Céline vs. Celine: verloor het modehuis méér dan het accent sinds Hedi Slimane aan het roer staat?

Opschudding in de modewereld: Hedi Slimane volgt Phoebe Philo op als artistiek directeur van Celine, voortaan zonder accent aigu geschreven. De fans van #oldcéline zijn boos. Modejournalisten Jesse Brouns en Ellen De Wolf vechten het uit.

Ik moet beginnen met een bekentenis: ik ben nooit een fan geweest van Hedi Slimane. Zijn jaren tachtig glam meets grunge-esthetiek laat mij koud. Ik heb niks met de skinny Slimane-lookalikes die hij over de catwalk stuurt, en nog minder met de pruilende meisjes in microjurken.

Niemand twijfelt eraan dat Slimane een klassieke garderobe kan ontwerpen. Zijn outerwear is uitstekend. Zijn smokings ook. Maar ik mis een link met de werkelijkheid. Mode is vaak een spiegel van de wereld waarin we leven. Het Celine van Slimane is een kopie van wat hij in 2012 al voor Saint Laurent deed, en in zekere zin ook al in 2000 voor Dior Homme. De tijden zijn veranderd, maar Hedi Slimane niet.

Ik sta niet alleen met mijn mening. De internationale pers was bikkelhard voor Hedi Slimane, in september vorig jaar. Tim Blanks vergeleek de show met een horrorfilm. Diet Prada noemde het een ‘high-street’ collectie. En Vanessa Friedman van The New York Times schreef spottend: ‘ Mamma Mia, here we go again.’ Een sneer naar de rockhipsters in het publiek. Friedman had gelijk. Hedi Slimane heeft dit allemaal al eens gedaan. Het was de essentie van zijn Saint Laurent, waar hij nog voor hij één look toonde ‘Yves’ liet vallen uit de naam, net als het accent aigu bij Celine. En ook toen hadden de meeste critici er een hekel aan. Het verkocht echter als zoete broodjes. Niet alleen de accessoires, zoals wel vaker het geval is bij luxemerken, maar ook de smokings, trenchcoats en mini- jurken.

Als het maar verkoopt, zal LVMH, de eigenaar van Celine, gedacht hebben. Ook als ze daardoor alles waar het merk voor stond, moeten opofferen. Het Céline van Phoebe Philo had tien jaar lang een grote invloed op hoe vrouwen zich kleden. Het ging verder dan trends of imago. Philo zocht een antwoord op de vraag wat vrouwen willen, en hoe ze zich in de complexe wereld van vandaag willen tonen. Haar kleren waren modern, aantrekkelijk en vooral heel erg nu. Niemand had verwacht dat Slimane in de voetsporen van Phoebe Philo zou treden. Het had ook geen zin om haar te vervangen door wat dan ongetwijfeld als ‘een flauw afkooksel’ zou zijn bestempeld. Maar ik had ten minste gehoopt iets nieuws te zien. Iets verrassends. Oké, dit is nieuw voor Celine, maar niet voor de mode.

Ellen De Wolf

Ik heb niks tegen Céline, en nog minder tegen Phoebe Philo. Haar Céline was uitstekend. Maar ze is opgestapt. De wereld draait door.

Céline is opgericht in 1945, door Céline Vipiana en haar echtgenoot Richard. Het koppel maakte eerst kinderschoenen. Hun logo was een rode olifant. In de sixties richtten de Vipiana’s hun pijlen op sportswear en leren accessoires. In 1997 kreeg Michael Kors de opdracht om Céline de mode in te loodsen. Opgevolgd door achtereenvolgens Roberto Menichetti en Ivana Omazic. In 2008 deed Phoebe Philo haar intrede. De directie van luxegroep LVMH noemde dat destijds “een kans voor de ontwerper om haar visie uit te drukken.” Nu is Slimane aan de beurt en voor hem geldt precies hetzelfde. “Je gaat niet bij een huis werken om degene die je vooraf is gegaan te imiteren”, waarschuwde hij in Le Figaro, nog voor zijn eerste show. Om maar te zeggen dat Céline in feite een merk is zonder eigenschappen. Niet meer dan een naam. Je maakt ervan wat je wilt.

Philo en Slimane zijn radicaal andere ontwerpers. Haar Céline en zijn Celine hebben, met uitzondering van de naam, niets met elkaar te maken. En zelfs de naam is niet meer helemaal dezelfde; Slimane liet het accent aigu van de E weghalen uit het logo. De fans van Philo vonden dat heiligschennis.

Zelf ben ik misschien geen fan van Hedi Slimane, maar toch op zijn minst een bewonderaar. Ik bewonder zijn laserfocus, zijn wilskracht en zijn koppigheid. Zijn kleren zijn perfect draagbaar. Dat hij vrouw- onvriendelijk zou zijn, vind ik onzin (maar ik ben geen vrouw: misschien vergis ik mij). Omdat hij al eens een model in een minirok stopt? Hij doet altijd hetzelfde: dat is waar. Net zoals Gerard Reve altijd hetzelfde boek schreef. Nu eens voor Uit- geverij Van Oorschot, dan weer voor De Bezige Bij of Veen.

In feite verdienen Phoebe Philo en Hedi Slimane hun eigen labels. Waarom blijven we gefascineerd door Coco Chanel of Cristobal Balenciaga? Simpel: een luxehuis van nul opstarten kost veel geld. Verbouwen is meestal goedkoper dan nieuwbouw. Wie Céline heruitvindt, heeft al winkels, ateliers, fabrieken, een management. De opgeklopte heisa voor of tegen Céline is gratis reclame. Alleen al over dat accent aigu is eindeloos geschreven.

Bovendien is het veiliger investeren in een dode ontwerper dan in een levende. Een meltdown is snel gebeurd. Philo en Slimane zijn koppig: die stappen op als ze ontevreden zijn. LVMH heeft slechts één keer een nieuw merk gelanceerd, in 1987. Christian Lacroix heeft nooit winst gemaakt, is in 2015 voor een habbekrats verkocht, en leidt tegenwoordig een grotendeels vegetatief bestaan. LVMH zou binnenkort een nieuwe poging wagen, met Rihanna. Maar eerst zet de groep zich schrap voor de wederopstanding van een zoveelste legende: Jean Patou, met Guillaume Henry aan het roer. Intussen laat Slimane met zijn Celine de kassa’s rinkelen.

Jesse Brouns