Buiten de lijntjes: opvallende kleding als ultieme uitlaatklep

Ze hebben lak aan regels of trends en zien kleren als de ultieme uitlaatklep. De moderebel anno 2022. “Ik steek mijn oortjes in en bekijk de straat als mijn catwalk.”

Ella Schöning (21), kunststudent

‘Mijn stijl is een mengeling van motorrijder meets cowboy met een vleugje sexy. Meestal bestaat mijn outfit uit een combinatie van lingerie, strakke topjes, leggings en laarzen. De lingerie koop ik op AliExpress, die kost slechts enkele euro’s en is van erg bedenkelijke kwaliteit, maar als extra laagje oogt het goed. Voor de rest koop ik tweedehands. In mijn outfits voel ik me steeds klaar om te dansen. Ik ga vaak naar queer feestjes waar duistere techno gedraaid wordt. Je zou mijn kleding kunnen vergelijken met hyperpop: gedeconstrueerde popmuziek die volledig vervormd is door geluidseffecten.

Op Instagram volg ik kleine, gespecialiseerde merken die haast ondraagbare kleding maken, zoals Avavav of de Antwerpse modestudent Izzy Du. Mijn kleding is sterk verbonden met mijn identiteit: deze kleren maken Ella. Waarom ik me zo expliciet wil uitdrukken? Ik vermoed omdat ik hoop dat interessante mensen mij dan erkennen als een interessant iemand. Gewone burgers in basic kleding, daar zie je geen persoonlijkheid in.

Ik kleed me niet om te rebelleren tegen de samenleving. Wat anderen dragen boeit me niet. Wel word ik boos als iemand in banale kleding mij uitscheldt. Soms krijg ik complimenten, voornamelijk van jonge meisjes. De ergste reactie kwam van een man die naast me bleef wandelen en vroeg of ik naar een verkleedfeestje ging.’

Lars Mertens (20), modestudent

‘Vorige zomer kocht ik bij Christian Wijnants een gedrapeerde broek waarvan de broekspijpen één geheel leken te vormen. Toen dacht ik: waarom zou ik geen rok kunnen kopen? Een paar maanden later heb ik bij Wijnants deze jurk gekocht.

Het verschil tussen een broek en een rok – en bijgevolg tussen man en vrouw – is werkelijk één naad. Dat is toch absurd? Aan de andere kant ben ik geen fan van genderneutraliteit. Er zal uiterlijk altijd een verschil zijn tussen de seksen. Er is niets mis met een vrouw die zich zeer vrouwelijk kleedt of een man die erg mannelijke kleding draagt.

Negentig procent van mijn kleding komt uit het vrouwenrek, maar ik ben wel honderd procent man. Mijn stijl past in twee categorieën. Enerzijds hou ik van ingetogen, romantische kleuren en bloemenprints, anderzijds apprecieer ik scherpe acid kleuren, plastic en pailletten. Het zijn de yin en yang van mijn kleerkast en mijn persoonlijkheid. Vaak probeer ik beide kanten samen te brengen in één outfit. Bij deze jurk is dat zo.

Aan de lichaamstaal van mensen lees ik af dat mijn kleding hen wat terughoudender maakt. Verder heb ik nog geen heftige commentaar ontvangen. De reactie die mij het meeste heeft geraakt, was die van mijn papa. Mijn outfits slaan een kloof tussen ons en dat doet pijn. Maar ik weet dat dit door tijd en inzicht zal veranderen.’

Liv Lismonde (20), student grafisch ontwerp

‘Ik daag graag de gangbare lichaamsvormen uit. Zo combineer ik een brede wollen militaristische trui met een dunne onderjurk, of extra large kleding met T-shirts die ik op de kinderafdeling vind. Vaak oogt mijn silhouet ietwat absurd. Als ik een veel te grote bomberjack of blazer draag boven op een minirokje waar mijn dunne benen uitsteken, lijk ik een erwt op poten. ( lacht) Van jongs af voel ik me onzeker over mijn lichaam, waardoor ik het wil vervormen. Ik zou nooit een volledig nauw aansluitende outfit dragen.

Als ik met mijn al even excentrieke vriendinnen over straat wandel, krijgen we veel kritiek, maar dat laten we van ons afglijden. We kleden ons vaak op voor de lol. Zo hebben we onze gezichten eens rood en blauw geschilderd om enkele foto’s in de stad te nemen en vervolgens weer naar huis te gaan. Mode is een uitlaatklep. Het klinkt cliché, maar als ik helemaal losga in een outfit, voel ik een immense vrijheid: ik zet me af tegen de regels en neem zelf de controle.

Ik ben heel verlegen. Opvallende kleding is mijn manier om me te doen gelden. Je zou denken dat dat contradictorisch is. Het laatste dat een verlegen iemand wil, is opvallen, toch? Maar mensen kijken dan naar mijn kleding en niet naar mijn persoon. Als ik in een groep zou moeten spreken, word ik op mijn persoonlijkheid beoordeeld. Dat voelt helemaal anders.’

Leo Van (20), kunststudent

‘Alles wat ik draag is extreem oversized. Zelfs mijn schoenen zijn enkele maten te groot. Onlangs ontdekte ik dat mijn hemden en broeken even lang zijn, alsof mijn boven- en onderlichaam fiftyfifty geproportioneerd zijn. Daarnaast verhul ik mijn lichaam graag. Ik ben een gesloten persoon en toon weinig van mezelf, letterlijk en figuurlijk. Nochtans presenteer ik mezelf als een open iemand: ik praat vlot en kan het goed vinden met iedereen. Echt persoonlijke zaken deel ik niet. Weet je, vaak zijn extraverte personen veel geslotener dan je denkt: ze babbelen veel, maar kiezen heel bewust waarover ze praten.

Mijn kleding vormt een harnas en creëert de nodige afstand tussen mij en de wereld. Ik koop enkel tweedehands: in winkels, op Vinted of van vriendinnen. De stukken die ik draag zien er vrij normaal uit. Zo wordt mijn silhouet volledig bepaald door de manier waarop die kleding op mijn lichaam valt. Ik heb mijn garderobe eens op een even slanke vriendin uitgeprobeerd en het sloeg werkelijk nergens op. ( lacht)

De piercings in mijn gezicht en de tatoeage in mijn hals zorgen voor het nodige contrast met mijn erg jonge gezicht. Ik kom uit een conservatief nest en mijn moeder zei dat ik de deur zou uitvliegen als ik een tatoeage zou laten zetten. Dat is niet gebeurd. Zij vindt mijn stijl nog steeds afschuwelijk, maar heeft er ondertussen vrede mee. Sterker nog, zij is het die mijn broeken inkort.’

Niki Seurinck (22), horecawerknemer

‘Mijn stijl in een paar woorden? Goth, cyberpunk en elfje. Rond 2013 ben ik beginnen experimenteren met kleding en zocht ik inspiratie op Tumblr. Daar kwam ik heel wat goth en grunge tegen. Die stijlen combineer ik vandaag met Y2K, de sfeer van begin jaren 2000. Films uit die tijd zoals The Matrix en Mean Girls vind ik inspirerend. Ik hou van spikes, chokers en zwartgeverfde lippen. Meestal koop ik bij merken op Instagram, zoals Judassime en 666999.

Als ik me klaarmaak, creëer ik een vrouwelijk game character. Die zijn haast altijd ‘intimiderend maar sexy’. ( lacht) Als kind was ik bijzonder verlegen en viel ik flauw als ik voor een groep moest spreken. Nu geven mijn outfits me de nodige kracht. Want eigenlijk ben ik een lief dutske.

Ik toon graag wat naakt, heb geen zin meer om me druk te maken over mijn lichaam. Op een feestje ben ik de eerste om mijn T-shirt uit te trekken. Buitenshuis krijg ik niet altijd even leuke reacties. Ik steek gewoon mijn oortjes in en bekijk de straat als mijn catwalk. Zo leef ik in een andere realiteit. Dat helpt.

De elfenoortjes? Een elfje zijn is altijd een fantasie van mij geweest. Die kan ik nu veel gemakkelijker beleven dan vroeger. Ik vind volwassen zijn namelijk net heel bevrijdend. Ik werk, betaal de huur en voor de rest ben ik volledig vrij.’