Nostalgie in de mode: waarom we rondlopen in een trui van Snoopy
Charlie Brown, Snoopy en hun vrienden zijn populairder dan ooit in de mode. Schattig en nostalgisch enerzijds, donker en wreed anderzijds. Of hoe we ons eigenlijk allemaal hullen in de cartoonversie van Sisyphus.
Good grief! De geliefde Peanuts-personages zijn niet meer weg te denken uit de mode. Charlie Brown en Snoopy leven voort in collecties van onder meer Levi’s, Uniqlo, Todd Snyder (in collab met Champion & Timex), Vans en Essentiel. De nostalgische cartoonfiguurtjes lijken misschien schattig en lief, maar wanneer we kijken naar de originele cartoons van geestesvader Charles M. Schulz (1922-2000) ontdekken we evenzeer existentiële crisissen, narcisme en wreedheid.
Antiheld Charlie Brown en Snoopy spreken al sinds de jaren vijftig zowel kinderen als volwassen aan.
Peanuts is populair bij Babyboomers, Generation X én Generation Y. De cartoon over de antiheld Charlie Brown en zijn compagnon Snoopy spreekt al sinds de jaren vijftig zowel kinderen als volwassen aan. Sommige fans focussen op de schattige tekeningen, anderen dwepen dan weer met de existentiële angst die de personages ervaren. Voor elk wat wils.
Onschuld & angst
We houden van de Peanuts personages omdat ze een kinderlijke onschuld uitstralen, maar eigenlijk onze diepste angsten en onzekerheden veruiterlijken. Op die manier bieden ze troost, want gedeeld leed weegt altijd minder zwaar. Dat had Charles M. Schulz goed begrepen, want de tekenaar haalde inspiratie uit zijn eigen leven voor de karaktertrekken van de personages en de zwaarmoedigheid van de strips.
Volgens Jeannie Schulz, de tweede vrouw van de tekenaar, zei Schulz dat hij een mix van alle personages uit Peanuts was. ‘Charlie Brown is mijn onzekere en wishy-washy kant, Lucy is mijn slimme en geopinieerde kant, Linus mijn nieuwsgierige en bedachtzame kant en Snoopy is hoe ik zou willen zijn: dapper en levenslustig.’ Sally, de kleine zus van Charlie, drukt de irritatie uit die ook Schultz soms voelde en Woodstock is de vrolijke en sociale kant van de tekenaar.
Schulz werd van tijd tot tijd geplaagd door depressies en angstaanvallen volgens zowel zijn nazaten als biografen. Hij tilde zwaar aan pesterijen die hij als kind had ervaren en voelde zich ook als volwassene niet altijd begrepen. Dat net hij een cartoonpersonage tekende met oneliners zoals ‘I know nobody likes me’ is dus niet zo vreemd.
De antiheld Sisyphus
Van alle Peanuts personages lijdt vooral Charlie Brown aan existentiële angst en een verlammende onzekerheid. Citaten als: ‘My anxieties have anxieties’ of ‘Sometimes you lie in bed and you don’t have a single thing to worry about. That always worries me’, klinken behoorlijk zwaar voor een jonge cartoonheld.
Good ol’ Charlie Brown heeft het echt niet mee. Zijn postbus is altijd leeg, hij kan nooit tegen de bal slaan tijdens honkbal, hij raakt zijn vliegers steeds kwijt aan de bomen, zijn zus Sally hoopt dat hij verdwijnt zodat ze zijn kamer kan inpalmen, zijn crush Little Red Haired Girl weet niet van zijn bestaan af en zijn trouwe viervoeter is eigenlijk helemaal niet zo trouw. Toch blijft hij proberen en falen en proberen en falen, zoals een moderne Sisyphus.
Ieder voor zich
De kinderen in het Peanuts universum praten opvallend vaak over hoe ze een goed mens kunnen zijn en overleven in deze bittere wereld. Niet dat ze altijd lief zijn voor elkaar, integendeel. Het Hobbesiaans idee dat het sociale leven een constante strijd is, schemert door in de cartoon. Net zoals in Salingers klassieker The Catcher in the Rye uit 1951 zijn volwassenen vooral afwezig en vals en is het leven zwaar voor misfits. Zowel Holden Caulfield als Charlie Brown moeten opboksen tegen eenzaamheid en depressie, thema’s die de populaire cultuur van de jaren vijftig beheersten.
Het Hobbesiaans idee dat het sociale leven een constante strijd is, schemert door in de cartoon.
Er gaapt een grote kloof tussen hoe de personages gezien worden door anderen en wie ze zijn in hun eigen fantasieën. Dit thema laat de lezer nadenken over menselijke relaties en hoe we anderen nooit helemaal zullen kennen of begrijpen. Maar het toont ook aan hoe egoïstisch, op het narcistische af, sommige mensen zijn.
Een goed voorbeeld hiervan is Lucy van Pelt. De bazige zus van Linus terroriseert vrijwel iedereen in de reeks. Alleen tegen Schroeder is ze iets zachter, omdat ze gevoelens voor hem koestert. De rest krijgt de volle lading. Lucy bespeelt de andere personages door te doen alsof ze hen wil helpen. Zo is haar psychologiekraam legendarisch. Voor vijf cent geeft ze psychologisch advies, dat altijd brutaal en sarcastisch is. Wanneer Charlie Brown haar vertelt dat hij depressief is, antwoordt ze met ‘snap out of it’.
Lucy ziet zichzelf echter als een behulpzaam, mooi en slim kind dat niet begrijpt waarom Schroeder haar liefde niet beantwoordt. Ze steekt het op zijn obsessie met klassieke muziek en stelt dat hij daarom vast geen tijd voor romantiek heeft.
Een warm dekentje
Héhé, wat een clubje etters en losers bij elkaar. Als u nu begint te twijfelen aan uw liefde voor de Peanuts-bende kunnen we u geruststellen: dat hoeft helemaal niet. Enerzijds is de reeks humoristisch bedoeld en stelt Schulz dat ‘lieve kinderen die altijd winnen gewoon niet grappig zijn.’ Anderzijds keren we terug naar onze stelling dat het een opluchting is om te lezen dat de kindertijd – en kom, laat ons eerlijk zijn, de rest van het menselijk bestaan – voor de meeste mensen niet gemakkelijk is. Schulz tekende een eerlijke stripreeks over de wreedheid waar kinderen mee te maken krijgen en dat verdient appreciatie.
Schulz tekende een eerlijke stripreeks over de wreedheid waar kinderen mee te maken krijgen.
Laat ons de modecollecties met Peanuts-figuren dus zien als een troost en een knipoog naar het dekentje dat Linus van Pelt overal met zich meesleurt. Dankzij dit accessoire voelt hij zich veilig en geborgen. Als volwassene kunnen we moeilijk met een dekentje of knuffeldier rondlopen, maar een Snoopy sweater of Charlie Brown-sokken kunnen hetzelfde resultaat opleveren.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Draagbare nostalgie
De merken die in zee zijn gegaan met Peanuts hebben niet alleen zelf een band met het merk, ze geloven ook sterk in de diehard fans van de Peanuts-bende. ‘Er is een museum over Charles M. Schulz in de buurt van onze kantoren, waardoor we een band voelen met zijn cartoon. Wie houdt er nu niet van Peanuts?’ klinkt het bij Jonathan Chung, hoofd van design bij Levi’s. Als de merken niet zeker zouden weten dat er een grote fanbase bestaat, zou het marketingwijs bovendien een vreemde keuze zijn om een collectie aan Peanuts te wijden.
Het is niet toevallig dat net nu verschillende merken op de Peanuts-kar springen. Wanneer het maatschappelijke klimaat als een donderwolk boven ons hangt, is het fijn om terug te keren naar vertrouwde herinneringen. We genieten van nostalgie in films, televisieseries, boeken, muziek, interieur, games en mode. We hullen ons letterlijk in iets oud en vertrouwd. Het is fijn om thuis te komen bij een kledingstuk en geen keuzes te moeten maken uit het overaanbod dat er heerst.
In de mode zijn het ook net de iconische stijlen en merken die zich al bewezen hebben, zoals Levi’s en Tommy Hilfiger, die terug populair zijn. De emoties die we voelen bij deze blast from the past worden versterkt bij zaken die na al die jaren overeind blijven staan.
Wanneer het maatschappelijke klimaat als een donderwolk boven ons hangt, is het fijn om terug te keren naar vertrouwde herinneringen.
Inge Onsea van Essentiel vertelt dat Snoopy en co perfect passen bij de quirky wereld van het Belgische merk. ‘We zijn grote Snoopy fans en ik denk dat er maar weinigen geen fan zijn. De cartoonpersonages vinden weerklank bij heel wat generaties. Voor het kleurenpallet hebben we ons laten inspireren door een Seventies Los Angeles feel gemixt met de Venice Beach skater cultuur.’
Peanuts spreekt een breed publiek aan en herinnert alle koopkrachtige generaties aan hun kindertijd. Welk tijdperk ook trendy is, Peanuts kan ernaar refereren. Bovendien is Peanuts ook vandaag nog steeds relevant. De thema’s resoneren bij de millennials en sluiten aan bij de taboedoorbrekende sfeer van deze tijd. Net zoals we troost vonden in het ongeluk van Charlie Brown, vinden we nu troost in de online bekentenissen van onze peers. Antihelden zijn onze échte helden.
Antihelden zijn onze échte helden.
Mits wat slimme nostalgia marketing en het kiezen van de juiste kleuren en snits kan een collectie geïnspireerd door Peanuts daarom gemakkelijk een voltreffer worden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
