Jonathan Anderson nam op de mannenmodeweek in Parijs de fakkel over bij het vermaarde modehuis Dior. Modejournalist Jesse Brouns was erbij, als enige genodigde van de Belgische pers. Een showverslag.
De uitnodiging voor de show van Dior was een stevige, donkergrijze doos met daarin een porseleinen bord waarop drie porseleinen eieren lagen te pronken, een replica van een vondst uit de archieven van het huis.
De collectie, de eerste van Jonathan Anderson voor het huis, was vooraf geteased met polaroids van Andy Warhol uit de eighties en een filmpje met voetballer Kylian Mbappé in hemd en das, met streepjes.
De zaal, in een efemere tent op de terreinen van de Ecole Militaire in Parijs, was dan weer geïnspireerd door de interieurs van de Gemäldegalerie in Berlijn, met fluwelen wanden waaraan twee kleine stillevens hingen van Jean Siméon Chardin.
Bekend volk
Ik keek uit op ‘Le panier de fraises’, uit 1761, een afbeelding van een bord aardbeien. En ook op Donatella Versace, de tieneridolen van de Koreaanse popgroep Tomorrow x Together, de Thaise acteurs Apo en Miles, en Rihanna en A$AP Rocky, die op het allerlaatste moment werden binnengeloodst.
Buiten stonden, zoals voor elke grote show in Parijs, troepen uitbundige tieners achter dranghekken samengeperst. Achter hen reed een kleine vrachtwagen met videoschermen voorbij. Daarop: een filmpje met hogervermelde Apo, het koosnaampje van de razend populaire acteur Nattawin Wattanagitiphat, die al even ambassadeur was van Dior, en dat ook blijft.
Er hing verandering in de lucht. Maar het filmpje op de vrachtwagen suggereerde dat we ook geen tabula rasa mochten verwachten. En dat bleek correct. Het modelandschap is de voorbije maanden grondig hertekend, met nieuwe ontwerpers bij ongeveer een dozijn toonaangevende labels, waaronder Balenciaga, Chanel, Gucci en Versace. Die labels onthullen in september hun nieuwe jasjes, maar Dior beet gisteren al de spits af.
Jonathan Anderson heeft er tien jaar bij Loewe opzitten, waar hij een grotendeels feilloos parcours liep. Hij heeft ook zijn eigen merk, J.W. Anderson, en tekent daarnaast nog twee keer per jaar een lijn voor Uniqlo. Bij Dior vervangt hij zowel Kim Jones, voor de mannencollecties, als Maria Grazia Chiuri, voor de vrouwencollecties. Sinds Hedi Slimane een kwarteeuw geleden Dior Homme begon, werden de lijnen altijd toevertrouwd aan aparte ontwerpers. Anderson is de eerste die beide collecties gaat tekenen. Hij lijkt stressbestendig.
Museumstuk
Christian Dior hield naar verluidt van het werk van schilder Chardin, die zocht naar de schoonheid in het alledaagse, en spektakel en grandeur ruilde voor ingetogen empathie. Anderson, die ook bij Loewe graag met echte kunst uitpakte, preciseerde dat ‘een museum een openbare plek is waar gesprekken plaatsvinden en geschiedenis een deel wordt van het dagdagelijkse leven.’
Waardevolle schilderijen uitlenen van prestigieuze musea als decorstuk voor een modeshow, is allesbehalve bescheiden, en het museum van Dior was ook niet openbaar. Je kwam er alleen binnen met uitnodiging en een identiteitskaart, en binnen werd mijn flesje water in beslag genomen door een suppoost. Anderzijds kon je voor de show begon wel op je gemak tussen de celebs wandelen, misschien omdat er meer celebs waren dan ‘gewone’ gasten. Hi, Daniel Craig, hey Robert Pattinson, hello Sam Nivola, Sabrina Carpenter.
En dan waren er nog de collega’s, zoals Kris Van Assche, die eerder tien jaar aan de slag was als artistiek directeur van Dior Homme; Lzaro Hernandez en Jack McCollough van Proenza Schouler, die Anderson opvolgen bij Loewe; Versace, Pier Paolo Piccioli, die straks debuteert bij Balenciaga; Matthieu Blazy, die aantreedt bij Chanel; en Michael Rider, die over een dikke week al in de voetsporen treedt van Hedi Slimane bij Celine; onder veel meer.
De show begon nadat Rihanna en A$AP Rocky hun opwachting hadden gemaakt. Met ‘Storm Trooper’, uit het door door de electropioniers Suicide geïnspireerde album Nebraska van Bruce Springsteen.
Eerste vaststelling: Anderson ging voor een meer doordeweekse, gemakkelijker draagbare garderobe dan Kim Jones. Piepjong, ook.
Er was sexy denim, zoals in de begindagen van Dior Homme, toen Hedi Slimane en vervolgens Kris Van Assche een ‘new look’ voor mannen introduceerden, met veel succes. Er waren gestreepte hemden en dassen, zoals gedragen door Daniel Craig in de zaal — een flashback uit de eighties, toen de lijn Dior Monsieur zakenmannen in maatpakken stopte. En heel gewone truien, met een discreet, lichtjes herzien logo.
Uit het tijdperk van Christian Dior — die zelf uitsluitend vrouwencollecties maakte — plukte Anderson drie jurken: de Caprice, de Cigale en de Delft — die hij herinterpreteerde tot spectaculaire, gigantische shorts. Anderson gaf zijn versie van Diors Bar-jas, in Donegal tweed, en liet reproducties maken van een dozijn militaire jasjes uit de achttiende en negentiende eeuw.
Van Maria Grazia Chiuri recupereerde hij de Book Tote tas, die hij liet bedrukken met de covers van een aantal klassiekers uit de wereldliteratuur: ‘Dracula’ van Bram Stoker, ‘Bonjour Tristesse’ van Françoise Sagan, ‘In Cold Blood’ van Truman Capote, ‘Les Fleurs du mal’ van Baudelaire.
De laatste look: een eerder eenvoudig grijsflanellen pak.
Mix van heden en verleden
De hele collectie was een beetje een grabbelton van items van vroeger en nu, wat alles welbeschouwd perfect past bij dit moment in de geschiedenis. Het was een meer commerciële versie van Dior, perfect draagbaar. Op de showpieces na, was er soms weinig verschil met de outfits die kids nu al dragen. Het was, kortom, geen geweldig spectaculair debuut. Maar dat was ook niet de bedoeling. Het was het begin van iets nieuws. In een interview vooraf had Anderson al gewaarschuwd dat hij Dior eigenlijk niet zo goed kende, en dat je vijf collecties nodig hebt om een merk terug op koers te brengen.
‘Je kan alleen modern zijn als je niet bang bent van het verleden,’ zei hij na de show. ‘Je moet de codes van een huis respecteren, maar je kunt ze wel stretchen, zonder je veel aan te trekken van wie voor je is gekomen.’ Hij zei ook dat hij voor elke collectie een ander aspect van Dior wil benadrukken. Niet één Dior, maar véél Diors. Dat is verdedigbaar in een tijdperk dat verslaafd is aan nieuw, nieuw, nieuw.
‘Ik wil mijn stempel drukken op Dior,’ zei Anderson, ‘maar uiteindelijk is het label groter dan mezelf. Dit is een recalibratie. Er is een nieuwe generatie aan zet, de mode verandert, en verandering is positief.’
