Vandaag vieren we feest. In de crèches, kleuter- en lagere scholen over het ganse land werden de voorbije weken massaal veel cadeautjes gemaakt. Voor ons, vaders.
Terecht. Vader, het is een titel waar we trots op mogen zijn. Van onschatbare waarde, maar vaak onderschat. Een moeder is gewoon moeder als ze op het kind let, een vader heet thuiswacht of babysit wanneer hij alleen thuis is met ‘de kleine’. Nochtans zijn we gewoon vader en ouder. Er is een nuanceverschil.
Toegegeven, het duurde even voor ik de omschakeling gemaakt had van man naar vader.
Toegegeven, het duurde even voor ik de omschakeling gemaakt had van man naar vader. Plots is daar die baby. Inderdaad, negen maanden lang was het er al. Subtiel in de buik van de mama en toch…de eerste keer je baby in de armen, het voelt aan als plots. Dan pas start het avontuur voor ons en tegelijk het proces van vader worden. Het is een feit. Moeder ben je. Vader word je.
Vader (en moeder) zijn, het is een rollercoaster aan emoties. Het merendeel ronduit positief.
Er zit weliswaar af en toe een binnensmondse vloek klaar. Toen we eens rustig wat voetbal wilden kijken en de dochter liever voortdurend boekjes las. Of toen die van ons halverwege de nacht de nood vond om op te staan. Toen de avondzon zo hard scheen en er geen babysitters voor handen waren. Of toen mama net de deur uit was en die pamper toch niet zo vochtbestendig bleek te zijn.
Soms mondt een vloek uit in pure angst. Toen je daar stond, te midden van de scherven met in je hand een gebroken glas.
Soms mondt een vloek uit in pure angst. Toen je daar stond, te midden van de scherven met in je hand een gebroken glas. Toen je plots halverwege de trap zat of toen je plots de straat overliep. Telkens stond de wereld heel even stil.
Ik heb me ook al lomp gevoeld. Toen we samen iets te wild waren en jij niet je handjes, maar eerst je voorhoofd met de grond in contact liet komen. Toen ik de lade opentrok en je voetje onder die lade zat. Een koekje, knuffel en fopspeen later en het was vergeven, maar toch…het was lomp.
Maar vaders, geef toe, de momenten van vloeken, schrik hebben en lomp voelen smelten als sneeuw voor de zon in vergelijking met die momenten van intens geluk. De eerste keer dat je lachte, dat je naar me toe kroop of toen je in je eigen onverstaanbaar taaltje een volledig verhaal vertelde. Boeiend was het zeker, maar tot op heden weet ik nog altijd niet over wat het gaat.
Het is gek hoe snel de tijd vliegt.
Het is gek hoe snel de tijd vliegt. Die rit om middernacht naar het ziekenhuis lijkt de dag van gisteren te zijn. En zie nu, je loopt, je klimt, je springt… ik ben benieuwd naar je verhaal, naar je toekomst, dromen. Of beter gezegd ons verhaal, onze toekomst en onze dromen.
Ook wij hebben twijfels, vallen en opstaan. Soms doen we ook maar wat.
Vader zijn, je wordt het, je blijft het.
Pieter Declercq
Vaderklap, dat zijn twee vaders. Vaders van respectievelijk één en twee kleine opdondertjes. Op Vaderklap delen ze hun ervaringen, willen ze inspireren en hopen ze zelf geïnspireerd te worden.
