Lekker ontspannend of doodsaai? 3 reizigers vertellen waarom zij ieder jaar dezelfde vakantiebestemming bezoeken

Een mengeling van routine, comfort en nostalgie zorgt ervoor dat veel Belgische reizigers jaar na jaar dezelfde vakantie boeken. Wat voor de ene oersaai lijkt, is voor de andere de ultieme vorm van ontspanning. Wij vroegen drie routinereizigers naar hun beweegredenen.

Een winnend recept verander je niet. Daarom kiezen heel wat Belgen iedere vakantie opnieuw voor hetzelfde hotel, in dezelfde stad, in hetzelfde land. Volgens de vakantiebarometer 2024 van Europ Assistance geeft 45 procent van de Belgen aan terug te willen keren naar dezelfde vakantiebestemming vanwege dat vertrouwde gevoel. Nicole, Maxime en Patricia behoren tot deze groep reizigers en kiezen steeds weer voor Palma de Mallorca, Pompignan en Nieuwpoort.

Het toevluchtsoord

Met haar koffer netjes ingepakt in de hoek van de woonkamer, is de 74-jarige Nicole vertrekkensklaar. Om drie uur ’s nachts haalt de shuttle haar op om haar naar de luchthaven te brengen. Op haar ticket staat Palma de Mallorca.

Vier jaar geleden kwam de bestemming toevallig op haar pad in een reisbureau. ‘Omdat de zomer zo slecht was geweest, ging ik in augustus pas naar het agentschap om een last minute te boeken. Mijn vereisten waren: een plek met zon, een hotel dichtbij het strand en wat wandelroutes en winkels in de buurt. De dame keek wat er nog beschikbaar was en de keuze viel op Palma.’

Sindsdien vind je Nicole elk jaar in Palma in haar favoriete hotel. ‘Het is modern en schoon met heerlijk eten en twee zwembaden. Het personeel is altijd vriendelijk en ’s avonds worden er kleine shows opgevoerd. Ik weet dat ik hier nooit voor een onaangename verrassing kom te staan.’

Palma is een populaire bestemming, vooral in het hoogseizoen. Maar dat houdt Nicole niet tegen. ‘Ik vind het juist leuk dat er veel te doen is in de stad. Natuurlijk is het druk, maar ik stoor me niet aan de menigte. Sommige mensen zoeken rust op vakantie, maar ik rust het hele jaar door. Als ik op vakantie ga, wil ik juist naar een plek die bruist van leven.”

In de laatste vier jaar is Palma de Mallorca Nicoles toevluchtsoord geworden. Soms vliegt ze erheen met vriendinnen, soms alleen. ‘Hiervoor had ik nog nooit alleen gereisd en ik begrijp dat veel mensen op mijn leeftijd dat eng vinden. Maar ik voel me helemaal niet eenzaam en geniet volop van mijn eigen gezelschap. Alleen eten op restaurant doe ik in België toch al, dus waarom zou ik het op vakantie plots vervelend vinden?’

Gewoontedier

In de dagen voor zijn vakantie, wacht de 33-jarige Maxime ongeduldig op het weerzien met het stadje Pompignan in Zuid-Frankrijk, dat hij al sinds zijn jeugd regelmatig bezoekt. Elk jaar duikt hij daar het zwembad in, om daarna met een koud biertje weg te zakken in de hangmat, luisterend naar een koor van krekels.

Het stadje is meer dan een zomerse bestemming voor Maxime, het is een plek met geschiedenis. ‘Mijn grootvader kocht er in 1978 ons familiehuis. Het eerste bezoek herinner ik me niet precies meer, dat bewijst misschien dat we er “altijd” heengaan. In mijn herinnering bezochten we elke zomer dat grote stenen huis, gelegen te midden van het platteland.’

Maxime voelt de drang niet om te vluchten naar de andere kant van de wereld. Doorheen de jaren werd het familiehuis zijn ultieme ontsnappingsoord. ‘Het is het enige moment van het jaar dat ik vakantie neem, mijn hersenen uitschakel en volop geniet van mijn dierbaren. Vooral sinds ons gezin is uitgebreid wordt die tijd steeds kostbaarder. We kunnen iedereen meenemen, inclusief onze honden. Bovendien is het prachtig om mijn kinderen te zien spelen op de plek waar ik zelf zulke mooie zomers heb beleefd.’

Het dorpje met de schattige bijnaam “Pompi” telt minder dan 2.000 inwoners. ‘Er is een bakkerij, een superette, een bar, een speeltuin en enkele sportveldjes. Er is zo weinig afleiding, dat je er perfect kan ontkoppelen. Bovendien laat de internetverbinding het regelmatig afweten, waardoor je echt het besef van tijd een beetje kan verliezen.’ Qua charme heeft Pompignan de laatste jaren nog niet moeten inboeten, merkt Maxime op. ‘Sommige naburige dorpen zoals Saint-Hippolyte of Sauve zijn stevig gegroeid. Die zijn leuk om te bezoeken, maar geef mij toch maar de rust van Pompi.’

Pure nostalgie

Met het fotoalbum op schoot, blikt Patricia terug op jaren die ze met haar gezin in Nieuwpoort doorbracht. De tijden zijn vervlogen, maar de vakantieherinneringen zitten nog diep verankerd in haar geheugen. Voor de 59-jarige Brusselse betekende een vakantie aan de Vlaamse kust de perfecte ontsnapping aan haar stressvolle dagelijkse leven. ‘Ik kende Nieuwpoort al goed. Mijn ouders hadden in de jaren 70 een appartement op de dijk gekocht waar we elke zomer heengingen. Het ruime strand, de charmante haven en de verfrissende zeelucht waren me altijd bijgebleven.’

Jaren later zette Patricia de traditie voort met haar eigen kinderen. ‘We hebben acht opeenvolgende zomers in Nieuwpoort doorgebracht, waarvan vijf in hetzelfde huurappartement. Mijn ouders waren er ook bij. We werkten met een roulatiesysteem: mijn ouders namen de eerste helft van juli met mijn drie dochters op zich en mijn man en ik namen de tweede helft over. En elk weekend kwamen we samen om leuke dingen te doen. Het was een prachtige periode in ons leven.’

In de loop der jaren ontstonden kleine gewoonten, zoals drie keer per week tennissen. ‘Ik deelde die passie met mijn vader en we hebben geprobeerd ook mijn dochters aan het tennissen te krijgen. Verder gingen we graag naar het strand waar de kleintjes hun eigen papierenbloemenwinkel runden.’ De vakanties waren ook het moment waarop Patricia’s kinderen hun banden met hun grootouders cementeerden. ‘Ze hielden ervan om tijd met hen door te brengen. Dat was ook mijn doel, ik wilde dat ze herinneringen met hen maakten om een leven lang aan terug te denken.’

De jaarlijkse bezoeken stopten na het overlijden van Patricia’s moeder. ‘Onze laatste zomer in Nieuwpoort was die voor haar dood. Ze had kanker en leed toen erg, hoewel ze het voor ons probeerde verbergen. De regelmatige tripjes heen en weer naar Brussel voor chemotherapie waren bovendien erg zwaar.’

‘Haar zien in zo’n staat was ontzettend moeilijk. Iedereen voelde dat het onze laatste zomer samen zou zijn.’ Ondanks de mooie herinneringen, overweegt Patricia geen nieuwe vakantie naar de badplaats. ‘Mijn heimwee is naar onze tijd samen, niet naar de plek. Zonder mijn moeder zou het gewoonweg niet hetzelfde zijn. Dat hoofdstuk van mijn leven is nu afgesloten, al zal ik de herinneringen voor altijd koesteren.’