Model voor één dag: onze modejournalist wisselde haar notitieblok voor de catwalk

Al jaren brengt ze vanaf de zijlijn verslag uit van de defilés, maar dan staat onze modejournalist Anne-Françoise Moyson tijdens de modeweken in Parijs plots zelf op de catwalk. Want als modeontwerper Marine Serre je vraagt om model te zijn voor haar herfst-wintercollectie 2024, dan zeg je toch geen nee?

Het begon allemaal met een sms’je van casting director William Lhoest, die me vroeg of ik ‘eventueel beschikbaar was op 4 maart om een defilé te lopen voor Marine Serre’. De uitnodiging verraste me zo dat de boodschap aanvankelijk niet helemaal doordrong. Natuurlijk ben ik het gewend om deel te nemen aan Fashion Week, maar dan in de rol van journalist, de persoon die interviews doet, modetendensen analyseert en verslagen schrijft – maar die nooit of te never in de spotlights loopt en al zeker niet op een catwalk.

26 dagen voor D-Day

Waarom ik, vraag ik me dan ook af. ‘Omdat ik van je persoonlijkheid hou, van je uitstraling, je aura’, vertelt Marine Serre me later. ‘Je hebt een natuurlijke elegantie en de allure van iemand die de wereld kent en die weet wat ze wil. Dat sluit helemaal aan bij het idee achter mijn collectie: ik wilde mode weer integreren in het dagelijkse leven, de focus leggen op confectiekleding en teruggrijpen naar de basis. Deze collectie is specifiek gericht op actieve vrouwen, vrouwen die de fiets nemen, die hun kinderen dragen, de bus nemen… Voor mij belichaam jij die dynamische moderne vrouw, die zo’n aangeboren elegantie heeft dat ze niet veel extra’s nodig heeft.’

Zoveel complimenten, ik word er stil van. Hoe kan ik deze uitnodiging weigeren? Dus stuur ik mijn kleding- en schoenmaat door, en laat ik zoals gevraagd een medisch formulier invullen door mijn huisarts, die formeel bevestigt dat ik ‘in staat ben om het beroep van mannequin uit te oefenen’.

4 dagen voor D-Day

Donderdag 29 februari: ik meld me aan in het hoofdkwartier van Marine Serre in Parijs om de collectie te passen. Een plek die ik ken omdat ik er al eerder was om haar te interviewen. En toch, als ik er deze keer binnenloop, voel ik me wat opgelaten. Ik bots op Tessa Dixson, die ook zal defileren. Ze is singer-songwriter, maar weet perfect hoe topmodellen lopen: met een natuurlijke nonchalance die voor mij het toppunt van klasse is. Ik probeer haar bij te houden.

Gebackt door stylist Benoit Bethume heeft Serre voor mij ‘look 28’ uitgekozen, een lange jurk van jersey met pythonprint op een kanten top. ‘Het is een verlengend silhouet waarin ik je perfect zie lopen’, geeft Benoit me aanmoedigend mee. ‘Als ik een look samenstel, observeer ik de vrouw en probeer ik haar persoonlijkheid zo dicht mogelijk te benaderen, zodat de kleding echt past. Het is niet de bedoeling om wie je bent te veranderen.’

Mijn silhouet wordt afgewerkt met een zegelring, maanoorbellen, een zonnebril met gele glazen en korte laarsjes met kleine hakjes – dat laatste stelt me gerust, want ik was al bang voor hoogtevrees. Ik weet dat de ontwerpster erop staat dat elk model ‘zich op haar gemak voelt en juist meer zelfvertrouwen krijgt door de kleding die ze draagt’. Ik loop over de catwalk, in de gaten gehouden door Marine Serre, met een blik die niets ontgaat. Maar ze glimlacht me toe, ik beantwoord godzijdank aan haar verwachting.

D-day

Maandag 4 maart. Het is zover. In mijn briefing – in het modejargon Call Sheet Models Show FW24 genoemd – krijg ik een paar aanwijzingen die ik op de letter volg: Please, don’t be late, the timing is very tight, no photos, videos, social media before the show, don’t wear make-up or nail polish.

Ik kom om negen uur ’s ochtends aan op de locatie in rue du Charolais, in het twaalfde arrondissement in Parijs. De show vindt plaats in een oude hangar van de Franse spoorwegen, omgebouwd tot een hybride hub.

Op de voordeur geeft een bordje de toon aan: “Wat wij nodig hebben, zijn alternatieve horizonten om onze verbeelding te prikkelen.” Dat Marine Serre besloten heeft haar collectie op deze plek aan de wereld te laten zien, is geen toeval. Dat ze haar collectie de naam Ground Control heeft gegeven evenmin.

‘Om eerlijk te zijn,’ zal ze me later vertellen, ‘heb ik de collectie bedacht en uitgewerkt terwijl ik op de bus stond te wachten. Ik vind het fascinerend om mensen op straat in de gaten te houden, te zien wat ze dragen, hóé ze het dragen en om de uitstraling of attitude te bestuderen waardoor ze hun kledij nog meer cachet geven. Daar haal ik mijn inspiratie uit. Uiteraard vermengd met bedenkingen over de samenleving, de wereld waarin we leven en wat die ons te bieden heeft… Ground Control is een oproep om te verbinden, om wat vaker samen een koffie te gaan drinken en er te zijn voor elkaar, ondanks de huidige geopolitieke uitdagingen.’

Nog 4 uur

Ik ben duidelijk niet de enige die de backstage zoekt. We lopen door de set die nog niet volledig opgezet is en lijkt op een alternatieve markt, Britse stijl. Alles is opgewaardeerd en gepimpt à la Marine Serre. Ik zie een Café de Serre, een bloemist Effet de Serre en zelfs een PiSerria met echte pizza’s en dozen die Serres logo dragen, de zwarte maan op een witte achtergrond. Op de tafeltjes met ouderwets geborduurde kleedjes wachten minivaasjes op hun bloem.

In de kleedruimte aangekomen, zijn voor ik het weet mijn dagelijkse kleren omgeruild voor een total look by Marine Serre, een kamerjas erbovenop. Er hangt plezier, zusterschap en zachtheid in de lucht. Ik zie een bont gezelschap van professionele mannequins, jonge meisjes die op straat gecast werden, prachtige koppen, twee mannen en oude getrouwen, friends & family.

‘Marine heeft er altijd op gestaan om samen te werken met mensen die dicht bij haar staan, met mannequins die al voor haar defileerden toen ze nog studeerde aan La Cambre of modellen die vriendinnen geworden zijn’, vertelt Benoit Bethume. ‘Voor Ground Control wilde ze een heel inclusieve casting, in de echte zin van het woord: mensen met een heel eigen stijl en persoonlijkheid die een outfit dragen die hen als gegoten zit. Marine is erg gevoelig voor de energie die rond haar defilés hangt en dat is precies wat haar shows magisch maakt.’

Dat bevestigt ze me ook zelf – later, want het is dan noch de plek noch het moment om haar te interviewen: ‘Mode moet voor mij een weerspiegeling zijn van de verscheidenheid in onze samenleving. Door professionele modellen naast amateurs te laten defileren, en door een mix samen te stellen van lichamen, leeftijden, genres en gezichten, wil ik die diversiteit vieren en een authentieker en inclusiever beeld scheppen van schoonheid. Mode mag geen privilege zijn van een elite of voorbehouden voor wie voldoet aan bepaalde strikte en beperkende normen. Ik wil aantonen dat mode er is voor iedereen, dat ze toegankelijk is en belichaamd kan worden door wie dan ook. Ik wil zichtbaarheid geven aan mensen die doorgaans geen plek vinden in de mode-industrie, om zo het beeld van de wereld te verruimen. Want een modeshow is voor mij een manier om de wereld van morgen vorm te geven.’

Nog 3 uur

Hoe groot en divers Serres wereld ook mag zijn, mijn wereld beperkt zich op dat moment tot de backstage. En die lijkt wel een bijenkorf. In de haar- en make-upruimte gonst het van de drukte. Op de tafels met verlichte retro-spiegels ligt het onmisbare materiaal van het kappers- en make-upteam; haarborstels, oliën, sprays, foundations, blushes en penselen, gebruikt door het team van de geweldige haarstylist Ali Pirzadeh en make-upartiest Janeen Witherspoon, die haar talent weet te combineren met een zachte moederlijkheid. Dat laatste warmt mijn hart, want het is uiteindelijk toch mijn eerste keer hier. In hun handen voel ik me een prinses en ik prevel de stille wens dat dit geweldige duo me elke ochtend in mijn badkamer mag komen vergezellen.

Het wordt wat frisser. We verzamelen rond de koffie-machine. Ik zie er trouwe mannequins die ondertussen vriendinnen geworden zijn: Marie Sophie Wilson, Kina Vandevelde, Rose Van Bosstraeten, Tessa Dixson, Juliet Merie en Kristina De Coninck. Kina zorgt voor de sfeer, ze is al klaar en is gek op wat ze draagt – de kleren lijken haar inderdaad op het lijf geschreven. Ze klampt zich vast aan haar accessoire, een elpee met kartonnen hoes en een foto van het gezicht van Marine à la Maria Callas, met op de achterkant een lijst van nummers, van Radical Call for Love (FW17) tot Heartbeat (SS24), of alle geluidsbanden die het modehuis al vanaf het begin voor zijn defilés heeft gebruikt.

Denise komt bij ons groepje staan, op uitnodiging van Marie Sophie, die haar wat eenzaam zag rondhangen. Denise lijkt op Kate Moss, ze draagt trouwens de officiële titel van ‘World’s N°1 Kate Moss Lookalike’. In een Engelse tongval die haar roots in Liverpool verraadt, herhaalt ze dat ze superblij is hier te mogen zijn, dat ze geen supermodel is en dat ze vindt dat ze als een hark loopt. En ze voegt eraan toe: ‘There is only one Kate Moss, I’m simply a stay-at-home mom, who happens to look like someone famous.’ Marine heeft écht het talent om de modecodes om te gooien.

Nog 2 uur

Het is 11 uur, tijd voor de repetitie. We lopen de nog lege catwalk af, met het advies van movement director Ryan Chappell: ‘Je doet alsof je de markt afloopt, je wandelt door de steegjes, en als je elkaar kruist, ontwijk elkaar dan niet, maar glimlach elkaar toe, kijk naar het publiek… Je bent de beweging, je zweeft over de grond.’

Weer een kop koffie, weer een laagje make-up en een kam door het haar, alles is onder controle. Er zit niets anders op dan te wachten in de coulissen.

We lachen naar de kleine Kaya van zeven maanden, door haar moeder in een maxi-cosi met maanembleem gelegd – zij gaan zo samen defileren. Ze is de rustigste baby ter wereld, ondanks de luide muziek op repeat, de opwinding en de mensen die van links naar rechts lijken te hollen. De chaos is maar schijn, want alles is perfect onder controle, alles loopt volgens afspraak, iedereen kent zijn taak en voert die nauwgezet uit. De adrenaline stijgt. De tijd kort, de spanning neemt toe.

Showtime

De laatste hand aan je kapsel, een make-upborstel die nog snel over je voorhoofd glijdt, de woorden waar je je aan vastklampt: ‘You are gorgeous.’ Met dank aan de make-up-fee. Ik herhaal de zin die Marine me zei honderdmaal in mijn hoofd: ‘Elk defilé is een kans om stereotiepe gedachten te doorbreken en een bredere kijk te krijgen op schoonheid.’

En daar gaan we dan. Het is mijn beurt. Een witte rook krinkelt over de catwalk, ik loop op wolkjes. Het publiek is als één geheel van benen, lichamen, gezichten – die ik onmogelijk kan herkennen, ook al vang ik blikken op. Alles gaat zo snel en toch is alles scherp. Ik slaag erin de gevreesde draai te nemen, ik knipper niet voor de muur van fotografen, ik voel me licht, ik loop de coulissen in – wat, nu al?

Maar daar gaan we weer, het is de finale, in een vrolijke wanorde stappen we samen weer de catwalk op, alsof we elkaar spontaan terugvinden na onze winkeltocht. In onze kleren, ontworpen door een vrouw voor vrouwen. ‘Elk defilé is een gelegenheid om een verhaal te vertellen’, herhaalde Marine telkens weer. ‘Jullie zijn de personages die dit verhaal bezielen.’ Ik zie de toeschouwers applaudisseren, zonder ze te horen – te veel emoties. En ik zie lachende gezichten, die me laten weten dat we samen een prachtig moment hebben beleefd. Hoe onwezenlijk ook, dit was geen droom.