichtvervuiling en dat zorgt ’s nachts voor een heldere sterrenhemel, waar we zelfs onder het tentzeil van genieten.

Tweede etappe: duin zonder eind

Eindeloze zandduinen vormen het decor van de Namibwoestijn, die zich over een afstand van 1500 kilometer langs de Atlantische Oceaan uitstrekt. Een van de hoogtepunten is ongetwijfeld de Sossusvlei, de mythische vallei van Namibië bestaande uit zandduinen die van kleur veranderen naargelang het tijdstip van de dag en de stand van de zon, van perzik tot intens rood.

We hebben onze tenten opgeslagen aan de ingang van het nationaal park, met de bedoeling om als eerste de nachtelijke tocht van 65 kilometer aan te vatten die leidt tot de hoogste duinruggen. Een lastige klim is die van Big Daddy, maar eenmaal boven worden we getrakteerd op een verbluffend panoramisch zicht op een groots landschap. Al glijdend en rollend dalen we lachend de helling af en bereiken Dead Vlei (Dode Vallei in het Afrikaans). Op deze oude oasis staan skeletten van acaciabomen die verbrand zijn door de zon en door de extreem droge lucht soms al meer dan duizend jaar zijn blijven staan. Het landschap is een onaardse kleipan omringd door uiterst fotogenieke duinen, dit alles onder een verzengende hitte.

De Belg Denis Hesemans organiseert in Sossusvlei al twintig jaar luchtballontochten over de woestijn. Het opstijgen begint bij dageraad, in een gezelschap van twaalf deelnemers en gedurende de tocht, die een tweetal uur duurt, varieert de hoogte van enkele tientallen tot honderden meters boven de grond. Het landschap dat onder onze ogen passeert, is onbeschrijfelijk mooi.

Derde etappe: zonnende zeeleeuwen

Een andere aanrader is om met een 4×4 van aan de kust de woestijn in te trekken. Richard, een lokale piloot, neemt ons mee op een opwindende rit doorheen de duinen, waarbij we het gevoel krijgen in een rollercoaster te zitten. Elke stop op een duinrug levert telkens weer een adembenemend uitzicht over de woestijn en de zee op.

Onze volgende halte is Walvisbaai, de belangrijkste zeehaven van Namibië, beroemd om zijn wateractiviteiten, zoutpannen en grote kolonies roze flamingo’s en zeeleeuwen. Die laatste verzamelen zich met duizenden op de uitgestrekte zandbanken waar ze graag liggen te zonnen. Een toffe manier om hen te ontmoeten is per zeekajak. De dieren zijn heel nieuwsgierig en springen graag langs de kajaks uit het water. Maar opgelet voor bruuske bewegingen: mijn dochters bibberen en lachen nog steeds om een stommiteit die hen plots, te midden van de spelende zeezoogdieren, deed kapseizen. Al waren wij die het zagen gebeuren op dat moment veel banger dan zij.

We vervolgen onze reis langs de Geraamtekust of Skeleton Coast, de eindeloze kustlijn langs de woestijn, waar her en der een scheepswrak is achtergebleven dicht bij het strand. Ook hier liggen massa’s zeeleeuwen langs de verlaten stranden die zich over honderden kilometers uitstrekken. We rijden noordwaards richting Kaokoland, de bergachtige streek waar de traditionele Himba leven. Hier zitten we aan de grens met Angola, langs de Kunenerivier. De magische Epupawatervallen zijn onze volgende bestemming.

Vierde etappe: contact met het Himba-volk

De Himba Owen Kataparo Muhenje, een milieuactivist en voorvechter van de rechten van zijn volk, is onze gids in deze streek. Hij neemt ons mee op een lange tocht langs de rivier – die vol krokodillen zit – op weg naar zijn dorp, waar hij ons aan zijn gezin voorstelt. In de Himba-dorpen, waar de mensen in lemen hutten leven, gaan de mannen op pad met de geiten en koeien en zorgen de vrouwen voor de kinderen, ze koken en maken juwelen waar ze hun naakte lichamen mee versieren.

Ons bezoek zorgt voor de nodige opwinding: de dorpsbewoners verdringen zich rond ons terwijl hun kinderen zich vergapen aan de reisfoto’s op onze smartphones en zich amuseren met de tekenboeken die we uitdelen. Enkele tienermeisjes, overvloedig met juwelen bedekt, hun haar in grote vlechten en ingesmeerd met een mengsel van rode aarde en vet, volledig in Himba-traditie, nemen onze dochters mee in hun hut om hen te versieren met de juweeltjes die ze zelf maakten. Uit eerdere reizen in vergelijkbare omstandigheden door Mongolië en Ecuador weten we hoe gemakkelijk het is om als gezin contact te maken met de plaatselijke bevolking. Die ervaring werd hier bevestigd. Het is een van de mooiste momenten van onze reis.

Onze vakantie eindigt na drie weken in de dierenreservaten. Een safari is voor de meeste toeristen de belangrijkste reden om Namibië te bezoeken, maar het land heeft zoveel meer te bieden – ook dit verslag is slechts een beperkte impressie. Tijdens een driedaagse tocht in Nationaal Park Etosha, waar je zelf op stap kunt gaan zonder gids, gaan we als afsluiter op zoek naar de big five (leeuwen, luipaarden, olifanten, buffels en neushoorns). Om een jachtluipaard te zien, moeten we wachten op toestemming om binnen te mogen in een privéreservaat in de buurt van de hoofdstad Windhoek, waar de Brad Pitt & Angelina Jolie Foundation investeerde in een dierenopvang voor bedreigde soorten en een school voor lokale kinderen. Ons geduld wordt beloond en we mogen wandelen in de savanne, waar we een tijdje naast een tam vrouwtjesjachtluipaard stappen. Een laatste onvergetelijke belevenis.