Vakantiehuisje in visthema: ‘Zoveel historie, daar gooi je toch geen sloophamer tegenaan?’

Op een dag was architect Bart Lens op wandel in Nieuwpoort en zag hij een notaris een bordje ’te koop’ ophangen. Bart Lens kende het huis niet vanbinnen, maar de buurt wel vanbuiten. Een dag later hing er een nieuw bordje: verkocht.

Huizen in peperkoeken straten, je moet ervoor oppassen. Soms hebben ze een betoverend effect en voor je het weet voel je koopkriebels. De Hoogstraat in Nieuwpoort is zo’n straat. Samen met enkele buurstraten vormt ze een schaakbordpatroon en de meeste huisjes zijn gebouwd in wederopbouwarchitectuur in neo-Vlaamse renaissancestijl. Nieuwpoort werd in de Eerste Wereldoorlog gebombardeerd en na de oorlog zijn huizen en straten nieuw nagebouwd in een ‘oude’ stijl.

De huizen zijn gemetseld in de Nieuwpoortse ‘moef’, een zachtgele baksteen typisch voor deze regio. Die peperkoeken straten hebben iets schattigs, net wat je nodig hebt voor een vakantieverblijf. ‘Het zijn vaak kleinere huizen, maar dat geeft natuurlijk niet in een weekendwoning’, vertelt architect Bart Lens, die een nauwe band heeft met Nieuwpoort en er eerder ook al andere projecten inrichtte.

Zijn crush in de Hoogstraat was vroeger een stadsboerderij. ‘Ik kende het huis niet, maar de straat wel. Ik had eerder – uit nieuwsgierigheid – op Google Maps al eens ‘binnen’ gegluurd. Het gebouw heeft een mooie historie. De laatste bewoonster was Paula, die als baby het bombardement overleefde waarbij haar ouders om het leven kwamen. Later werd ze door haar oom en tante in de boerderij grootgebracht. Dergelijke verhalen blijven altijd hangen bij mij.’ Toen hij op een dag een notaris aan het huis zag, kon hij het bijna niet geloven. Ook de notaris kon het bijna niet geloven, want even later was de verkoop beklonken.

Een goede vangst

Het gebouw was in vervallen staat, met bijbehorend schappelijk prijskaartje. Ieder ander zou het misschien afgebroken hebben, maar niet Bart Lens. ‘Ik hou van gebouwen met een ziel en ik heb intussen de ervaring opgebouwd om ze weer leven in te blazen. De toenmalige burgemeester wilde dat ik alles zou platgooien om er een parkeergarage van te maken, maar ik dacht er niet aan. Zoveel historie, daar gooi je toch geen sloophamer tegenaan? We hebben uiteindelijk een forse boete moeten betalen, kun je dat geloven?’ Lens legde het advies van de stad naast zich neer, renoveerde het volledige pand, verdeelde het in vier wooneenheden en hield eentje voor zichzelf.

Vandaag hangt op de gevel een – hoe kan het ook anders – schattig welkomstbord met de woorden ‘vis-a-vis’. ‘Dat is de bijnaam van het huis’, vertelt Lens. Als je de deur opent, wordt meteen duidelijk waarom: het huis heeft een vis- en bootthema. In de gang zweeft een indrukwekkende vissculptuur, een vondst van bij antiquair De 10 Geboden in Diksmuide. De slaapkamers zijn ingericht met wanden in walnotenhout en afgewerkt met bootvernis, net als in een kajuit. Zelfs de akoestiek doet denken aan een boot: stemmen klinken hier gedempt, alsof ze zich koest houden voor de wandelgangen buiten.

Het huisje is de vaste weekendstek van Bart en zijn partner Gil. ‘Bijna elke vrijdag komen we hiernaartoe. Dan komen we aperitieven of ontvangen we vrienden voor het weekend.’ Aperitieven, dat gebeurt hier uiteraard in visthema. De salontafel heeft de vorm van een graat en drank komt uit een vissenkaraf. ‘Het merendeel van de objecten zijn tweedehandsvondsten. We schuimen regelmatig rommelmarkten af en sinds we het thema gekozen hebben, spotten we plots overal vissen. Je moet ook weten dat vrienden volop participeren in de zoektocht. Soms komt iemand op bezoek en laat hij of zij een viscadeautje achter.’ Haakjes, borden, gordijnen, servies; ze zwemmen hier allemaal in het vissenthema. ‘Toegegeven, bepaalde decoratie is op het randje van kitsch. Maar de kunst is om zoveel kitsch samen te brengen dat het een foute knipoog wordt.’