Luxeleer met een luchtje aan: handtassen van Dior en Armani gemaakt in Italiaanse sweatshops

Fast fashion of luxemerk? Wantoestanden gebeuren in alle lagen van de modesector. De rechtbank van Milaan heeft al drie afdelingen van luxemerken onder toezicht geplaatst, waaronder een  handtassenproducent van Dior. Controles brachten onethische werkomstandigheden aan het licht.

Manufactures Dior SRL, een Italiaanse dochteronderneming van de Franse luxegigant LVMH, wordt een jaar onder toezicht geplaatst door de rechtbank in Milaan. Dit is al de derde keer dit jaar dat de Milanese rechtbank merken onder gerechtelijk bewind plaatst. Eerder werden Armani en Alviero Martini ook al op de vingers getikt voor gelijkaardige mensonterende werkomstandigheden in productieateliers die in handen zijn van Chinese eigenaars.

Persagentschap Reuters en De Standaard keken de gerechtelijke beslissing in, een document van 34 pagina’s, en berichtten over de mensonterende werkomstandigheden van arbeiders die de luxehandtassen maken. De werkplek is vuil, sommige werknemers slapen en eten in het atelier om 24 uur per dag te kunnen blijven produceren en er zijn veiligheidsvoorzieningen van de machines verwijderd om ze sneller te laten werken. Een deel van de werknemers heeft bovendien geen papieren en wordt in het zwart betaald.

Grote werkdruk zorgt voor systematisch misbruik van arbeiders

De aanklagers stellen dat dit geen uitzonderlijke gevallen zijn van wantoestanden in leer- en textielateliers in Italië. ‘Het is niet iets sporadisch dat betrekking heeft op afzonderlijke productiefaciliteiten, maar een veelvoorkomende productiemethode’, aldus het document. De productieketen wordt volgens de aanklagers niet voldoende gecontroleerd door de merken. Een transparantere toeleveringsketen en strengere controles zijn broodnodig om dit soort misstappen tegen te gaan. Door dit soort schandalen verliest ‘Made in Italy’ z’n glans.

De luxemerken maken bovendien ook behoorlijk wat winst op de producten. Een bepaald type handtas gemaakt in het gecontroleerde atelier wordt aan Dior verkocht voor 53 euro, terwijl de winkelwaarde 2600 euro bedraagt. Dat is een marge van een vijftigste.

Het idee dat een luxehandtas zo duur is omdat de productiekosten ervan hoger liggen, klopt dus niet noodzakelijk. Er zijn zeker luxehandtassen die in ethische handwerkateliers worden gemaakt, maar dit nieuws bewijst dat we daar niet van mogen uitgaan.

In een reactie op het nieuws vraagt Fashion Revolution-oprichter Orsola de Castro zich af of mensen beseffen dat de termen ‘skills, crafts and heritage’ vaak niet meer zijn dan holle marketingwoorden. Als er geen info wordt vrijgegeven over de productieateliers, hoe weet een klant dan waar zijn nieuwste aankoop gemaakt werd? En in welke omstandigheden?

Loro Piana buit dorp uit

Vorig jaar kwam een ander Italiaans modemerk uit de LVMH-portefeuille onder vuur te liggen omwille van onethische handel. ‘Stille mode’-label Loro Piana bleek voor z’n sweaters van vicuñawol, die voor 9000 dollar over de toonbank gaan, een heel Peruviaans dorp uit te buiten.

Omdat de wilde vicuña’s in de jaren zestig bijna uitgestorven waren door stropers kwam er een strenge regulatie. Inwoners van dorpen in Peru, waar de meeste vicuña’s leven, kregen het exclusieve recht om de dieren te scheren en de wol te verkopen. Er leefde de hoop dat deze regel de dorpelingen uit de armoede zouden redden. Niets bleek minder waar, aangezien modemerken zoals Loro Piana slechts een habbekrats betalen voor de wol en er vervolgens zelf duizenden dollars per kledingstuk voor vragen.

‘We zijn zo gewend aan dit soort verhalen over fast fashion, dus het voelt als een schok om te zien dat luxehuizen erbij betrokken zijn, maar de trieste waarheid is dat je uitbuiting overal tegenkomt’, schreef Alec Leach, de auteur van ‘The World is on Fire But We’re Still Buying Shoes’ naar aanleiding van het nieuws over Loro Piana. ‘Dat komt omdat de industrie is opgezet op een manier die goed gedrag ontmoedigt – het kost je geld om de brave jongen te zijn. Niemand verdient meer geld door mensen goed te behandelen of door duurzamer te zijn. En omdat Big Fashion voortdurend op zoek is naar manieren om te bezuinigen en geld te besparen, zijn onleefbare lonen ingebouwd in het systeem – samen met vervuilende fossiele brandstoffen, giftige chemische vervuiling en bergen afval.’