Kefalonia

Stranden vind je op Kefalonia in alle maten en vormen, van kleine zandige inhammen tussen de rotsen tot uitgestrekte hagelwitte kiezelbaaien.

Als reiziger ben je er niet rouwig om dat de verfilming van Louis de Bernières’ succesroman over de muzikale Italiaanse militair niet de verhoopte blockbuster werd. Want daardoor bleef Kefalonia, het grootste en mooiste van de Ionische eilanden, gespaard van massatoerisme en dus compromisloos Grieks.

Bestsellerauteur avant la lettre Homeros was van deze contreien, net als zijn held Odysseus trouwens, die hij op het kleine buureiland Ithaca liet geboren worden. Wie hier uit het vliegtuig stapt, belandt dus in het hart van de mythe, de bakermat van de vertelkunst.

Excentrieke bewoners
Kefalonia, Cephalonia of Kefallinia, over de transcriptie van het Grieks bestaat enige betwisting. Hoe ook, de Bernières’ passionele roman over de verboden liefde tussen de vurige Pelagia en een charmante Italiaanse officier ten tijde van de Tweede Wereldoorlog is een regelrechte ode aan het eiland en zijn excentrieke bewoners. Bewoners die in de rest van Griekenland ten onrechte de reputatie hebben enigszins stug en eigenzinnig te zijn.

Stranden vind je op Kefalonia in alle maten en vormen, van kleine zandige inhammen tussen de rotsen tot uitgestrekte hagelwitte kiezelbaaien. Mirtos beach, waar de zee van het diepst denkbare turkoois is, pronkt zelfs op de lijst van de twintig mooiste stranden ter wereld. Kefalonia staat onder Grieken bekend als bloemeneiland, het gematigde klimaat zorgt voor weelderige vegetatie.

Zeeschildpadjes
Overdag is het strand bij Kaminia van de toeristen, ’s nachts van de Caretta caretta, de enige variëteit zeeschildpad die broedt in het Middellands Zeegebied. Aan de zuidkust van Kefalonia zwemmen de wijfjes ’s zomers aan land en leggen een honderdtal eieren verspreid over verschillende nesten.

Na 55 dagen in het hete zand zijn de eieren uitgebroed en reppen de babyschildpadden zich naar zee, als ze onderweg tenminste niet ten prooi vallen aan hongerige zeevogels. Gelukkig houdt een team biologen een oogje in het zeil. De nesten die jaar na jaar opnieuw gebruikt worden, zijn geregistreerd en worden zo van vernieling gespaard.

Een prachtig uitzicht over het hoefijzervormige strand, de Golf van Sami en de Ionische zee heb je van bij het klooster van Panayia Agrilion met zijn middeleeuwse klokkentoren. Veel oude gebouwen zijn er niet meer te vinden op Kelafonia, maar onder de grond vind je altijd wel een oude munt of een potscherf.

Aardbeving

In 1953 werd Kefalonia immers getroffen door een zware aardbeving die 600 slachtoffers eiste en bijna alle gebouwen verwoestte.

De enige plek die gespaard bleef, was Fiskardo, het Saint-Tropez van Kefalonia, op de noordoostelijke punt van het eiland. Kleurige vissersboten dobberen op de blauwe zee, naast jachten met klapperende touwen die aangemeerd liggen bij pittoreske taverna’s.

Wie wat beter kijkt, ziet meteen het verschil met soortgelijke haventjes op de naburige eilanden Zakynthos en Corfu. Hier geen reclame op de grote witte parasols, geen aluminium ramen, geen bovengrondse elektriciteitskabels. Geen auto’s ook, die blijven op de parking buiten het dorp. Wie door de hobbelige steegjes kuiert, weet meteen waarom deze plek het geheime lievelingsadresje is van steeds meer sterren en jetsets.

Buureiland Ithaca
Er zijn twee veerdiensten naar Ithaca, één snelle, luxueuze boot met alles erop en eraan en een oude bak die de overtocht in ongeveer 50 minuten doet en een stuk goedkoper is.

Ithaca beslaat 96 vierkante kilometer. Er wonen zo’n drieduizend mensen, van wie ruim de helft in de hoofdplaats Vathi, een levendig stadje aan een diepe inham in de kust, met in het midden het piepkleine eilandje Lazaretto, een voormalig quarantainestation.

Odysseus is hier alom aanwezig: op de menukaarten van de taverna’s aan de kade, op de romp van de zeilboten, in gipsen gedaante voor het museum(pje) van archeologie.

Ithaca wordt wel ‘The crazy island’ genoemd en dat heeft alles te maken met Sint-Gerasimos, de patroonheilige van het eiland. Volgens het plaatselijke geloof geneest hij elk jaar op zijn verjaardag een paar geesteszieken.

Straffe kost, want de goedheilige man is sinds 1579 morsdood. Zo ziet hij er ook uit, in zijn glazen kist in de kerk van het klooster Ayios Yerasimos, te midden van de glooiende wijngaarden van de Omalavallei.

Elke zondagmorgen komen in alle vroegte pelgrims naar dit oord om te bidden. De kosteres opent het luikje achteraan in de kist van de heilige. Eén voor één beroeren de pelgrims het gemummificeerde lichaam, sommigen kussen zelfs zijn voeten.

Op vijf minuten rijden van het klooster ligt de Robolawijnfabriek. Zo crazy zijn ze nu ook weer niet op Kefalonia.

Informatie
Kefalonia

Bron: Weekend Knack