Kunst op de catwalk, machtswissels en veel queer: 10 dingen om te onthouden vanop de mannenmodeweken in Parijs en Milaan

Hoe ging het eraan toe op de mannenmodeweken? Onze verslaggever ontleedt de belangrijkste gebeurtenissen van de voorbije weken op en rond de catwalks van Firenze, Milaan en Parijs.

De mannenmodeweken werden dit keer onmiddellijk gevolgd door de coutureweek van Parijs. Normaal gezien zit daar een week tussen, maar door de voorbereidingen van de Olympische Spelen, die over enkele weken beginnen, was er dit keer haast bij. Vanavond eindigt de modemaand met de uitreiking van de Prix de l’Andam, een van de belangrijkste internationale modeprijzen. Daarvoor zijn dit jaar twee Belgische ontwerpers genomineerd, Meryll Rogge en en Marie Adam-Leenaerdt. De juryvoorzitter is ook een Belg, Anthony Vaccarello, artistiek directeur van Saint Laurent.

1. HET MANNENDEBUUT VAN MARINE SERRE

Marine Serre, dit seizoen de gastontwerper van mannenmodebeurs Pitti Uomo, opende het seizoen bij zonsondergang, in de tuinen van Villa di Maiano, een prachtig landhuis in de zachtjes glooiende heuvels van Firenze.

De collectie — titel: ‘Sempre Legati’ wat zoveel betekent als ‘altijd verbonden’ — was oorspronkelijk aangekondigd als haar debuut in mannenmode, tenminste op de catwalk. ‘Ik dacht al langer aan een toegewijde mannenlijn, ook omdat ik zag dat er interesse voor was,’ zei ze vooraf. ‘Maar voor mij was het vooral een emotionele beslissing. Mannenmode is niet noodzakelijkerwijs waar het geld is. Ik wilde het gewoon heel graag doen.’

Uiteindelijk raakte Serre zo geïnspireerd door de locatie in Toscane dat ze besloot om toch maar een reeks dameslooks toe te voegen aan de line-up. En dat voelde juist aan. De modeweken zijn al langer in transitie. En ook dit seizoen vloeiden de mannenweek (in theorie voor mannen) en de coutureweek (voor vrouwen, of tenminste: voor een kleine, rijke fractie vrouwen) naadloos in elkaar over. Misschien spreken we vanaf nu beter gewoon van de modeweek, en was de afgelopen maand gewoon hoofdstuk één van voorjaar 2025, en krijgen we in september en oktober, traditioneel de damesweken, hoofdstuk twee.

Maar terug naar Serre. De ontwerpster bracht opvallend veel leder, alles made in Italy, in zwart, rood of paars, met het populaire kwartmaanlogo van het label als monogram op broeken, jassen en tassen. Verschillende upcycled looks waren gemaakt van totebags, meestal met Duitse of Nederlandse logo’s, en tennistassen — de laatste een verwijzing naar Serres eigen achtergrond als tienertenniswonder. Een finale van puur witte looks, sommige gemaakt van geborduurde vintage lakens, waren een boodschap van hoop, zei Serre tijdens een perspreview voor de show.

2. IN BEKNOPT GEZELSCHAP (OF NET NIET)

De andere gast van Pitti was dit keer Paul Smith. Hij gaf geen show (dat had hij al eens gedaan in 1993, tijdens zijn eerste passage in Firenze), maar een salonintroductie van zijn collectie voor een beperkt gezelschap van journalisten in een andere mooie villa, langs de Arno in het centrum van de stad (er was ook een sessie voor buyers, gevolgd door een garden party). Smith, die in juli 78 wordt en een uitstekende entertainer is, haalde veertien modellen op een klein podium, en vertelde wat over elke look — soms ging het over de stof van een pak, maar er waren ook herinneringen aan Lucian Freud in het Soho van de jaren zestig. De schilder ging uit in zijn met verfplekken besmeurde schilderpantalons, die hij combineerde met op maat gemaakte jasjes uit Saville Row. De look inspireerde een collab van Smith met jeanslabel Lee.

Met de hele terugkeer van understatement en ‘quiet luxury’, een fenomeen dat nog altijd voortduurt, zagen we de voorbije seizoenen meer kleine, bescheiden defilés en presentaties, soms bij de ontwerper thuis.

Rick Owens keerde dit seizoen terug naar zijn vertrouwde omgeving van het Palais de Tokyo, met een massaspektakel in de stijl van Cecil B De Mille. Er liepen tweehonderd modellen mee, in groepjes van tien — professionals maar vooral studenten van modescholen — als figuranten in Cleopatra, een Hollywood-klassieker van De Mille uit 1934. Intiem? Allesbehalve. Het was een van de meest bombastische shows die we ooit zagen: totale kitsch, maar tegelijk ook aangrijpend en integer. Het was ook een de meest diverse shows die we ooit zagen. Geweldig, tot de finale begon, en alle modellen nòg eens opkwamen, en er maar geen einde kwam aan de stoet met mummies en farao’s, en de flard Beethoven op repeat ons toch wel wat op de zenuwen begon te werken.

3. SLAG DER TITANEN

Ook groots: de vlaggenschepen van luxegroep LVMH, Louis Vuitton en Dior. Voor Vuitton was het de derde show van Pharrell Williams in Parijs. Dit keer werd de modernistische tuin van het hoofdkwartier van UNESCO ingepalmd. De catwalk was, opnieuw, een uitvergroot LV schaakbordpatroon, dit keer van gras (het regende, en met onze hielen in de modder voelden we ons  op een festivalweide). Aan de maatstokken hingen vlaggen van ‘s werelds naties, en de boodschap van Pharrell was dat we uiteindelijk allemaal gelijk zijn — ‘We Are The World’ — wat natuurlijk niet zo is, zeker niet in de context van een luxelabel als Vuitton. De kleren: uitstekend gemaakt, in de mooiste materialen, en hapklaar (voor wie er het budget voor heeft), maar ook zonder veel verbeelding of emotie. Pharrell weet wel zijn weg met tassen, en dat volstaat.

Bij Dior is Kim Jones vijf jaar aan de slag en in die periode ontwierp hij naar eigen zeggen zestig collecties, meldt de website Vogue Business. De collectie voor zomer 2025 is een van zijn beste. Op onze wishlist: ongeveer alles, maar nog het meest de met klinkers versierde stoelen. Jones werkte samen met Hylton Els, een ceramist uit Zuid-Afrika. Zijn werk, sculpturen van katten, werd, vele malen uitvergroot, over de catwalk verspreid. Op de soundtrack klonk alleen maar Kate Bush.

Ook bij Loewe, nòg een merk van LVMH, stond er kunst op de catwalk: een foto van Peter Hujar op een schildersezel, miniatuurtjes van Paul Thek, een stoel en een kapstok van architect Charles Rennie Macintosh uit 1897, en een vintage exemplaar van een boek van Susan Sontag, Against Interpretation. De modellen hadden allemaal één of meerdere veren aan hun hoofd bevestigd, wat misschien de aandacht wegnam van de kleren, meer minimalistisch dan tevoren. Ontwerper Jonathan Anderson blijft een van de grootste talenten in de mode, en hij is, in tegenstelling tot veel andere ontwerpers van zijn generatie, ver van uitgepraat.

4. 10 KAARSJES VOOR ROMBAUT

Kim Jones werkt vijf jaar bij Dior, en Mats Rombaut lanceerde tien jaar geleden zijn eigen vegan schoenenlabel en hij was daarmee een pionier. De mijlpaal van Rombaut werd gevierd met een show (schoenen én kleren) op de hoogste verdieping van het Institut du Monde Arabe. Er hoorde ook een dansperformance bij.

Rombaut zelf, vertelde hij toen we naast elkaar zaten bij de show van het Zwitserse Prototypes (waar we anderhalf uur moesten wachten op de komst van blijkbaar toch niet helemaal uit de gratie gevallen rapper en modemogul Ye), was als tiener Belgisch kampioen gymnastisch dansen. Jammer: Rombaut stond op de showkalender net voor het afscheid van Dries Van Noten, aan de andere kant van Parijs, en dan nog een stuk de banlieue in. Daardoor ontbraken wel wat zwaargewichten. Maar ook dat is mode: je hebt nooit alles in de hand.

5. SLAG DER TITANEN: GUCCENTINO EDITION

Tijdens de modeweek van Milaan waren alle ogen plots gericht op Alessandro Michele. Dat was eigenlijk niet de bedoeling. De ex-ontwerper van Gucci onthulde helemaal onaangekondigd zijn eerste collectie voor nieuwe werkgever Valentino enkele uren voor de mannenshow van Gucci.

In de voetsporen treden van Michele was geen gemakkelijke taak voor zijn opvolger bij Gucci, Sabato de Sarno. Hij werkte, ironisch genoeg, achter de schermen bij Valentino, met Pier Paolo Piccioli. Het resultaat is dat Valentino nu — van ver — op Gucci lijkt, en dat Gucci — met wat slechte wil — iets van Valentino heeft.

Een van de meest gedeelde foto’s en video’s op sociale media van De Sarno’s tweede mannenshow toonde een model in alleen maar gelakte shorts in ‘Ancora’-rood, de nieuwe tint van Gucci. In zekere zin was dat het bewijs dat De Sarno ook sexy aan kan. Historisch gezien is Gucci altijd een ‘rijk’ merk geweest, letterlijk en figuurlijk — ‘over the top’, glamoureus, een beetje smakeloos. Met de cleane, ‘quiet luxury’ van De Sarno is op zich niets mis, maar echt evident was de fit tussen merk en ontwerper dusver niet. Dat model in zijn kort broekje opent horizonten.

6. KOM EEN BEETJE DICHTER

‘Soms, als je ouder wordt,’ zei Raf Simons backstage na de Prada-show, ‘ga je alles over-denken, en dan beperk je jezelf. Als je jong bent, ga je er gewoon voor.’ Simons en Miuccia Prada, die al lang niet jong meer zijn, gingen ervoor — en overdachten prompt hun collectie voor zomer 2025.

Die was bedoeld, lieten ze weten, als ‘een discours rond hedendaagse noties van waarheid en schijn’, en ze ging over jeugd, maar ook over de ‘kracht van de werkelijkheid in een wereld van verbeelding’, wat dat ook mag betekenen.

Er waren gekrompen, voorgekreukelde, en artificieel verouderde jassen, met een vintage effect. ‘Cropped’ hemden die de navel bloot laten, perfect voor Troye Sivan. En er was veel trompe l’oeil: een broek met een lederen riem die een print bleek; of intarsia poloshirts met kragen die uiteindelijk alleen maar suggesties van kragen waren. De collectie kreeg de titel ‘Closer’: van dichtbij ziet alles er anders uit.

7. DRUK VOOR VAN BEIRENDONCK

Bij Walter Van Beirendonck, die na het vertrek van Dries Van Noten een van de weinige Belgische designers is met een plek op de mannenkalender. Het was een drukke week voor Van Beirendonck: hij stelde ook een boek voor met zijn schetsen — 900 pagina’s, en er volgt later dit jaar nog een tweede volume — en een capsulecollectie met de Nederlandse denimspecialist G-Star, waaraan twee jaar is gewerkt.

8. THINK PINK

Hadden we roze net helemaal afgeschreven,  is het komend jaar alweer tijd voor pink. Denk niet: Barbie. Wel zacht, ingetogen poederroze. In de afscheidscollectie van Dries Van Noten kreeg de tint een hoofdrol, bij Hermès diende ze als accentkleur in een verder heel brave, jongensachtige collectie (op onze wishlist: roze lederen broek en ditto perfectojas). En ook Ouest Paris zag helemaal roze. Onder anderen.

9. QUEER HIER

Dat de grens tussen mannen- en vrouwen mode vervaagt, schreven we hoger. Daarnaast wordt de mode ook meer queer. Dat is goed nieuws, zeker in tijden waar extreemrechtse partijen de hak dreigen te zetten in alles wat maar een beetje afwijkt van de gangbare norm, en dus van, ruwgeschat, 99 procent van de fashion community. Met uitzondering van die ene griezel in de rij bij een coutureshow die uit het niets begon te zeuren dat al die mannen in vrouwenkleren hem toch wel wat degouteerden en dat hij daardoor zin kreeg om naar huis te gaan – met een afkeurende blik op nota bene een meisje dat gewoon erg groot was.

Hoera dus voor Arthur Robert, die voor zijn label Ouest Paris de scene met tot levende gewekte covers van pornotijdschriften uit Gust Van Sants film My Own Private Idaho recreëerde (op zijn manier) voor zijn heel draagbare street-, surf en denimwear.

En ook voor Jeanne Friot, die een van de beste shows van de modeweek had. Ze eindigde, net als Dries Van Noten, met een nummer van Bowie op de soundtrack — in haar geval Heroes. Dat is geen evidente keuze, want te veel gebruikt en misschien té evident. Maar in haar geval werkte Heroes perfect. Je voelde er iets bij, een emotie, en dat was dit seizoen eerder zeldzaam.

Brons, ten slotte, voor het in Stockholm gebaseerde Lazoschmidl, dat een commercial voor een parfumreclame liet maken door fotograaf Daniel Riera, voor een miniatuurcollectie met onder meer ondergoed waarop het logo in spiegelschrift staat afgedrukt — zo staat het wel netjes op selfies.

10. AFDELING BOEKHOUDING

Tot slot nog wat slecht nieuws. Neen, het gaat eigenlijk niet goed met de mode. Eigenaars van boetieks kreunen en veel modemerken, klein en groot, hebben het moeilijk. China, een cruciale markt, is sinds de pandemie nooit terug helemaal opgeveerd. Japan en Zuid-Korea kreunen onder de ongezien lage wisselkoersen van yen en won.

Voeg daar nog bijzondere dure vluchten naar Europa aan toe, en, zeker in Parijs, astronomisch hoge prijzen voor hotelkamers, en het wordt duidelijk waarom er dit seizoen toch beduidend minder volk was op de modeweken.

Niet iedereen had slecht nieuws. ‘Een aantal van onze klanten is dit seizoen niet in persoon opgedaagd,’ zei Jan Jan Van Essche, die zijn 27^ste collectie voorstelde. ‘Maar eigenlijk gaan de zaken voor ons heel goed. Wie bij ons koopt, is heel gericht.’

De luxekolossen lijken van hun kant minder zelfverzekerd, ook omdat ze zichzelf in de voet hebben geschoten. De aflossing van de wacht verloopt bij veel huizen heel moeilijk. Veel labels, waaronder kolossus Gucci, zijn volop in ‘turnaround’, maar de mayonaise pakt niet echt. Er zijn nogal wat transfers op komst, onder meer bij Chanel, Dries Van Noten, Givenchy en, naar alle waarschijnlijkheid, Celine.

In Parijs ontbraken toch wel wat belangrijke namen — Valentino, Givenchy, Balmain, dat op het allerlaatste nippertje afhaakte. Botter, dat een presentatie zou geven in plaats van een défilé, deed uiteindelijk helemaal niets, wat jammer was. Ook EgonLab, Koché, Officine Générale en Ludovic de Saint Sernin gaven forfait. In ruil kregen we de langverwachte comeback van Undercover op de mannenkalender.

Over de historisch belangrijkste show van het seizoen leest u alles hier. In september toont Dries Van Noten een damescollectie die in Antwerpen door de studio is ontworpen. Afspraak in januari, normaal gezien, voor het debuut van de nieuwe creatief directeur van het label, al is daarover nog niets officieel bevestigd.

Het wordt in elk geval wennen.