Tom Eerebout (32) pendelt tussen Antwerpen en Londen en is sinds 2018 de hoofdstylist van Lady Gaga. Hij kleedde in het verleden onder meer Kylie Minogue, Roisín Murphy en, onlangs nog, Hooverphonic op het Eurovisiesongfestival. Zijn laatste project, de styling van sopraan Elise Caluwaerts in de kortfilm A Heritage Reborn van het Belgische modelabel Scapa, ging vlak voor de zomer in première.
In mijn geboortestad Bredene voelde ik me altijd een buitenbeentje. Werd ik op school niet gepest in de les lichamelijke opvoeding, dan kreeg ik op straat wel commentaar op mijn outfits. Als tiener wilde ik dus niets liever dan de wereld zien en plekken vinden waar ik wel mezelf kon zijn. Fotografie gaan studeren in Antwerpen was een bevrijding: aan de academie en in de uitgaanswereld had ik voor het eerst het gevoel dat er nog mensen waren zoals ik. Ook in het team van Lady Gaga heb ik al vaak gedacht dat misfits elkaar altijd vinden. Een chosen family die op moeilijke momenten weet wat je doormaakt, dat is een kracht.
Ik wist vooral wat ik níét wilde. Ik heb altijd bewonderd hoeveel verschillende jobs mijn mama heeft gehad, dat wilde ik ook: niet vasthangen aan een locatie, een contract of vaste uren. Verder wist ik enkel dat ik een creatieve job wilde, geen kantoorbaan. Toen ik in 2010 in Londen woonde en dankzij vrienden in de modewereld in de leer kon gaan bij andere stylisten, werkte ik de eerste jaren gratis en was het vaak moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen. In die jaren heb ik me meer dan eens afgevraagd of ik toch niet voor een ‘veilige’ job moest kiezen. Toen ook mijn vader me voorstelde om terug te keren en leerkracht te worden, heb ik meteen mijn handen laten tatoeëren – dan waren zulke opties alvast van de baan.
Een stylist moet in de eerste plaats goed kunnen luisteren: aanvoelen in welke richting een artiest of modelabel wil gaan en dan zelf een visie ontwikkelen. Veel van wat ik doe, heeft een donkere romantische kant, maar de uitkomst ligt nooit vast. Totale vrijheid mis ik niet, voor mij is de samenwerking met klanten, creatieve teams en andere stylisten net een bron van creativiteit en verandering. Andere ideeën horen, geprikkeld worden om uit je comfortzone te komen: dat houdt het boeiend.
Toen mijn vader me voorstelde om leerkracht te worden, heb ik meteen mijn handen laten tatoeëren – dan waren zulke opties alvast van de baan.
Mijn littekens zijn mijn sterkte geworden. Ik ging acht jaar geleden door een diepe depressie die heel wat pijnlijke herinneringen naar boven bracht, maar nadien is er ook dankbaarheid voor die ervaringen gekomen. Uiteindelijk hebben ze me gesterkt om mijn eigen weg te gaan en zijn ze een bron van inspiratie geworden, samen met de vrolijke dingen. Vandaag grijp ik ook veel sneller terug naar dingen die me blij maken. Mijn favoriete koffiebar, een oude cd, een wandeling in het park – die kunnen een mindere dag helemaal doen omslaan.
Zonder mijn man zou ik deze job niet kunnen doen. Ons geluk is dat Joost begrijpt wat ik doe en als kunstenaar zelf ook veel reist. Als ik er tegenop zou zien om weer maandenlang op tournee te gaan met een artiest, zou hij de eerste zijn om me te zeggen dat ik het gewoon moet doen. Voor die ruimte om mezelf te ontplooien ben ik hem dankbaar. Jezelf tegenhouden voor de ander, kansen niet grijpen: op termijn wreekt dat zich in een relatie.
De hamvraag is of iemand zich ook goed voelt in een outfit. Ik experimenteerde als tiener zelf graag met mode om mijn onzekerheid te overwinnen, ik weet dus hoe kleding je zelfvertrouwen kan boosten. Ik ken geen artiest bij wie dat psychologische aspect van kleding niet speelt: ook voor de allergrootsten is de outfit cruciaal om hun podiumangst te overwinnen en hun publieke personage te worden.
Voor mij blijft elke opdracht een uitdaging. Lady Gaga stylen voor de Oscars en de Grammy Awards of Sylvie Kreusch voor een intiem optreden, driehonderd toeschouwers of drie miljoen: het doel is altijd om een totaalbeeld of een droomwereld te creëren en het publiek in vervoering te brengen. Daar komen zo veel onvoorspelbare factoren bij kijken dat ik op voorhand nooit zeker ben van de goede afloop. Dat alleen al maakt het moeilijk om op mijn lauweren te rusten. De stress en de onzekerheid stuwen me vooruit, maar achteraf heb ik nog altijd een gevoel van opluchting.
