Verslag van een sporthater op fietsweekend: ‘Je moet eelt kweken daar beneden’

Redacteur Lara Laporte haat fietsen, maar wil meer qualitytime met haar moeder, en laat fietsen net diens lievelingsbezigheid zijn. Ze wierp zichzelf op de uitdaging en volgde haar mama op fietsweekend. Een persoonlijk relaas van haar tweedaagse.

‘Het is echt bijzonder om als volwassenen bij elkaar in te checken’, vertelde Linde Merckpoel onlangs in een interview in ons magazine. Ze had het over een reis die ze recent maakte met haar moeder en eindigde met een pleidooi voor reizen met je ouders. Het inspireerde me om ook nog eens een tripje te plannen met mijn mama. Fietsen is haar favoriete tijdsverdrijf, iets wat voor mij als algemene sporthater een groot mysterie blijft. In mijn ogen is het een manier om van A naar B te raken, maar hoezo halen mensen ontspanning uit de activiteit zelf?

Lees ook: Hoe loop je een marathon? 7 inzichten van voormalig Olympisch kampioen Olivia Borlée

Het valt op dat, samen met padellen, boulderen en hardlopen, fietsen een van dé sportieve hypes van het moment lijkt te zijn. Recente cijfers liegen er niet om: ons land investeert steeds meer in fietsinfrastructuur en de voorbije jaren is er sprake van een duidelijke stijging in het gebruik van zowel elektrische als niet-elektrische fietsen. De meest voorkomende reden voor het gebruik van fietsen blijkt zelfs vrijwillig ‘een fietstochtje maken’ (84%), gevolgd door ‘boodschappen’(75%), ‘vrijetijdsactiviteit’ (66%) en ‘het volledige traject woon-werk’ (54%).

Kortom: ik voel me alsof ik iets mis. Ik besluit mijn mama te vergezellen op fietsweekend en het uit te zoeken.

Klavertje vier

Wanneer ik mama het blijde nieuws vertel, lacht ze me uit in mijn gezicht. ‘Lara, jouw conditie is echt niet goed genoeg’, klinkt het. ‘Ik zou zeker een e-bike huren als ik jou was.’ Linde Merckpoel ging dan wel twee weken op reis met haar moeder, na deze opmerkingen stel ik vast dat voor mij twee dagen voorlopig genoeg is. Zoals het een koppige dochter betaamt besluit ik ook in te gaan tegen haar advies en zéker een gewone stadsfiets te huren. Wat de bestemming betreft, landen we op Nationaal Park de Hoge Kempen. Met meer dan 50 fietsroutes en trekpleisters als ‘fietsen door het water’, ‘fietsen boven de bomen’ en ‘fietsen door de heide’ staat Limburg dan ook bekend als waar fietsparadijs.

Lees ook: Leuk logeren in Limburg: drie atypische adressen in het midden van de natuur

In de auto op de heenweg stel ik mijn moeder veel vragen, ik besef dat het de eerste keer is dat ik zoveel interesse toon in haar favoriete bezigheid. Ze licht helemaal op. Ik leer dat de langste afstand die ze ooit op één dag aflegde 155 kilometer is en slik bij het besef dat ik haar de routes liet bepalen voor de komende twee dagen. Ze haalt een papier met knooppunten boven, overloopt het plan en geeft toelichting bij eventuele uitdagingen onderweg. ‘Er staat vandaag een sterke oostenwind dus op de heenweg zullen we wat wind tegen hebben.’ Ik ben onder de indruk van haar voorbereiding, dit is duidelijk niet haar eerste rodeo.

Ons fietsweekend valt onder de categorie ‘standplaatsvakantie’, waarbij je in lussen als een klavertjevier rond eenzelfde plek fietst om de omgeving optimaal te verkennen zonder veel te moeten verhuizen. Standplaats van dienst is Hotel Stiemerheide, pal in het hartje van het Nationaal Park. Terwijl ik ons incheck en mijn huurfiets ga ophalen, haalt mama haar favoriete stalen ros (ze heeft een collectie) van haar fietsendrager en kleedt ze zich om. Wanneer ik haar terug tref, is ze het toonbeeld van een doorgewinterde fietser. Fietshelm, lycra top en een met gel gevoerde fietsbroek. Ik maak nog een lacherige opmerking over het uitgelebberde zicht van haar derrière in de broek, en weg zijn we.

Mother knows best

Het ding met karma? Het kan snel toeslaan. Mijn voorbereiding was nihil en mijn zitvlak is daar vanaf de eerste kilometer het slachtoffer van. Wanneer ik na enkele minuten voor de eerste keer voorzichtig mijn zadelpijn uit, doet mama de uitspraak: ‘Je moet daar een eeltlaagje op kweken.’ Ik huiver bij de gedachte. ‘Of toch bezwijken voor de pamperlook’, voegt ze knipogend toe. De komende kilometers bestudeer ik de zadels van alle fietsers die me voorbijsteken (en dat zijn er veel), en probeer ik me niet in te beelden of ze al dan niet eelt hebben op bepaalde plaatsen.

Ook de oostenwind daagt me uit. Ik verlaag mijn versnelling en trap zo hard als ik kan, maar ik heb het moeilijk. Mama glijdt me daarentegen voorbij alsof ze er amper moeite voor moet doen. Ter hoogte van Zutendaal, op kilometer 35, begint de verzuring in mijn bovenbenen. Ik probeer mijn ongemak te verbijten, maar tussen de zadelpijn en spierpijn begin ik op mijn limieten te botsen. Mama houdt zich gelukkig wijselijk stil en laat me rustig vooruit puffen.

Lees ook: Fun op de fiets: 6 indrukwekkende fietstochten die natuur en cultuur combineren

Met het nodige gehijg lukt het me om door te stoten naar 53 kilometer. Ik voel me euforisch wanneer ik het hotel zie. Terwijl we onze fietsen opbergen, geef ik met rode wangen van vermoeidheid en schaamte toe dat ik het onderschat had en dat ik dag twee misschien toch maar overstag zal gaan voor een e-bike. Mama kijkt me schalks aan. ‘Hoe heet dat liedje nu weer? O ja… Mother knows best, listen to your mother!’ zingt ze vrolijk.

’s Avonds bij het avondeten kan ik boe noch bah zeggen en lukt het me amper om mijn ogen open te houden. ‘Dat is gezond moe zijn’, knikt mama. ‘Je bent de hele tijd buiten geweest, in beweging. Heerlijk, toch?’ Het is inderdaad niet te vergelijken met mijn moeheid na een gemiddelde werkdag achter de laptop. Toegegeven, door de zadelpijn heb ik nog niet veel kunnen genieten, maar ik heb al lang niet meer zoveel voldoening gevoeld.

Richting de 100

De volgende ochtend nemen mijn e-bike en ik een vliegende start. Dankzij de occasionele hulp van de motor kan ik mama nu vlotjes volgen. De knooppunten leiden ons door de bossen en cités richting Maasmechelen. We glijden door groene landschappen terwijl vlinders om ons heen fladderen en bijtjes voorbijzoemen. Langs het Albertkanaal passeren we een koppeltje zwanen terwijl de zon glinstert op het wateroppervlak. Is het omdat ik mijn koppigheid vandaag achterwege liet en voor de e-bike ging, omdat de zadelpijn begint te wennen of – god forbid – omdat ik eelt begin te kweken, maar… ik denk dat ik het begin te snappen.

Terwijl we fietsen, rakelen mama en ik herinneringen op en praten we over het leven. Waar we normaal gezien gewoon kort bijpraten, krijgen we nu de kans om nog eens écht te praten. Het is lang geleden dat ik langere tijd alleen samen was met haar en ik merk dat zij er ook van geniet. Ze begint mijn inspanningen zelfs te complimenteren.

Lees ook: Waarom praten met je grootouders loont: ‘Je beseft vaak niet hoe groot hun invloed is op jouw eigen leven’

Na een korte zijsprong om even te gaan kijken naar het toekomstige fietspad ‘tussen de terrils’ (de nieuwe fietsattractie zou normaal in juni 2024 klaar zijn, maar heeft vertraging opgelopen), fietsen we over de heide terug richting het hotel. Voor we het weten, zitten we alweer aan 45 kilometer. Op twee dagen tijd fietste ik dus als leek met zeurende zadelpijn toch 98 kilometer, een verwezenlijking waar ik best trots op ben – en mama ook. Waar ik haar trouwens doorgaans nog steeds als een zorgend figuur zie, voelde het de voorbije 24 uur eerder alsof ik op stap was met een vriendin – een gevoel dat ik ook herken uit het interview met Linde Merckpoel.

Ik verlaat Limburg met veel voldoening en een nieuwe appreciatie voor fietsen. Je bent buiten in de frisse lucht, omringd door natuur, in beweging, én de stops onderweg zijn – naast belonend – vaak ontzettend pittoresk en gezellig. Ik moet mijn mama gelijk geven en hang mijn fiets nog niet aan de haak: mits wat training zie ik me haar nog weleens vergezellen. Maar eerst nog even een pamper aanschaffen.