Deze plaatsen moet je zien in Corsica

Ajaccio is niet alleen de hoofdstad van Corsica, hier staat het geboortehuis van Napoleon Bonaparte: een eenvoudig pand in de Rue Saint-Charles.

Al is de familie Bonaparte niet weg te denken uit deze stad, Ajaccio heeft gelukkig nog meer te bieden. Een gezellige markt, bijvoorbeeld, waar je je voorraad streekproducten kan inslaan; maar ook een kathedraal in renaissancestijl met een geweldige koepel en een beschilderd interieur en het Musée Fesch, dat naar verluidt in Frankrijk na het Louvre de grootste collectie Italiaanse kunst (14de-18de eeuw) herbergt.

Sartène heet la plus corse des villes corses. In de negentiende eeuw hadden er de gruwelijkste vendetta’s plaats en nog steeds heeft het pittoreske middeleeuwse stadje een kwalijke reputatie. Sartène zou gecollaboreerd hebben met de Italianen tijdens de oorlog, en het stadje heeft de naam altijd een rood nest te zijn geweest. Sartène was zo communistisch dat Charles de Gaulle weigerde er één voet te zetten.

Ze moéten daar wel een en ander op hun kerfstok hebben want sinds mensenheugenis houdt men er een bizarre traditie in ere: de Catenacciu, een processie die elk jaar op Goede Vrijdag vertrekt in de kerk Sainte-Marie op de place de la Libération. Op kop strompelt de catenacciu, de geketende.

Nonza, een klein dorpje op Cap Corse met zo’n tachtig inwoners, ligt op een rots die dramatisch de zee induikt, balancerend tussen hemel en aarde. Op de rots verheft een Genuese toren zich 160 meter boven de zee. De spits van de Sint-Juliekerk aan de andere kant van het dorp reikt hem naar de hals.

Nonza is een heerlijke plek om te blijven: huizen in natuursteen tegen de bergwand geplakt, ruige rotsen, dikke wolken voortgedreven door de wind en daaronder: mannen aan de pastis, een oud vrouwtje dat met een veel te volle boodschappentas naar huis sloft, kerkklokken die lijzig het uur aangeven, één herberg waar gegeten en geslapen wordt: het gezapige ritme van het dorpsleven.

Castagniccia is een bosrijk gebied in het oosten van het eiland. Een mysterieuze streek met everzwijnen, wilde varkens, geiten en, wie weet, nimfen en druïden. Ooit zeer welvarend en dicht bevolkt, is het nu een van de meest verlaten regio’s van Corsica.

Duizenden hectaren ondoordringbaar kastanjewoud waarvan de kruin vaak gehuld is in nevels, omringd door schimmige heuvels en bergtoppen. Groen en vochtig zijn het de enige bossen in Corsica waar het nooit brandt.

Corte is de universiteitsstad van Corsica. In deze citadel is ook het Antropologisch Museum ondergebracht. Italiaans architect Andrea Bruno bouwde het pand deels in de grachten en deels in de oude kazerne van het fort. Het biedt nu een overzicht van Corsicaanse tradities, waarvan een groot deel alleen nog in het museum te vinden is.

De GR20 (Grande Randonnée), een wandelpad dat Corsica van noordwest naar zuidoost doorkruist, staat geboekstaafd als het mooiste maar ook het moeilijkste wandelpad van Europa. Wellicht verklaart dit ook het overdonderend succes. Een gewone sterveling doet – als hij het volhoudt – twee weken over het pad.

Filitosa is de grootste archeologische vindplaats op Corsica. Volgens archeoloog Roger Grosjean stellen de granieten menhirs Torreaanse krijgers voor die rond 1500 voor C. het eiland zouden hebben veroverd. Ze dragen zwaarden, dolken en helmen met koehoorns. Probeerden de Corsi (oorspronkelijke bewoners van het eiland) op deze manier de ziel van de vijand te bevatten, hem onschadelijk te maken? Hoopten ze hem zo in hun macht te krijgen? En wie waren die mysterieuze Torreanen die overal torens lieten bouwen?

Veel vragen omtrent Filitosa wachten nog op een antwoord. Net als over de dolmen en menhirs uit het Bronzen Tijdperk, die kriskras over de heuvels ten zuidwesten van Sartène liggen verspreid. Hoewel nauwelijks bekend buiten Corsica, ligt hier de grootste menhirgroep van het Middellandse-Zeegebied: Palaggiu, met 258 monolieten.

15.000 hectare grote, onbewoonde wildernis waar de sporen van vroegere bewoners in de vorm van hutjes (pagliagji) nog zichtbaar zijn.

Dit schiereiland staat om de grillige, rode kliffen op de werelderfgoedlijst van Unesco. Het is een prachtig gebied met grotten, verborgen baaitjes en boven het water uitstekende kapen.

Scandola is enkel te bereiken per boot. Met wat geluk zie je onderweg dolfijnen in het heldere water of zeearenden in de lucht.

Ook dit bijzondere landschap met hoge boven de zee uittorende rotsen staat op de Unesco-lijst. Het uitzicht over de Golfe de Porto is er bovendien overweldigengd.

Bonifacio leunt op uitgeholde krijtrotsen, als een zwaluwnest zwevend tussen berg en dal. Een inham van 1500 m biedt beschutting aan dure jachten en dito restaurants, die de specialiteit van Bonifacio serveren: zeevruchten. Langoesten, kreeften en spinkrabben, dagelijks vers uit het water geplukt.

Het Cimetière Maritime ligt helemaal afgelegen op de westelijke uithoek van de krijtrots, letterlijk hangend boven de leegte. Dit zeekerkhof schijnt zijn doden zowel aan de hemel als aan de zee toe te vertrouwen. Het zeemanskerkhof, op de laatste meters van Corsica, omhelst ook geografisch de eindigheid.

Porto Vecchio is een mooi stadje in het zuiden van Corsica gelegen aan een spectaculaire baai. Het heeft een gezellig historisch centrum in Genuaanse stijl, een leuke haven en fantstische stranden rondom.

Ook bij Calvi in het noordoosten van het eiland vind je eindeloos lange stranden. Calvi ligt aan een baai in de vorm van een halve maan en heeft de citadel als blikvanger. Het stadje trekt veel rijke toeristen met grote jachten en cruiseschepen. En dat zie je aan de prijzige winkels en dure restaurants. In de zomer is het er altijd druk.