Zweven boven aardpiramides en feeënschoorstenen: verslag van een fabelachtige ballonvaart in Cappadocië

Geef hem een vogelperspectief op de wereld en redacteur Wim Denolf voelt dat hij leeft. Tijdens een ballonvlucht – zijn eerste – in Turkije maakt de opwinding al gauw plaats voor absolute rust.

Het is halfzes ’s ochtends wanneer een minibus me oppikt in Ürgüp. Maar een dutje doen is geen optie: ballonvaren staat al lang op mijn wenslijst en geen betere plek om het te doen dan het Anatolische hoogland van Cappadocië in Centraal-Turkije. Vulkaanuitbarstingen miljoenen jaren geleden en erosie door wind en regen creëerden er grillige vaeien, massieve bergkammen en unieke rotsformaties – een haast buitenaardse wereld die sinds jaar en dag ballonvluchten bij zonsopgang inspireert.

De bochtige rit door het volledig verduisterde landschap is een belevenis op zich. We hebben gelukkig het weer mee – je wilt niet meemaken dat de lokale luchtvaartautoriteit ballon­vluchten net die dag verbiedt omwille van felle wind of ­regen.

Als een pluimpje

Na drie kwartier rijden bereiken we de vertrekplaats nabij Göreme: een grasweide in niemandsland waar vijf crewleden onze ballon al uitgevouwen hebben en hem met behulp van een grote ventilator en gasbranders vol hete lucht blazen. Terwijl de zonsopgang de duisternis verdrijft, veert het gevaarte sierlijk recht. Dat de passagiersmand daarbij steeds fragieler lijkt, ontgaat niemand in de groep. ‘Geen zorgen, we hebben dit eerder gedaan’, grapt de kapitein als hij de bezorgde gezichten ziet.

Na de beknopte veiligheidsvoorschriften klauteren we met z’n twintigen de mand in: drie, vier man per compartiment, ik heb net genoeg bewegingsruimte. Vervolgens worden de touwen gelost, draait de piloot de branders volledig open en gaat onze luchtreus haast als een pluimpje zweven, om in slechts enkele seconden tientallen meters hoog te klimmen. De spanning is voelbaar.

In gedachten verzonken

Al snel weet ik niet waar te kijken. Het woeste maanlandschap dat zich rond ons ontvouwt, is ongemeen spectaculair en zet ieders zintuigen én camera op scherp. Hoog boven de grond lijken diepe groeven in de aardkorst op gelaatsrimpels, valleien op kraters, en witte krijtrotsen op badschuim. Bovendien hebben we zicht op een honderdtwintigtal andere luchtballonnen – een spektakel op zich — en zweven we soms vlak bij de bizarre rotsformaties in geërodeerde tufsteen waarmee Cappadocië bezaaid is: metershoge kegels, cilinders en aardpiramides of ‘feeënschoorstenen’. Het afwisselend schilderachtige en surreële panorama overweldigt me, en ook rondom me wordt in alle mogelijke talen met superlatieven gestrooid.

Veertig minuten later draaien we langzaam rondjes op een hoogte van zeshonderd meter. Mijn opwinding en het rumoer van mijn medepassagiers hebben gaandeweg plaatsgemaakt voor rust — op de propaanuitstoten en het radiocontact van de grondcrew na. Velen lijken in gedachten verzonken, en dat ben ik zelf ook. Beneden op de grond getuigen eeuwenoude rotswoningen, ondergrondse steden, landbouwakkers en wijngaarden van menselijke activiteit, hierboven overheerst een gevoel van vrijheid en nederigheid tegenover de kracht van de natuur.

Na ruim een uur vliegen is het tijd om langzaam af te dalen. Ik ben ondertussen zodanig tot rust gekomen dat ik nog minutenlang geniet van de langwerpige schaduw van onze ballon op de goudgele heuvels. Een hoop bosjes zorgt even voor paniek, maar de piloot manoeuvreert de ballon en de grondcrew naar een open plek. Daar zet hij ons zacht neer op de aanhanger van een jeep en toosten we met schuimwijn, een onvergetelijke ervaring rijker.