De comeback van Haider Ackermann: ‘Mijn visie op mijn rol als ontwerper is veranderd’

Als de man die de prachtigste avondjurken voor Cate Blanchett en co. ontwerpt een samenwerking aangaat met outerwearmerk Canada Goose, mogen we van een opvallende comeback spreken. Een gesprek met Haider Ackermann, vier jaar na het stoppen van zijn eigen merk.

‘Ik draag nooit een parka of een donsjas, dus natuurlijk was ik geïntrigeerd door het voorstel van Canada Goose’, lacht Haider Ackermann op het terras van een bar in het negende arrondissement van Parijs waar hij nu woont. ‘Genoeg geïntrigeerd in ieder geval om ja te zeggen op een ontmoeting met CEO Dani Reiss, al was het maar uit beleefdheid.’

Precies op tijd voor onze afspraak parkeert hij zijn fiets een paar meter verderop, zijn haar kort- geknipt – weg zijn de romantische krullen van vroeger – en een zijden sjaaltje om de hals. Verlegen glimlachend gaat hij zitten, klaar om het verhaal van deze verrassende wending te vertellen. ‘Het was vooral de betrokkenheid van Canada Goose bij het milieu die me aansprak. Ik ging op hun uitnodiging naar de Noordpool en wat ik daar zag, raakte mij diep. Het veranderde mijn visie op het leven en op mijn rol als ontwerper.’

Het aanbod kwam precies op het juiste moment in de carrière van de Colombiaans-Franse ontwerper. In de nasleep van een conflict met zijn zakelijke partner stapte Haider Ackermann op bij het label dat zijn naam draagt en begon hij vanaf 2022 aan een reeks collabs. Eerst met sportmerk Fila. Daarna haute couture met Jean Paul Gaultier, een samenwerking die in de Belgische pers voor opschudding zorgt nadat Jurgi Persoons, voormalig Belgisch modeontwerper, Ackermann ervan beschuldigt een exacte kopie te hebben gemaakt van een jasje van hem – een situatie waarop Ackermann vandaag niet meer wenst te reageren. Nadien volgde nog een samenwerking met Augustinus Bader rond beautyverpakkingen . ‘Het zijn allemaal manieren om mijn repertoire uit te breiden. Bij elke samenwerking ontdek ik een nieuw universum, alsof ik telkens een andere taal leer spreken.’

Deze creatieve oefening gaf hem tegelijk de bevestiging die hij nodig had. Ze moedigde hem aan om te putten uit zijn Colombiaanse roots, die hij na al die jaren leerde te omarmen. Een paar dagen voor de presentatie van Basecamp, zijn capsulecollectie voor Canada Goose, praat hij ons bij over wat hem drijft. Mode, natuurlijk, maar ook liefde en vriendschap.

In oktober presenteer je je eerste collectie als artistiek directeur van Canada Goose, een merk gespecialiseerd in donsjassen. Mogen we ons aan een spectaculaire show verwachten?

Haider Ackermann: ‘Nee, want het gaat niet om spektakel. Het doel is deze keer niet om mode te creëren, maar om de beste parka’s ter wereld te blijven maken. Misschien zullen de kleuren wat aantrekkelijker zijn, maar de nadruk ligt op de materialen, die technisch top zijn. Altijd op zoek gaan naar het beste: dat is wat deze opdracht interessant maakt.’

Canada Goose zet zich onder meer in voor de bescherming van ijsberen. Is dat niet een beetje greenwashing als je deel uitmaakt van een van de meest vervuilende industrieën ter wereld?

‘Op die vraag bestaat geen eenvoudig antwoord. Je hebt gelijk, hoor, onze industrie is behoorlijk hypocriet. We hoeven waarschijnlijk geen nieuwe kleren meer te ontwerpen. Maar het is mijn werk, en ik hou ervan. De uitdaging is om ons af te vragen hoe we mode kunnen maken die zo duurzaam mogelijk is. Bescherming van het milieu is een gebied dat voor mij vrij nieuw was. Ik ging kijken wat de wetenschappers en biologen van Polar Bears International (PBI) deden, de organisatie die zich inzet voor het behoud van ijsberen en het pakijs die Canada Goose ondersteunt. Toen ik de dreiging met eigen ogen zag, moest ik huilen. Ik besloot mezelf te informeren om te kijken wat ik kon doen, ook persoonlijk. Ik riep de hulp in van de beste activiste die er is om deze boodschap uit te dragen: Jane Fonda, een vrouw die al haar hele leven campagne voert, aan haar legitimiteit kan niet getwijfeld worden. Ons eerste gezamenlijke project – een sweatshirt in vier kleuren – was binnen enkele dagen uitverkocht. De opbrengst ging integraal naar Polar Bears International.’

Tussen 2020 en 2022 had je, na een geschil met je jarenlange zakenpartner, plots geen zeggenschap meer over het merk dat jouw naam draagt. Je was bang dat je het recht op je eigen naam voor altijd zou verliezen. Hoe beleefde je die periode?

‘Het was een enorme schok. Mijn naam is het enige dat ik van mijn ouders zal overhouden. Ik ben de zoon van meneer en mevrouw Ackermann. Dat kon ik me niet laten afnemen. Ik voelde me onteigend, mijn identiteit werd me ontnomen. Die hele juridische strijd ligt nu achter me. Gelukkig kon ik rekenen op de onvoorwaardelijke steun van mijn omgeving, ook van mensen uit de modewereld. Het was alsof ik beschermd werd door een warm deken van liefde en dat hield me op de been. Mode is geen job als alle andere: ik heb er vanaf het begin mijn hart en mijn ziel in gestopt, maar ook mijn onzekerheden. Stoppen met creëren was voor mij gewoon ondenkbaar.’

Ben je trots op die Ackermann- clan, die je ook toont op je Instagrampagina?

‘Mijn gekozen familie is mijn grootste luxe! Ze zijn onwaarschijnlijk loyaal, ik weet niet wat ik heb gedaan om dat te verdienen. Het zijn oude vrienden, maar ook al mijn exen. We zijn nog steeds hecht. Onze band is in de loop der tijd alleen maar sterker geworden, verrijkt door begrip voor elkaar. Zij kennen mijn gevoeligheden, ze hebben mijn gebreken gezien en al mijn vreugde met mij gedeeld.’

Zelfs toen je aan de zijlijn stond, ben je nooit gestopt met ontwerpen voor vrienden. Sommige van die outfits zijn legendarisch geworden.

‘Het is fantastisch om samen met vrienden als Cate Blanchett of Tilda Swinton écht samen te creëren! Denken, praten, proberen… als het moet een hele dag. Zoiets is enkel mogelijk als je geen stylisten of medewerkers om je heen hebt. Zo ging het trouwens ook met Timothée Chalamet en de beroemde haltertop met bijpassende broek die hij droeg op het filmfestival van Venetië. Omdat hij een kannibaal speelde in Bones and All, drapeerde ik hem in een lap rode stof. Je had zijn blik moeten zien toen hij zichzelf in de spiegel bekeek. Net zoals David Bowie dat deed, speelt hij graag met de verleidelijke kracht die hij uitstraalt. We keken elkaar aan en zeiden: “Doen?” Het was niet berekend. De toevalligheden in het leven kunnen zo mooi zijn.’

Een beetje zoals jullie ontmoeting, die evengoed niet had kunnen plaatsvinden?

‘Inderdaad. Timothée stond nog aan het begin van zijn carrière toen hij contact met me zocht. Hij wilde dat ik hem in Berluti zou kleden voor zijn eerste rodeloperervaring, voor Call Me by Your Name. Het was zijn agent die me kon over-tuigen, Timothée was er speciaal voor afgereisd uit de Verenigde Staten. Toen de deur openging, stond daar die stralende jongen, vol zelfvertrouwen en charme. Hij liep naar het kledingrek en wist precies wat hij wilde. Ik was er ondersteboven van.’

Met meer dan een miljoen volgers op Instagram ben je een echte beroemdheid. Betekent dat voor jou ook dat je engagement moet tonen?

‘Ik probeer het in ieder geval, maar op een subtiele manier, wat steeds moeilijker wordt op sociale media waar alles zo snel polariseert. Met zoveel mensen die hun gelijk uit-schreeuwen, wil je soms liever je mond houden. Maar blind blijven voor wat er in de wereld gebeurt is nog erger. Toegegeven, ik red geen levens, ik werk maar met lappen stof. Meer dan in politiek, ben ik geïnteresseerd in menselijkheid. Als ik zanger Shervin Hajipour vraag of ik een fragment uit Baraye, zijn hymne die het strijdlied werd van het Iraanse vrouwenverzet, kan laten horen tijdens de modeshow van Jean Paul Gaultier, dan is dat mijn manier om te zeggen: we denken aan jullie. Het is om de mensen die het zullen horen te raken en bewust te maken. En als ik samen met Timo (Timothée Chalamet, red.) een sweatshirt maak waarvan de opbrengst naar meisjes en vrouwen in Afghanistan gaat, dan kan het me niet schelen wat sommige mensen daarover zeggen. Met de opbrengst hebben meer dan 826 mensen een dak boven hun hoofd en eten voor een hele winter. Dat is voor mij het enige wat telt.’

De haute-couturecollectie die je in januari 2023 voor Jean Paul Gaultier hebt gemaakt, was dat iets waar je al lang van droomde?

‘Je kunt niet, zoals ik, opgroeien tussen de sluiers en gedrapeerde kleding van de vrouwen in Ethiopië, Tsjaad of Algerije, zonder op een dag over haute couture te gaan nadenken. Dat is wat me bij de mode heeft gebracht. Ik zal nooit de weken vergeten die ik doorbracht in de ateliers met de “petites mains“, de naaisters, steeds op zoek naar een vorm van perfectie, zelfs als die niet bestaat. Ik ben ongelooflijk trots op deze collectie en op het feit dat Gaultier me carte blanche gaf. Trots ook dat ze zo goed verkocht werd. En nog steeds verkoopt.’

Als je over je adoptie praat, klinkt het als een gelukkig verhaal. Hebben de vele reizen die je maakte tijdens je jeugd je geholpen om in het reine te komen met je situatie, om je meer aanvaard te voelen in je anders-zijn?

‘Het is complexer dan dat, denk ik. Ik voelde me net helemaal níét geaccepteerd, waar ik ook heen ging. Maar hoe kun je aanvaard worden als je jezelf niet aanvaardt? In mijn geval zal de zoektocht naar mezelf waar-schijnlijk nooit eindigen. Maar dat maakt het boeiend. Ik hoor tenslotte bij niemand, bij geen enkel land. Dat is tegelijk een vorm van vrijheid en een enorme eenzaamheid. Ik weet dat mijn ouders niet mijn biologische ouders zijn. Maar ze zijn de mensen van wie ik in deze wereld het meeste hou. Zonder hen zou ik hier niet zitten om je dit verhaal te vertellen. In elk leven zit een element van geluk.’

Begrijp je vandaag beter wat je er lange tijd van weerhield om naar Colombia terug te keren?

‘Als adoptiekind heb ik me lang afgevraagd hoe ik de liefde van mijn adoptieouders kon rechtvaardigen. Een kind de hand reiken is de mooiste daad van liefde die er is, een kind een toekomst bieden die het lot niet in petto had. Het was de liefde die ik voor mijn ouders voelde die me ervan weerhield om terug te gaan. Ze hield me zelfs tegen om Spaans te leren spreken. Het was mijn manier om hen gerust te stellen. Om hun te zeggen: natuurlijk lijk ik niet op jullie, of op mijn broer en zus – hij komt uit Korea, zij uit Vietnam. Maar dat maakt niet uit. Ik hoor bij jullie.’

Wat deed je uiteindelijk besluiten om de reis toch te maken?

‘Het was niet de eerste keer dat het land mij uitnodigde. Ik werd er echter voorgesteld als een soort wonderkind en ik herkende me niet in dat beeld. Maar toen kreeg ik in 2013 een brief van president Juan Manuel Santos. Hij vertelde me dat de jongeren van Bogota, Medellín en Cali, bedreigd door de kartels en FARC-strijders, rolmodellen nodig hadden. Mensen die hun dromen hadden nagestreefd en waargemaakt. Deze man, die van de strijd tegen de drugshandel zijn missie heeft gemaakt, heeft me gedwongen om mijn kijk te veranderen. Ik besefte dat ook ik, als geadopteerd Colombiaans kind, het nodig had gehad om ontwerpers, beroemdheden en zelfs inspirerende mensen uit de straat te bewonderen om zo mijn eigen persoonlijkheid te kunnen ontwikkelen. Ik besloot om iets te doen met mijn stem. Voor het eerst in mijn leven voelde ik me nuttig.’

Wat was je eerste indruk toen je aankwam in Bogota?

‘Het is een heel vreemd gevoel om zogezegd thuis te komen op een plek waar je je een complete vreemdeling voelt. Toen ik in Bogota landde, verwachtte ik allemaal mensen te zien die op mij leken… Alleen zijn er in de hoofdstad maar heel weinig mensen van kleur. Toen realiseerde ik me dat ik oorspronkelijk uit de bergen kwam. Langzaamaan drong het tot me door dat ik veel meer Colombia in mij had dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Mijn tactiele kant bijvoorbeeld, of de uithouding die ik in mijn jonge jaren had om de hele nacht door te dansen… ik weet nu dat het mijn Colombiaans bloed is. Voor mijn dierbaren – mijn familie, mijn vrienden, mijn exen – die bij me waren, was het een openbaring. En het hielp hen dan weer om mij beter te begrijpen.’

Ben je sinds 2013 nog in Colombia geweest?

‘Ik was er al twee keer, telkens voor mijn werk. Ik ben van plan om het volgend jaar weer te doen, maar dan zonder verplichtingen. Gewoon met de rugzak op avontuur, zoals de eerste keer dat ik er was. Ook al was het toen niet toegelaten – de regering was te bang voor aanslagen van de FARC – ging ik te paard de jungle in. Overal waren vlinders, vogels vlogen alle kanten op. Ik had me nog nooit zo in harmonie gevoeld. Ik voelde me er vrijer dan ik ooit was geweest.’

Lukt het je om ’s nachts te slapen, met alles wat er nu gaande is in de wereld?

‘Nee. De toestand van de wereld houdt me wakker… Maar evengoed lig ik na te denken over beslissingen die ik moet nemen, zoals de kleur van een jas. Het helpt ook niet dat de persoon met wie ik vandaag mijn leven deel in New York woont. ’s Nachts zit ik in mijn eigen bubbel, in de cocon van mijn ascetische flat. In de stilte krijg ik het gezelschap van de innerlijke stemmen die mij altijd vergezellen en die ik maar moeilijk het zwijgen kan opleggen. Maar ik hou van mijn eenzame nachten – ze geven me soms meer dan mijn dagen.’