Pierre Jochem (61) leidde de afgelopen 35 jaar prestigieuze hotels zoals The Peninsula Beijing, The Pierre in New York en het Imperial Palace in New Delhi. In 2013 werd hij directeur van hotel La Mamounia in Marrakech, waarvan hij onlangs de ingrijpende renovatie voorstelde.
Ik heb altijd geweten dat ik in de hotelwereld wilde werken. Mijn vader was een Sabenapiloot in Congo, wat betekende dat we veel reisden en vaak in mooie hotels in Afrika en daarbuiten logeerden. Als kind voelde ik me zodanig thuis in die luxueuze omgevingen dat ze me nooit meer loslieten. Toen ik me op mijn zestiende inschreef aan de hotelschool in Straatsburg, had ik maar één wens: in de grootste vijfsterrenhotels van de wereld werken. Dat ik die droom heb kunnen waarmaken, is een enorm voorrecht.
Naar onbekende plaatsen verhuizen heeft me nooit afgeschrikt. Na mijn geboorte in Kinshasa woonden we onder meer in Kenia, Ethiopië en Kameroen – elke drie, vier jaar veranderde mijn hele omgeving. Zonder mijn moeder en haar geruststellende aanwezigheid had ik alles wellicht een stuk moeilijker gevonden, maar dat intense parcours zorgde er mee voor dat ik me overal snel kan aanpassen. Ondertussen heb ik in alle uithoeken van de wereld gewoond en gewerkt. Tegelijk weet ik hoe belangrijk het is om ergens echt thuis te zijn. Dat heb ik alleen in de Elzas en Straatsburg, de plek waar de roots van mijn familie liggen, waar ik als kind de eindejaarsfeesten vierde en later mijn vrouw ontmoette.
Ik heb nog nooit zo vaak mijn zegeningen geteld als in het afgelopen jaar. Vroeger deed ik dat zelden, ik zag altijd wel ruimte voor verbetering
Een hotel moet met zijn tijd meegaan. La Mamounia is wat het is door zijn ziel en geschiedenis, maar mijn focus moet op de wereld en de verwachtingen van klanten vandaag liggen. Het verleden zit al in elke kier en spleet van het hotel. Patrick Jouin en Sanjit Manku waren voor mij de ideale architecten voor de delicate evenwichtsoefening die de modernisering van een palace is: uiteindelijk verander je alles opdat niets verandert.
Luxehotels zullen even snel weer op gang komen als dat ze stilvielen. Langeafstandsreizen zullen kort na de vaccinatiecampagnes nog moeilijk liggen, maar zeker naar minder verre bestemmingen zullen mensen snel terugkeren. Velen dromen er al maanden van om weer naar het buitenland te reizen en van het leven te genieten. Ook het psychologische effect van covid-19 zal de eerste maanden een rol spelen. De ervaring leert ons nu al dat klanten zichzelf willen verwennen en bijvoorbeeld sneller voor een duurdere wijn kiezen.
Ik geloof in de kracht van het goede voorbeeld. Als ik van onze mensen verlang dat ze de lat hoog leggen voor zichzelf, moet ik dat zelf ook doen. Hoe dan ook kan een luxehotel niet zonder een zekere rigueur: je kunt de zaken niet het ene moment zus aanpakken en het volgende zo, je moet elke dag net zo uitmuntend zijn als de vorige.
Op mijn leeftijd is het goed om over je volgende stappen na te denken. Op professioneel vlak heeft het leven me altijd enorm verwend, plotseling geen uitdagingen meer hebben lijkt me vreselijk. Ik voel nog altijd passie voor de hotelwereld en de luxesector, ik heb ideeën en ervaring en zin om die op anderen over te dragen. Daar wil ik de komende jaren iets mee doen. Maar een mens moet wel bezig blijven: om gezond te blijven, moet je je hersenen doen werken.
Echte luxe gaat over tijd en ruimte. Niet over een exclusieve wijn of een duur object, maar over de vrijheid om gewoon neer te zitten en de wereld voorbij te zien trekken. Op vakantie zijn afspraken en verplichtingen taboe voor mij: niets te doen hebben, kan heerlijk zijn.
Ik heb nog nooit zo vaak mijn zegeningen geteld als in het afgelopen jaar. Vroeger deed ik dat zelden, ik heb zo’n resultaatgericht karakter dat ik altijd wel ergens ruimte voor verbetering zag. In het verleden herinnerde vooral mijn vrouw me er soms aan hoeveel geluk we hebben, maar dat is steeds minder nodig: een van de effecten van de pandemie is dat we allemaal wat bewuster in het leven staan.
