Amanda Sanchez was twintig toen ze pasmodel werd van Chanel. Achttien jaar later werkt ze nog altijd in de studio van rue Cambon. Een job als geen ander.
Eind 2001 klopte Amanda Sanchez aan de deur bij Chanel. Niet veel later werd de jonge Braziliaanse aangeworven als fulltime pasmodel. Ze bracht talloze uren door met Karl Lagerfeld en zijn opvolger, Virginie Viard. Ze liep ook álle shows van het huis mee, een record. En terwijl pasmodellen in het verleden altijd ver op de achtergrond bleven, werd Sanchez een soort celebrity. Haar populaire, immer vrolijke Instagramaccount heeft daar wellicht veel mee te maken: selfies op het werk (in de spiegels van de studio, op de brandtrap), snapshots van haar appartement in de Marais, kiekjes van haar kat en haar zoon, een puber van dertien. ‘Ik toon zowel dit universum – het werk bij Chanel – als mijn dagelijks leven’, zegt ze. ‘Je kunt in een buitengewone wereld werken en tegelijk een normaal leven leiden. Soms herkennen mensen me op straat en dan zeggen ze me dat ze mijn kat zo leuk vinden.’
Je bent begonnen als model in Spanje.
‘Ik ben opgegroeid in São Paolo. Toen ik zestien was, kon ik in Barcelona gaan studeren. Ik was niet het soort meisje dat ervan droomde om mannequin te worden.’
Waar droomde jij dan van?
‘Ik wou journalist worden en veel reizen. Iemand zei me: ‘Je bent groot en slank, het zou interessant kunnen zijn om mannequinwerk te proberen.’ Ik deed een paar jobs en besefte dat ik als model heel veel zou kunnen reizen, en dat was precies wat ik wou doen. Ik heb drie jaar aan een stuk gereisd, van mijn achttiende tot mijn twintigste. Ik heb in Japan en in New York geleefd. Ik wilde nooit terugkeren naar een plek waar ik al eens eerder was geweest. Parijs was de allerlaatste halte op mijn parcours. Ik vond het een koude, harde stad. In New York of Milaan kon ik snel goede vrienden maken, al bleef die vriendschap vaak oppervlakkig. In Parijs kroop er veel meer energie in. Je moet hier de tijd nemen om iemand echt te leren kennen.’
Hoelang heeft het geduurd voor je je thuis voelde in Parijs?
‘Die eerste keer ben ik zes maanden gebleven. Ik had het echt moeilijk. Daarna ben ik naar Australië getrokken omdat dat land me aansprak. Sydney was geweldig, maar ik ben uiteindelijk toch teruggekeerd naar Parijs, net voor Kerstmis. Bij Chanel zochten ze een meisje voor de fittings, voor een couturecollectie, een maand werk. Ik heb toen een paar castings gedaan. De eerste die ik bij Chanel ben tegengekomen, was Virginie Viard. Het heeft een dag of drie geduurd voor ik Karl Lagerfeld heb ontmoet. Dat leek heel lang. De verwachtingen waren hooggespannen en er kwam telkens iets tussen. Natuurlijk was het advies van Virginie of van de première d’atelier ook belangrijk, maar hij moest de knoop doorhakken.’
Maar hij zag je dus wel zitten?
‘Die eerste ontmoeting was heel indrukwekkend. Je wacht al zo lang en dan kom je eindelijk dat bureau binnen. De man had présence. Karl was niet de eerste de beste.’
Hoe oud was je?
‘Ik was twintig. Hij ging onmiddellijk akkoord. ‘Ze heeft heel mooie proporties’, zei hij. ‘Pas op,’ waarschuwde Virginie, ‘ze spreekt geen Frans.’ Waarop hij zei: ‘Dat komt goed uit, je ne dis rien de méchant.’ De volgende dag begon ik voor hem te werken. Toen die couturecollectie af was, hebben ze me voorgesteld om te blijven voor de prêt-à -porter, en daarna hebben ze me opnieuw gevraagd. En hier zijn we, achttien jaar later.’
Je loopt sinds het begin ook de shows van Chanel. Is dat gebruikelijk voor een pasmodel?
‘Hoe dat precies zit bij andere huizen weet ik niet, maar ik neem aan dat het minder gebruikelijk is. Bij Chanel maakt het deel uit van de traditie. Het is ergens ook logisch, een vorm van respect voor het werk dat je doet. Bovendien zijn de kleren letterlijk op mijn lichaam gemaakt. Het zou zonde zijn om me dan niet als model te gebruiken in de shows.’
Wat gaat er door je hoofd als je dat immense Grand Palais betreedt?
‘Ik vind het geweldig. Het is telkens een nieuw avontuur. Er zit een verhaal achter elke show, en een maand tot anderhalve maand werk. Het blijft ook altijd spannend. Ik ga niet beweren dat ik podiumvrees heb, maar ik heb toch elke keer vlinders in mijn buik voor het mijn beurt is.’
Zijn die achttien jaar shows een record?
‘Ik heb het nooit nagekeken, maar wellicht wel. Ik ben waarschijnlijk ook de vrouw die de meeste Chanelkleren heeft gedragen. Achttien jaar, dat zijn veel collecties.’
Hoe verklaar je dat je hier al zo lang werkt?
‘ Est-ce-que ça s’explique? Ik denk het niet. Misschien is het toeval. Al weet ik niet of ik in toeval geloof. Er heeft wellicht van alles meegespeeld. In de ateliers zijn ze het gewend om met mijn maten te werken. En mijn maten zijn de voorbije achttien jaar nooit veranderd. Ik neem aan dat dat helpt.’
Sta je dan niet permanent onder druk?
‘Totaal niet. Ik heb een kind gekregen, en daarna heb ik de draad gewoon weer opgepikt. Als het moeite zou kosten om in conditie te blijven, was ik er al lang mee gestopt.’
Hoe ziet een werkdag bij Chanel eruit?
‘De uren zijn klassiek, maar de dagen lijken nooit op elkaar. Ik begin om tien uur, maar verder weet je nooit wat je kunt verwachten. Ik ben de hele dag beschikbaar voor pasbeurten in de ateliers, met Virginie. Ik moet vaak wachten. Dan lees ik, in mijn kamertje naast de studio. Of ik doe de ronde van de kantoren, breng tijd door in de ateliers. Dan keuvelen we tussen het werk door. Dit is echt een tweede thuis geworden, een tweede familie. De premières d’atelier weten alles van mijn leven. Het zijn vrouwen met wie ik heel veel deel, vertrouwelingen.’
Wat blijft je bij van Karl Lagerfeld?
‘Ik heb duizenden herinneringen. Ik heb hem tenslotte al die jaren bijna elke dag gezien. ( stilte) Ik had enorm veel respect voor hem, ik apprecieerde hem en dat was, denk ik, wederzijds. Ik vond het geweldig om met hem te werken, en ik heb echt veel geluk gehad dat ik in die kleine cirkel zat. Hij was genereus en grappig. De slimste mens die ik heb gekend. Karl was een bibliotheek, hij las alles over alles, kwam voortdurend met anekdotes op de proppen.’
Is er veel veranderd sinds Virginie Viard hem heeft opgevolgd?
‘Chanel is geen huis van radicale veranderingen. Er is een evolutie, maar die is heel zacht en natuurlijk. Vandaag is het een vrouw die Chanel tekent. Een vrouw die ontwerpt voor vrouwen. Dat maakt een verschil. Virginie draagt de codes van Gabrielle Chanel in haar hart, ze hoeft geen inspanningen te doen. Haar toets is heel nadrukkelijk aanwezig. Voor buitenstaanders is dat misschien niet evident, maar ik zie haar persoonlijkheid gereflecteerd in haar ontwerpen.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
