Utahs nationale parken: Indian Summer tussen dinosauriërs en mormonen

IJsland het land van de eeuwige nacht en het Amerikaanse Midwesten waar alles draait rond zonsopgang en -ondergang. Twee contrasterende werelden die tegelijk de twee meest bijzondere geologische oorden op onze planeet zijn. En hoe ver ze ook letterlijk en figuurlijk uit elkaar liggen: met één vliegticket kan u ze beiden met uw verschijning vereren. Of omgekeerd.

Het is niet verwonderlijk dat bepaalde plaatsen in nationale parken in het Amerikaanse Midwesten de namen Sunrise- en Sunset Point dragen. Wie het eindeloze niets in de staat Utah betreedt en daaruit vermiljoenkleurige rotsen ziet opdoemen, weet dat het doodse landschap elke dag herboren wordt in een nieuw licht dat alles er anders laat uitzien.

In het hoopvolle licht van de opkomende zon of de laatste opflakkering van zij die onder de horizon achterover zakt, herinneren de vurige oranje bergtoppen en witte droge gekraakte vlaktes aan een ver verleden van dinosauriërs en mormonen die elk op hun manier de woestenij trotseerden.

Wie dacht in IJsland alle wonderen der natuur al gezien te hebben, haast zich maar beter het vliegtuig op. Na een stop-over op het uitzonderlijke eiland kan de reis met hetzelfde ticket worden voortgezet naar Denver in de Amerikaanse staat Colorado. Als we het witte bombastische Groenland overvliegen, laten we meteen ook de koude achter ons.

Indian Summer van Colorado tot Utah

De gouden ratelpopulieren in Colorado en Utah wiegen in de zachte bries van een mooie nazomer en verdrinken u meteen in die anders zo moeilijk te definiëren Indian Summer. Wel hier is hij en na een overnachting in Denver kan u beginnen aan een 500 kilometer lange doortocht om van die zwoele sfeer te genieten: een verantwoordelijke van het camperbedrijf komt u aan het hotel oppikken en brengt u na de reis ook gewoon weer naar de luchthaven. Amerika is er om te doorkruisen op wielen en de beste versie daarvan is een rijdend hotel, ook wel bekend als camper.

De glinsterende bomen van de Indian Summer worden bovendien geprojecteerd tegen een landschap met eerste glimpen van canyons, de Colorado River en schitterende bergformaties die overlopen in oneindige vlaktes met enkele verlaten schuurtjes in niemandsland Cisco.

Het boven genoemde gehucht bestaat letterlijk uit vier ineen gevallen stallen – lees: houten planken – en verroeste caravans. Ware het niet dat we ons in Utah bevinden, zouden taferelen à la Texas Chainsaw Massacre vrij snel door uw hoofd flitsen. Vooral als dan plots een lichtje gaat branden in een van die stekken die u onbewoond achtte.

Maar het is de pauze waard, want daar in Cisco kan u op het juiste moment al een voorproefje krijgen van de zonsondergangen die het landschap rijk is. Misschien wel de mooiste, want behalve dat neervallende vlekje rode licht en die rijzende witte maan als u zich 180 graden keert, is er niets zover u zien kan.

1. Moab – Arches National Park

Voorbij Cisco en plaatsen als No Name – echt waar! – is het verlangen naar Moab. Het plaatsje werd genoemd naar het indiaanse woord ‘moapa’, wat mug betekent (nee, geen last van gehad daar). Toen het in de jaren ’50 nog de uitvalbasis van uraniummijnwerkers was, was toerisme er onbekend. Maar bij het sluiten van de mijnen steeg het bezoekersaantal van 50.000 naar 1,6 miljoen per jaar.

Natuurlijk zijn de zomermaanden van mei tot september de populairste en dus ook drukste periode. Maar volgens de lokale bewoners is de periode die daarop volgt tot januari zowaar nog beter. Temperaturen schommelen dan nog rond de 5 graden Celsius, wat ideaal is voor wandelingen of een ritje met de mountainbike. In de bergen – tweede hoogste van Utah – is er dan ook wintersport mogelijk.

Natuurlijk zijn de meeste bezoekers echter nieuwsgierig naar het nationale park Arches. Veel begroeiing is er niet in het dor oranjerode landschap. Maar de stenen bogen en vreemde constructies – waarin u zonder al te veel fantasie drie roddelende vrouwen, een schaap en een zeehond met bal zal zien – dat het water dat hier in een echo van een herinnering stroomde, vormde, leiden de aandacht van de ruwheid snel af. De erg fijne landscape arch, de window arches en balancing rock zijn de moeite waard.

Toch is het bij het zakken van de zon de tere delicate arch die met alle eer gaat lopen. Een stevige wandeling van twee kilometers heen – en dus ook terug – tegen hellende flanken op, met tussen het zweten door een subliem overzicht van het hele park voor wie even durft omkijken. En dan, om een scherpe bocht met aan uw linkerzijde een schrikwekkende afgrond, komt de delicatesse piepen. Het mooiste venster waardoor u ooit zal kijken.

2. Capitol Reef

Na een ontbijt op de camping, omringd door natuur die u en uw cornflakes heel klein doet lijken, gaat de tocht door. En het lijkt een trend deze reis, dat het voorgaande steeds weer overtroffen wordt. In the middle of nowhere wordt u geconfronteerd met de geschiedenis: een koppel trekt een hekje op rond een oude, petieterige stulp waar ooit een grootvader of overgrootvader woonde. Het herinnert aan de eerste mormonen die met paard en kar het landschap doorkruisten.

En het is in Capitol Reef dat zij ook hun stempel drukten. Een zwart schooltje van om en bij 12 vierkante meter groot, waar ook ooit de groten van de gemeenschap samenkwamen om belangrijke beslissingen te nemen, staat eenzaam turend naar een verlaten boomgaard door het ene raam en gegraveerde rotswanden door het andere.

Op die rotsen zijn sporen van een heel andere cultuur terug te vinden. Het nationale park herbergt enkele goed bewaarde petrogliefen van de indianen. Zo danst de kokopelli of fluitspeler langs de wanden samen met andere vreemde figuren.

In Capitol Reef is het tot rust komen. Het park is minder bekend dan andere trekpleisters in de regio, maar de donkere en heldere nachtelijke hemel biedt plezier aan sterrenkijkers en de verschillende aardlagen op zo’n kleine locatie gestampt, huizen het hele Mesozoïcum: een goudmijn voor archeologen, geologen en andere wetenschappers.

U ziet de runderen hier vrij over de eindeloze vlaktes dwalen, om ze uiteindelijk bij het avondmaal als een grote lap vlees op uw bord te krijgen. Net als Amerika uitgestrekt is, zijn de porties en bijgevolg de bewoners dat ook. Maar het doet geen zeer, zoals het vast de beste steak is die u zal verorberen.

Geen slecht idee ook om u warmte en moed in te drinken voor het slapengaan. De klare hemel brengt op die manier een kille nacht met zich mee. Maar zelfs na dat sidderen en beven, is het ontwaken toch zo heerlijk met de eerste zonnestralen die uw gezicht mogen strelen.

3. Bryce Canyon National Park

Langs de scenic byway 12 – die bovendien in de top tien van beste routes van de Verenigde Staten werd opgenomen – wordt u weer door die gouden zomer gesleurd. En behalve het prettige zicht van koeien en schuchtere herten langs de weg, zal u licht in uw hoofd worden van het magnifieke uitzicht – of de hoogte, want u bevindt zich op 2.000 en 3.000 meter boven de zeespiegel.

Aan het einde van dat tripje belandt u in Bryce. Een nationaal park dat wat door toerisme werd opgevreten – het gelijknamige stadje aan het park werd er in 2007 neer geplant en lijkt wel een pretpark met nepcellen zonder sheriff – maar daardoor gelukkig niets van haar schoonheid verloren heeft.

Een schoonheid die zelf al wandelend of te paard ontdekt kan worden. Dat kan van bovenuit: het Rainbow Point en Yovimpa Point bevinden zich op een halfuurtje rijden aan het andere eind van het park. Terwijl u het beneden te warm had, slaat daarboven de koude toe. Een picknick tussen de naaldbomen is een heerlijke manier om de tocht hier te beginnen. Laat u zich echter tijdens de wandeling niet te hard afschrikken door zwartgeblakerde restanten van wat ooit bomen waren. Ja, de bliksem is genadeloos. En waar u eens in het zonlicht baadt, ziet u aan de horizon over de duizenden stenen pilaren donkere dreigende wolken opdoemen. Geniet toch maar van het uitzicht.

Vanuit de onderbuik van het park is het anders ook aangenaam ontdekken. Train die kuiten alvast goed voor een wandeling door de Hoodoos. Puffen en hijgen, niet alleen omwille van het adembenemende uitzicht.

4. Zion National Park

Langs de Grand Staircase – een geërodeerde opeenstapeling van aardlagen als dominostenen, die meer weg heeft van een hellende mat dan van een trap – gaan we enkele miljoenen jaren terug in de tijd. De Staircase bestaat uit roze, grijze, witte, vermiljoen- en chocoladekleurige kliffen en rijkt helemaal tot aan de Grand Canyon die lagen blootstelt die van 2 miljard tot 230 miljoen jaar oud gaan. Bryce, bovenaan, heeft de jongste sedimenten van zo’n 63 miljoen jaar oud. Het Zion National Park dat de slotfase van de reis inluidt, is ouder met formaties die samen wat 150 miljoen jaar van het Mesozoïcum voorstellen.

Zion National Park is meteen de kers op de taart. In dit park vindt u de meest diverse natuur. Een soort vermenging van het dor landschap met droge oranje rotsen van weleer met groen en lustig stromende rivieren.

De leukste onderneming daar is dan ook door The Narrows de Virgin River door ploeteren. En wie dat avontuur – in aangepaste plunje die van maart tot december verkrijgbaar is – niet ziet zitten, kan al een beetje van de tussen de rotsen verborgen schoonheid meepikken: een lang pad, aangepast aan rolstoelgebruikers, loopt langs een stukje van de wilde rivier met de met keien bestrooide bodem.

Hoewel het vast het mooiste park is, is ook Zion niet van het toerisme gespaard gebleven. Ja, u krijgt oeroude natuurlijke taferelen te zien, maar het park dat errond gebouwd werd doet denken aan een kunstmatig Zwitserland en de hand van de mens is hier niet te verbergen. Maar dat zal u zich niet beklagen na een wandeling zonder sanitaire voorzieningen eens u de wildernis ingaat: achteraf beklinkt u al dat moois met een frisse schuimloze pint op een terras aan de voet van een berg en laat u zich nog een laatste keer zeemzoet strelen door de zon die net als u vaarwel zegt.

Wided Bouchrika