Via een ouderwetse telefoon bellen met het hiernamaals

Een telefooncabine met ouderwetse telefoon en draaischijf helpt inwoners van het Japanse Otsuchi-Cho met het verwerken van modern leed.

Verlies en het daaraan gekoppelde verdriet, het kan vaak schade blijven aanrichten lang na een dramatische gebeurtenis. Het rouwproces helpt mensen om dat verdriet te plaatsen en de blik terug op de toekomst te krijgen. Het is een proces dat niet in gemiddelden of in cijfers wordt uitgedrukt en het is een proces dat voor ieder van ons een aparte beleving is. In uitzonderlijke gevallen wordt die unieke beleving een pilaar voor velen.

Itaru Sasaki, een inwoner van het Japanse Otsuchi-Cho, verloor in 2010 zijn neef. Het verdriet was intens en Itaru slaagde er niet in dit verdriet te plaatsen. Er was nog zoveel te vertellen, zoveel dat nu niet meer gedeeld kon worden. Hij besloot een telefooncabine te bouwen, compleet met ouderwetse telefoon en draaischijf, zodat hij zijn verhaal toch nog zou kunnen vertellen.

Nucleaire ramp in Fukushima

Een jaar later werd Japan getroffen door een drievoudige ramp. Een genadeloze aardbeving vernielde een deel van de kustlijn van Japan. Wat nog recht stond werd meegesleurd door de daarop volgende tsunami en om het geheel finaal in de geschiedenisboeken te krijgen, kreeg Fukushima te maken met een nucleaire ramp van formaat. Golven van apocalyptische volumes beukten hard in op de kust en ook Otsuchi werd niet gespaard. Meer dan tien procent van de bevolking kwam er aan een gewelddadig einde en tot op heden is het leven nog niet helemaal zoals het voorheen was.

De telefooncabine werd van de verwoesting gespaard. Met enkele centimeters speling raakten de vloedgolven niet hoog genoeg, waardoor de telefoon als een soort baken boven de ravage uitstak.

Het verdriet, in nasleep van de ramp, was onmeetbaar en kon in een land als Japan ook niet echt met argumenten worden behandeld. De kaze no denwa, de wind-telefoon, van Itaru bood een oplossing waar standaard hulpverlening dat niet kon. De telefooncel werd van de ramp gespaard en Itaru beweerde dat hij op die manier met zijn overleden neef kon praten. Een bekende legende die nu plots enige realiteit met zich mee kreeg.

Itaru besloot de cabine open te stellen voor het publiek en sedert die dag komen maandelijks meer dan driehonderd mensen bellen met hun verdwenen of overleden familieleden. Bezoekers spenderen vaak meer dan twintig minuten in de cabine, hoorn in de hand en tranen in de ogen.

Of ze daadwerkelijk in verbinding komen met degenen die ze missen, blijft voer voor discussie, maar wat wel met zekerheid kan worden gezegd, is dat deze ouderwetse manier van communiceren daadwerkelijk helpt bij het verwerken van modern leed.