Slapen in een vuurtoren in Ierland: onze journalist reisde moederziel alleen naar een postkaartwereld

De organisatie Irish Landmark Trust geeft historische panden in Ierland een tweede leven als vakantiewoning. Onze journalist verbleef in een vuurtoren aan de ruige noordwestkust, tien kilometer in zee. Ze werd prompt verliefd en waande zich even lady of the lighthouse.

‘Neem in Dunkineely de afslag richting Saint John’s Point’, klinkt het alsof ik zojuist aan een geheime missie ben begonnen. ‘Vervolgens moet je ongeveer tien kilometer over een landtong langs zee. De weg is smal! Voorzichtig! Aan het einde vind je een oud boerenhek. Stap uit, knoop het touw los en draai het metalen hek open. Opgelet, de grond kan modderig zijn. Na de gate kronkelt de weg nog twee kilometer richting de vuurtoren. Daar wacht een tweede hek, dat toegang geeft tot het domein rond de toren.’

De aanwijzingen krijg ik van vuurtorenbeheerder Gerard Boyle, in zangerig Iers, terwijl hij de sleutels overhandigt. Dat doet hij aan een picknickspot in Dunkineely, de plek waar we hebben afgesproken, want zelf woont hij niet in de vuurtoren. Er hangt mysterie en avontuur in de lucht en het zeemeisje in mij kan niet wachten tot ze arriveert.

Wil je zelf slapen in een historisch pand? Lees: Logeren in legendes: 5 boekingplatformen die historische gebouwen aanbieden

Alleen op de wereld

Onderweg gaat het hart van dit zeemeisje sneller slaan. Links en rechts schiet de Atlantische Oceaan voorbij. Ik voel vlinders bij het zien van zoveel zeepracht, maar de vlinders botsen ook met nerveuze zenuwen. De weg is een tweerichtingsbaan die qua breedte meer past bij speelgoedauto’s dan bij echte voertuigen. Hier en daar staan hagen die graag een hapje nemen van het lakwerk op mijn huurauto. ‘De weg is smal’, herinner ik me uit de wegbeschrijving. Het soort smal waarbij je telkens als je een tak langs de auto hoort schuren, je afvraagt of het huurcontract ook ‘omhelzing door heggen’ dekt.

Op haar smalst is de landtong amper tweehonderd meter breed. Saint John’s Point is een van de langste en smalste schiereilanden van Ierland. Nadat ik ongeveer vier uur van de luchthaven in Dublin naar hier kwam gereden in gietende regen, heb ik plots het geluk dat de zon komt piepen, net voor ze ondergaat. Het dramatische landschap glinstert en het lijkt wel alsof ik in een Ierse film ben beland.

De eerste gate staat aan de rand van een verborgen strandje waar campers overnachten. Ik draai het hek open, vanaf nu ben ik écht alleen. Er zijn geen huizen meer, ook geen grijpende hagen, enkel weidsheid. De weg slingert verder langs glooiende grasvelden met koeien die gezapig staan te kijken, als wachters van deze postkaartwereld. En dan… de vuurtoren. Stoer en wit, helemaal aan het einde van de wereld. De vlinders en zenuwen wijken voor een gevoel van ‘alleen zijn’, zeker wanneer het signaal van mijn telefoon uitvalt.

‘Soms heb je bereik, meestal niet’, had Gerard nog gewaarschuwd. Saint John’s Point Lighthouse is te huur via Irish Landmark Trust, een Ierse organisatie die erfgoed op het eiland wil bewaren. To give the past a future, zo klinkt hun slogan. ‘We geven iconische gebouwen opnieuw een hartslag, zodat ze niet vervagen tot ruïnes’, vertelt Gerard, die voor Irish Landmark Trust werkt. De vuurtoren aan Saint John’s Point is een domein met twee huisjes. ‘Bij de meeste vuurtorens waar je kunt verblijven, slaap je in de conciërgewoning’, legt Gerard uit. ‘Logisch, want een klassieke vuurtoren heeft geen keuken of slaapkamer.’

Tegelijk met de avond valt ook de lichtbundel van de vuurtoren naar binnen. In mijn huisje vind ik een bad op pootjes, bloemetjesgordijnen, een keukenraam met zeezicht en een open haard. De groene voordeur knarst zacht, alsof hij zich opent naar een andere tijd. Een wereld van zeelegendes, scheepswrakken en verdronken stuurlui. Tijdens een wandeling bij het allerlaatste daglicht ontdek ik grote, witte letters die op de grond staan gekalkt: EIRE 10. ‘Meer dan tachtig vuurtorens in Ierland hebben een gelijkaardige marker. Ze dienden in WO II als navigatiehulp voor vliegtuigen’, vertelt Gerard als ik hem later om uitleg vraag. Éire is het Ierse woord voor Ierland en 10 verwijst naar de locatie.

Don’t mess with the locals

De volgende ochtend sta ik samen met de zon op en ga ik opnieuw op verkenning. Ik passeer grasvelden, kliffen en zelfs een rots met een trapje naar zee. De oceaan glinstert uitnodigend en het voelt heerlijk om hier solo te zwemmen. Als ik één woord mag kiezen om dit moment te beschrijven, is het nietigheid. Ik ben een stipje op de Ierse landkaart. Daar zit ik dan, op een landtong tien kilometer diep in de zee, zonder telefoonconnectie, zonder mensen om me heen. De omgeving drukt een stempel. Ze komt zo hard aankloppen dat je niet anders kunt dan luisteren. Het is hier prachtig, maar de natuur laat wel weten wie de baas is.

Datzelfde gevoel overvalt me als ik ’s avonds laat terugkeer van een bezoek aan de pub en mijn auto parkeer terwijl de avond al is gevallen. Zodra ik uitstap, voel ik plots ogen op mij gericht. Het is donker, ik zie letterlijk niets, maar ik merk de aanwezigheid van ‘iets’. Of is het iemand die zwaar ademt? Ik druk op de zaklamp van mijn telefoon en schijn recht in de ogen van de koeien, de onofficiële bewakers van deze plek. Ze staan daar met minstens dertig – als een supergeheime koeienspionagegroep. Ze doen niets, ze bewegen niet, ze kijken alleen maar met een blik van: wat doe jij hier, mens. Ik heb me nog nooit zo snel naar binnen gehaast.

‘Dat zijn de locals!’, lacht Gerard als ik hem later vertel over de koeien. ‘We noemen ze zo. Zij zijn de bewakers. De gronden rond de vuurtoren zijn hun terrein; de graslanden zijn eigendom van een boer in de omgeving. Maar maak je geen zorgen, ze doen helemaal niets. Het zijn lieve beesten.’

Lees ook: Op citytrip naar het Ierse stadje Cork: zeven tips voor een geslaagd weekendje

Het vergeten graafschap

Saint John’s Point ligt in County Donegal en dit graafschap wordt soms the forgotten county genoemd, vanwege de ligging helemaal in het noordwesten van Ierland. Weinig mensen weten dat de Republiek Ierland ook een noordelijk stuk land heeft dat géén deel uitmaakt van Noord-Ierland. ‘Toeristen moeten hun weg nog vinden naar Donegal,’ zegt Gerard, ‘we zijn aan een inhaalbeweging bezig.’ Mede door zijn gastvrijheid is Donegal op deze trip in mijn hart geslopen. De mensen, de natuur, de pubs, de koffie en de golven – surfend zeemeisje is verliefd.

Na twee dagen in ‘mijn’ vuurtoren is het tijd om de rest van Donegal te gaan ontdekken. Als ik wegrijd van Saint John’s Point, staan de koeien plots op de weg. Ze besluiten dat mijn huurauto de perfecte plek is voor een spontane bijeenkomst. Hun blik zegt ‘en nu?’. Mijn blik zegt ‘help’. Wat volgt, is een surrealistisch tafereel waarin ik me afvraag of dit het moment is waarop ik word opgegeten door een stel koeien met moordneigingen. De koeien komen dichter. Ze omsingelen de auto. Je zou denken: een koe is ongevaarlijk, maar deze hebben hoorns die mij zouden kunnen doden (zegt een stem in mijn hoofd). Vooruitrijden lukt niet want de beesten bewegen niet. Achteruit ook niet, want daar duwt eentje zijn hoorns tegen de achterruit. Ook als ik uitstap en hen probeer weg te jagen, blijven ze vastberaden. Daar sta ik dan, omsingeld door een bende eigenzinnige Donegalse koeien die er duidelijk een carrière in wegblokkades op nahouden. Wat een verhaal voor op mijn grafsteen: ‘Ze kwam voor de vuurtoren, maar bleef hangen vanwege de runderen.’ In werkelijkheid zit er niets anders op dan wachten. Na veertig minuten maken de zachtaardige, nieuwsgierige koeien spontaan plaats. Ik schreef het al: de natuur is hier prachtig, maar ze laat wel weten wie de baas is.

Lees ook: Zeeland lekkerland: tien adressen voor een culinaire trip over de grens.