Fair fashion bij Mieke in Gent: ‘Ik wil ’s avonds niet moeten piekeren over de kleding die ik verkocht heb’

Mieke De Winter en Thierry van Dort verkopen in hun winkel Mieke in Gent duurzame mode die je beeld van de geitenwollensokkenhippie onmiddellijk van de kaart veegt. Bij Mieke gaan winkelen moet je vooral beleven. Je komt er gegarandeerd buiten met een goed gevoel, of je nu een nieuwe garderobe hebt geshopt of niet.

Wie Mieke volgt via Facebook of Instagram weet dat alle vrouwen bij Mieke terechtkunnen: vrouwen met verschillende maten en smaken vinden er hun gading onder het deskundige oog van de vrouw des huizes. Meteen het bewijs dat duurzame mode niet muf is of enkel voor hippies. Wij trokken Mieke en Thierry aan de ecologisch verantwoorde mouw voor een gesprek over hun geesteskind.

Mieke bestaat bijna tien jaar. Hoe zijn jullie ooit op het idee gekomen om duurzame mode te verkopen?

‘Dat is eigenlijk organisch gegroeid; het is traag maar gestaag gegaan. Een van de eerste merken die we verkochten was een ecologisch verantwoord merk, waardoor we zijn beginnen nadenken over de betekenis van duurzame mode. Het modemerk in kwestie maakt kleding uit bamboe, wat net zoals de meeste duurzame stoffen heel aangenaam aanvoelt. Ik vroeg me af of de ecologische voetafdruk van het merk wel zo klein was, aangezien de bamboe uit China werd geïmporteerd, vervolgens naar Californië reisde en van daaruit naar Europa werd verspreid.

We willen dat je onze kleren lang kunt dragen.

Geleidelijk aan zochten we meer naar duurzame merken, omdat we zelf een mentale omslag hadden gemaakt. Ooit hebben we een meer fast fashion merk verkocht, wat leuk was omdat we een jonger publiek aantrokken. Maar we konden er niet dezelfde kwaliteitsstempel op zetten als op onze andere merken en dat vonden we jammer. We willen dat je onze kleren lang kunt dragen. Toen hebben we beslist dat we enkel nog kwaliteit wilden verkopen en de omslag naar duurzame mode is dan snel gemaakt. Je kunt niet maar een beetje bewust zijn op dat gebied.

Je bent als winkelier maar één radertje in een grote machine, maar wel een radertje dat ervoor zorgt dat de boel draaiende blijft.

Wanneer we ’s avonds thuiskomen, willen we met een gerust hart kunnen terugkijken op onze dag en niet moeten piekeren over de kleren die we verkocht hebben. Je bent als winkelier misschien maar één radertje in een grote machine, maar je bent wel een radertje dat ervoor zorgt dat de boel draaiende blijft. Het afscheid van het ene merk ging al wat vlotter dan van het andere merk, want werken in de mode draait ook heel erg om menselijk contact. Nu kopen we enkel nog propere merken aan en daar zijn we heel tevreden over. Ook in ons persoonlijke leven trekken we die filosofie door en proberen we bewust te leven. Niemand is heilig natuurlijk en wij zijn zeker niet perfect, maar we zijn wel bewust. Het zijn allemaal kleine beetjes, die samen toch bijdragen aan een propere wereld.’

Komen jullie klanten echt voor het duurzame verhaal?

‘Ondertussen wel, dat is samen met ons gegroeid. De trouwe klanten die we al hadden blijven komen en vinden het duurzame verhaal een leuk extraatje en de nieuwe klanten zijn meestal goed geïnformeerd. Ze zoeken vaak bepaalde duurzame modemerken op en komen op die manier bij ons terecht.

Nieuwe klanten zijn meestal goed geïnformeerd over duurzame merken.

Maar er komen even goed mensen binnen omdat ze de kleren in de etalage mooi vinden. En dat zou ook de eerste reden moeten zijn waarom je iets koopt; omdat de stijl je aanspreekt. In het begin communiceerden we ook niet heel veel over het duurzame verhaal, we gaven het meer mee langs onze neus weg. Tot we dachten: fuck it. Het is een beetje zoals uit de kast komen. Maar eens die communicatie duidelijk was en op punt stond kregen we ook een pak nieuwe klanten. Het is nog niet zo lang dat mensen er in grote getalen naar zoeken en zelfs nu blijft het al bij al een kleine groep natuurlijk. We houden vol en hebben de indruk dat het alsmaar beter gaat.’

Wat vinden de klanten van de prijzen van duurzame mode?

‘De meeste van onze klanten zijn tussen de achtentwintig en vijfenveertig en hebben een redelijk budget om te spenderen. Maar dat was wel een bezorgdheid toen we de omschakeling naar duurzame mode maakten: gaan we jonge klanten nog kunnen bedienen? We vreesden dat we die zouden kwijt zijn.

We zien steeds meer jonge mensen die duurzaam shoppen belangrijk vinden.

Toch zien we steeds meer jonge mensen die overtuigd zijn van het idee dat het belangrijk is om duurzaam te shoppen. Ze sparen om een of twee topstuks te kunnen kopen. Voor een tiende van de prijs kunnen ze bij een fast fashion keten vijf keer zoveel kopen en toch komen ze bij ons. Dat is heel fijn en hoopgevend.

We zijn er ook bewust van dat niet iedereen geld genoeg heeft om alleen maar eerlijke merken te kopen of de tijd om de tweedehandswinkels te doorspitten. Het probleem is dat je tegenwoordig niet meer meetelt als je minder hebt. Je identiteit lijkt wel samen te vallen met hoeveel je kan consumeren en hoeveel je bezit. Eigenlijk is dat super gestoord. Vroeger deed je het gewoon met minder als je een klein budget had, maar nu moet je constant nieuwe dingen kopen om erbij te horen. Daar zitten wij, als mensen die verkopen als job, soms mee in de knoop. Zou je niet beter een boek lezen om je identiteit te bepalen in plaats van spullen kopen? Het is natuurlijk menselijk, dat verlangen om nieuwe dingen te hebben, maar ik geloof veel meer in de beleving van het moment en het samenzijn, ervaringen delen. Want als je veel spullen hebt, waar ga je die dan zetten? En heb je dan ooit genoeg? Die obsessie met het tonen van je aankopen dat met consumptie samengaat geeft stress.

De werkelijke kost van mode is veel meer dan het prijskaartje in de winkel.

Duurzame mode is vaak wat duurder dan fast fashion, maar dure mode is niet per se duurzame mode. Daar laten mensen zich soms nog aan vangen. Beetje bij beetje lezen we bij over het onderwerp en het probleem strekt zich uit over verschillende industrieën. De onethische merken zijn parasieten en slaan de bodem uit de markt. Niets is ooit goedkoop genoeg. De grote modeconcerns reizen rond op zoek naar de goedkoopste productielanden, waar ze winst kunnen maken op de kap van de textielarbeiders. De werkelijke kost van mode is veel meer dan het prijskaartje in de winkel.’