Verzekert dit oplosbaar garen de toekomst van de mode?

Twee Belgische ondernemers, Cédric Vanhoeck en Vanessa Counaert, werken aan een oplosbare draad. Hun uitvinding zou wel eens het antwoord op het recyclagevraagstuk kunnen zijn.

Kleding recycleren wordt gezien als een oplossing voor de groeiende afvalberg die overconsumptie in stand houdt en aanvult. De circulaire economie zou goed zijn voor mens en planeet. Maar kleding recycleren staat nog niet volledig op punt. Er zijn nog enkele euvels die een oplossing behoeven.

Bij een hoge temperatuur smelt de draad en kan het kledingstuk makkelijk worden gedemonteerd.

Zo maken knopen en ritssluitingen het recycleren van kleding erg ingewikkeld. Vaak snijden recyclagebedrijven de bovenkant van broeken er gewoon af en gooien ze het deel met knopen en ritsen weg. Dat is sneller en goedkoper dan de knopen en ritsen verwijderen voor het textiel door de vervezelaar gaat. Het garen van Resortecs wil hier een antwoord op bieden.

Bij een hoge temperatuur – tussen 160° Celsius en 190° Celsius – smelt de draad en kan het kledingstuk makkelijk worden gedemonteerd. Cédric Vanhoeck legt uit hoe hij op het idee kwam: ‘Het verhaal van Resortecs start bij mijn studies Industrial Design Engineering aan de TU Delft. Als je daar studeert, kom je gegarandeerd in contact met de circulaire economie. Via een tussenweg kwam ik terecht in Milaan voor een Master in Marketing en Management. Hierna heb ik me ingeschreven voor de Modeacademie van Antwerpen. Dat was een clash met mijn voorgaande studies. Het is een erg boeiende, artistieke studie, maar je beseft al snel dat die moeilijk te rijmen valt met het duurzame, circulaire verhaal.’

De jonge ondernemer bemerkte een verhoogde interesse voor duurzame mode bij de jonge garde. ‘Er waren modestudenten die twijfelden over hun toekomst omdat ze niet wilden bijdragen aan het vergroten van de afvalberg. Ik zie meer en meer jonge modeontwerpers die zich bewust zijn van het probleem. Maar ik wil ook niet beweren dat er een grote breuklijn is tussen de generaties. Er zijn zeker ook ontwerpers die al langer in het veld zitten die willen verduurzamen.

Wat me opviel was dat jonge makers aanvoelen dat ze technische kennis missen. Dat is logisch, want ze hebben een kunstopleiding gekozen, waar geen ruimte is voor de technische kant van duurzame mode. Het is een plaats waar jonge makers hun creativiteit gaan ontwikkelen.’

Cross-pollination

Cédric zette zijn studies stop en begon aan sabbatical. ‘En die is eigenlijk blijven duren’, lacht hij. ‘Met mijn ingenieursachtergrond ben ik misschien wel de persoon bij uitstek om een nuttige bijdrage te leveren aan de circulaire mode-economie.’

Met diploma’s van ingenieur en marketeer op zak en een korte, maar interessante periode aan de mode-academie achter de rug, wist Cédric zijn drie passies te combineren. ‘Ik ben zoals een honingbij die aan kruisbestuiving doet. Het middelpunt is nog steeds het modeontwerp, maar ik bekijk het vanuit verschillende standpunten. Het minimum om een stevig fundament te verkrijgen is een driehoek: voor mij vormen mijn achtergrond als ingenieur, marketeer en modeontwerper een nuttige driehoek waar ik mee aan de slag kan.’

Met mijn ingenieursachtergrond ben ik misschien wel de persoon bij uitstek om een nuttige bijdrage te leveren aan de circulaire mode-economie.

Pijlers voor duurzame mode

Dat de artistieke en de technische kant van de mode maar zelden samenkomen, wijst Cédric aan als pijnpunt. ‘Her en der duiken er wel modescholen op waar je de meer technische zijde van de mode kan aanleren, maar het blijft nog moeilijk verzoenbaar met het creatieve ontwerpproces.’

Omdat die twee perspectieven nog maar weinig worden verenigd, is er een focus op ecologische materialen ontstaan. Op die manier moet duurzaam produceren nog niet starten tijdens het ontwerpproces. ‘Ecologisch ontwerpen als startpunt zien, ligt moeilijk. Men vreest voor het verlies van de magie van de mode’, klinkt het. ‘Je hebt een team nodig waarin de financiële, duurzame en artistieke relevantie alle drie naar waarde worden geschat. Alle teamleden moeten aanvoelen dat hun expertise belangrijk is en in elk onderdeel moet circulariteit een achterliggende filosofie zijn.’

Dat hij met Resortecs een Global Change Award in de wacht heeft gesleept, vindt Cédric dan ook erg goed nieuws. ‘Voor mij was de prijs de ultieme validatie dat mijn werk nut heeft. Er bestaan weinig wedstrijden rond duurzame mode, vooral niet waarin het technische component gestimuleerd wordt. Met het prijzengeld kunnen we aan de slag. Het leuke is ook dat alle winnaars elkaar mooi aanvullen. Iedere winnaar heeft een rol in de circulaire productie van een kledingstuk.’

Ambachtelijk en lokaal versus fast fashion?

Mensen hebben vaak een erg romantisch beeld van kunstenaars – en bij uitbreiding modeontwerpers. De eenzame genie die in een atelier aan een collectie zit te werken op ambachtelijke wijze. ‘Terwijl dat nooit zo geweest is’, vindt Cédric. ‘Kijk maar naar Rubens, dat was ook een fabriek. En denk je dat de grote modehuizen geen gigantische teams hebben?’

‘Ik heb niks tegen ambachten, maar we moeten ook durven kijken naar productie op grote schaal. Industrieel produceren moeten we niet als slecht of minder ecologisch bestempelen. Soms kan een industrieel proces zo op punt worden gesteld dat het net duurzamer is dan werken met de hand. Dat ambachtelijke producten sowieso duurzaam zijn en industriële producten sowieso slecht voor ons milieu is een vooroordeel dat nog heerst.’

‘Ik heb niks tegen ambachten, maar we moeten ook durven kijken naar productie op grote schaal.

Niet dat fast fashion geen schuld treft. ‘Er zijn een hele hoop fast fashion ketens die bijdragen aan het probleem en die we met recht en rede mogen bekritiseren. Maar er zijn er ook die wél innovatief nadenken en handelen. Dit soort ketens zijn er ook voor een reden. Ze volledig afschaffen zou dus het kind met het badwater weggooien zijn. Al wil dat niet zeggen dat het badwater niet proper moet zijn.’

De groeiende wereldbevolking – en groeiende middenklasse – kunnen we volgens de ondernemer niet kleden op ambachtelijke wijze. ‘Maar ook industriële productie kan en moet zo duurzaam mogelijk.’

Een verduidelijkende video voor wie de draad al kwijt is:

https://www.youtube.com/channel/UCRsYSo8rQGpDcuUXUB1uMpwSmart stitch by Resortecsvideohttps://www.youtube.com/2701.0360480https://i.ytimg.com/vi/rqMalvCKOV4/hqdefault.jpgYouTube480Cédric Vanhoeck

Verantwoordelijkheid

Een technische oplossing vinden voor het duurzaamheidsvraagstuk is één ding. De bedrijven overtuigen ermee aan de slag te gaan een ander. Gelukkig ziet het Resortecs-team een toennemende interesse in hun oplosbare draad. ‘Twee jaar geleden, toen het idee in me opkwam, was er nog niet zoveel aandacht voor duurzaamheid als nu. Mensen zijn echt bewuster geworden de voorbije jaren. Bovendien zien bedrijven er ook de financiële voordelen van in. En laat ons eerlijk zijn: de taal van geld overtuigt meer dan het ecologische aspect.’

Bedrijven zien ook de financiële voordelen van de circulaire economie.

En de consumenten? ‘Hoewel we er allemaal veel over lezen, zien we in het koopgedrag nog geen gigantische omslag. Dat lijkt me ook logisch. Klanten kunnen niet alle informatie verzamelen voor ze gaan shoppen. De verantwoordelijkheid ligt bij het merk. Er is geen haar op mijn hoofd dat zou zeggen dat de eindverantwoordelijkheid bij de klant ligt. Het merk moet een eerlijk, duurzaam product aanbieden. De communicatie van merken moet ook veel duidelijker en transparanter. Zo kunnen ze hun klanten meenemen in het duurzame verhaal en hen de waarde van een kledingstuk tonen.’

Er is nog heel wat verandering nodig, maar Cédric is ervan overtuigd dat die eraan komt. ‘De bedrijven gaan groener worden en de klanten zullen wel volgen. Wij doen ondertussen ons best om een nuttige oplossing aan te reiken. Ik geloof oprecht dat er een duurzame toekomst in het verschiet ligt voor de mode.’