‘Er is geen trein waarop ik niet wil springen, geen avontuur dat ik niet in de lucht voel hangen’

Op een vrijdagnamiddag in april, rond vier uur, vroeg ik mijn baas of ik de week nadien vrijaf kon nemen. Na een jaar van thuiswerken, bij momenten met kind erbij, zonder op reis te kunnen en met weinig sociaal contact, was de batterij plat en de oplader zoek. Een nieuwe werkweek leek een opgave. Het voelde onnozel: de out of office aanzetten om de ramen te wassen en een antiekwinkeltje achter de hoek te bezoeken. Maar een lenteschoonmaak in huis en hoofd bleek wat ik nodig had.

Aan de vooravond van de zomer zijn er eindelijk betere vooruitzichten. En ik kan niet wachten. Er is geen trip die ik nog niet geresearcht heb, geen trein waarop ik niet wil springen, geen avontuur dat ik niet in de lucht voel hangen. Beeld je in: een slaapkamer die niet de jouwe is. Hoe heerlijk uitnodigend. Na anderhalf jaar nietsdoen, ben ik zelfs bereid in een tent te slapen. Zolang ik ’s morgens, wanneer ik het ding openrits, maar uitkijk op een landschap dat niet België is. Is dat de melkboer daar verderop in de heuvels?

In de supermarkt koop ik de eerste aardbeien van het seizoen en terwijl ik op het terras aan de kroontjes pluk, zie ik toekomstperspectieven. Ik ben nog nooit in Seoel geweest, dat moderner en levendiger dan Tokio zou zijn. Ik heb nog nooit een Indian summer in Canada meegemaakt, waar het geel-oranje-rode kleurenpalet niemand onberoerd laat. Ik ben nog nooit gaan roadtrippen met mijn zoon en kan niet wachten om in het holst van de nacht de thermos te vullen met koffie en hem van zijn bed naar zijn autozit te verplaatsen. Lichten aan en gaan.

Een Italiaanse vriendin stuurt een video door vanuit Ischia, een klein eiland in de baai van Napels. Ze zit op een terras aan een restauranttafel met linnen lakentje. Op de achtergrond zie ik beboste kliffen en een klotsende zee. Mijn vriendin draagt geen masker, wel rode nagellak. Ze drinkt een espresso – what else? – en naast haar staat een schaaltje citroenen met blad die ik haast kan ruiken. Dit is Italië in één beeld. En ik wil ook.

Maar willen we er straks zonder reisschaamte vandoor, dan houden we best een aantal lessen in gedachten die we misschien vergeten waren maar door de pandemie weer opgefrist werden. Steun lokale ambachten en kleine ondernemingen. Zoek naar transparante reisorganisaties die focussen op duurzaamheid. Toon respect voor de locals en besef hoe luid en uitbundig die vakantieversie van jezelf soms kan zijn. Neem wat minder het vliegtuig, maar verwacht daarom niet minder avontuur. Behandel andere plaatsen alsof je te gast bent in het huis van je beste vriend. Want is dat uiteindelijk niet wat de wereld is? Het huis van onze beste vriend die zo gastvrij is om ons de reservesleutel te geven.

Deze week ligt de nieuwe reisspecial van Knack Weekend in de winkelrekken. Voor iedereen die straks zijn out of office aanzet om er eindelijk nog eens echt tussenuit te gaan.