Surfen aan de Belgische kust: ‘Je moet de zee leren lezen’

Is jouw mentale beeld van surfen er ook een van wuivende palmbladeren, ukeleles en een alles verzadigende zon op een exotische bestemming? Snap out of it, ook onze Belgische kust kan een surfers paradise zijn. Deze onhandige zeemeermin testte het voor jullie uit.

Voor iemand wiens beeld van surfen en surfcultuur gebaseerd is op de sixties film ‘The Endless Summer’ klinkt de Belgische kust niet meteen als de ultieme surfbestemming. De cultdocumentaire volgt twee surfers uit Californië die de wereld rondreizen, de zomer en perfecte golven achterna. Ze gaan aan land om meteen ter zee te gaan op droombestemmingen zoals Zuid-Afrika, Australië en Nigeria. 95 minuten lang beelden van wit zand, een brandende zon, bruine torso’s en eindeloze golven met een soundtrack van de band met de veelzeggende naam The Sandals.

Geld of tijd om de gebronzeerde surfgoden achterna te reizen ontbreekt me.

Geld of tijd om de gebronzeerde surfgoden achterna te reizen ontbreekt me. Mijn uitverkoren surfoord was daarom Oostende, koningin der badsteden. Ik hoefde er enkel een trein voor te nemen, die me mits een kleine vertraging vlot op m’n bestemming bracht. Aangekomen in Oostende werd ik verwelkomd door een zwerver, die voor de zekerheid aan de andere kant van de straat ging lopen, want ‘je weet maar nooit of jij gevaarlijk bent.’ Mijn vastberaden surfblik zat dus al snor.

De surfclub van Oostende bevindt zich tegenover de Wellingtonrenbaan, onder de zeedijk. Mijn surfinstructeur spreekt me gewoon in het West-Vlaams aan, voor een Brabantse net exotisch genoeg om in de vakantiestemming te geraken en vertrouwd genoeg om me op m’n gemak te voelen. First things first: mezelf in een surfpak hijsen. Met het blote oog wordt een wetsuit voor me uitgezocht dat wonderwel past. Een surfpak lijkt eigenlijk behoorlijk hard op een superheldenoutfit. Toeval? Ik dacht het niet.

Of ik wel eens gesurft heb? Vraagt de instructeur. Ik wik en weeg mijn antwoord. In het verleden volgde ik al tweemaal lessen, een keer tijdens een reis in Portugal en de andere sessie vond plaats in Frankrijk. Ik weet dus wat me te doen staat, maar wil ook geen mal figuur slaan en mompel dat ik wel eens op een plank gestaan heb, maar toch graag de uitleg krijg. Bovendien is het puffen geblazen na het vervoeren van de grote surfplank en kan ik wel een adempauze gebruiken tijdens de instructiesessie. Die begint zoals gebruikelijk met de plank op het strand. ‘Welke voet staat achteraan denk je?’ Tja, het verschil tussen links en rechts ontsnapt me zoals gewoonlijk dus ik probeer even uit en we beslissen dat mijn rechtervoet achteraan zal staan tijdens het surfen.

Gelukkig is surfen zo intensief dat de koude snel plaats ruimt voor brandende spieren en een verhit hoofd.

Na het opfrissen van de techniek, is het tijd om het water te betreden. Het is een grijze dag en het water is koud. Gelukkig is surfen zo intensief dat de koude snel plaats ruimt voor brandende spieren en een verhit hoofd. Dat Beyoncé een ganse nacht kan surfen – of waar gaat Drunk in Love anders over? – verbaast me niets, maar enkele uren watersporten lijkt me toch voldoende beweging voor deze week. Wat blijkt? Om de natuurkracht van de zee te temmen heb je heel wat energie nodig.

Op het land mag ik dan wel een stoethaspel zijn, op zee weet ik mijn lichaam wel in balans te houden.

De instructeur duwt me de golven in en zegt bemoedigend: ‘Nu recht springen!’ We hebben helaas vooral te maken met ankle biters, golfjes die weinig kracht hebben en niet veel hoger komen dan onze enkels. Toch is de surfsessie geslaagd en dat heeft alles te maken met de aantrekkingskracht van de zee en het rustgevende klotsen van de golven. Toegegeven, dat de instructeur me complimenteert op mijn evenwichtsgevoel zal er ook wel mee te maken hebben. Voor iemand die al meermaals van een stoel is gevallen, voelt dit als een overwinning. Op het land mag ik dan wel een stoethaspel zijn, op zee weet ik mijn lichaam wel in balans te houden. Aarzel je dus om surfen te proberen omdat je niet de sportiefste of elegantste bent? Trek dan toch eens een wetsuit aan, want wie weet komen er verborgen talenten naar boven. En zelfs het proberen an sich zorgt al voor plezier, beloofd.

Ik vraag luidop hoe je in godsnaam weet wanneer er een goede golf op je afstevent. ‘Je moet de zee leren lezen’, klinkt het antwoord. Voor iemand die gewoonlijk boeken, kranten en (online) magazines leest en landinwaarts woont vergt dat wat oefening. ‘Zet de webcam van de kust thuis af en toe op en spring de trein op wanneer de golven wat hoger zijn’, geeft m’n instructeur als tip.

Intussen is de zee zo kalm dat golfsurfen eigenlijk gewoon chillen op een plank geworden is. We verruilen de surfplank dus voor een breder exemplaar en sluiten de namiddag af met een Stand Up Paddle-sessie. Ook hier heb je wat evenwicht voor nodig, maar nu ik gesterkt ben in mijn idee dat ik een behoorlijk evenwichtig mens ben, heb ik het SUPen snel onder de knie.

Surfen heeft niet zozeer te maken met de bestemming, maar alles met een state of mind.

Moe maar voldaan na een namiddag vol watersport aan de Belgische kust wandel ik door de statige straten van Oostende terug naar het station. De gebruikelijke beslommeringen sluipen stilaan terug mijn hoofd binnen en ik besef dat ik op de surfplank geen enkele keer gepiekerd heb. ‘Wist je dat sommige surfers ook yoga doen op hun surfplank,’ echoot de stem van de instructeur me nog na. Wel ja, dat kan ik best geloven dat die twee samen de ultieme ontspanning vormen. Ooit zal ik dat ook proberen, maar voorlopig concentreer ik me op de lokroep van de golven wanneer ik ze achter me hoor ruisen. Ik concludeer dat surfen niet zozeer te maken heeft met de bestemming, maar alles met een state of mind. En die vind je zodra je jezelf overgeeft aan de zee.